| |
Έτσι ως περνά ο καιρός , εξοικειώνομαι
με τις απώλειες ανθρώπων και στιγμών
μοιραία πολύ, σοφά πολύ, οφείλοντάς τους χάρη
γιατί αναπολώντας τες απώλεσα το φόβο του άγνωστου
αφού –λέω μέσα μου- το υπέστησαν κι αυτοί,
μπορώ κι εγώ να το υποστώ
το ίδιο αδιαμαρτύρητα, το ίδιο ήσυχα,
δίχως μεμψιμοιρίες κι άλλα παρόμοια
αφού του σύμπαντος η τάξις το προστάσσει
μήτε στον ερχομό μήτε στην αναχώρηση του
μην έχει δικαιοδοσία, μήτε λόγο ο άνθρωπος…
Στιγμές παρακμιακής περίσκεψης μιας νόησης γηραιάς;
μάταιες Φιλοσοφίας δοκιμές; Κοινές μελέτες χρόνου;
Ίσως…
εκείνο που καλά γνωρίζω μοναχά
είναι πως μερικές φορές νιώθω
να συμμετέχω άθελά μου στην κίνηση της γης
στους άοκνους κύκλους της μοιραία πως με παρασέρνει
έτσι όπως ανεπαίσθητα πολύ , εγωκεντρικά πολύ
γύρω απ’ τον εαυτό της περιστρέφεται…
κι έτσι , ακόμη κι όταν είμαι άπραγος κι ακίνητος
νιώθω τη θέα μπροστά στα μάτια μου να μεταβάλλεται
να αλλάζει διαρκώς, δίχως δική μου συμβολή
ή έστω συγκατάθεση.
Κι αυτό κάποιοι το λένε ισορροπία
ή φυσική ροή, ή αρμονία του σύμπαντος
μα εγώ το λέω- απλά- ροπή προς το ανεπίστρεπτο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
