| |
| | ένας εξωγήινος εξομολογείται..(ε) |  | | |
Σήμερα θυμήθηκα ένα κομάτι της ζωής μου που εξακολουθώ να αργοσέρνω μαζί μου σχεδόν σαράντα χρόνια,όπως σέρνει η χελώνα το καβούκι της.
Ήμουν παλικαράκι τότε,όταν μετά απο την αποφυλάκιση μου επι ένα μήνα στην απομόνωση,(λόγω μιας γελοιογραφίας που έκανα με την μούρη του δικτάτορα και που είχανε σπεύσει κάποιοι καλοθελητές να την πασάρουν στον Διοικητή μου), ανακάλυψα μικρά σπυράκια στο δέρμα μου,που όλο πλήθαιναν.Πηγα σε δερματολόγο και πληροφορήθηκα απο το τεθλιμμένο ύφος του,πως ήμουνα πολύ ξεχωριστός.Είχα ΨΩΡΙΑΣΗ(μη την μπερδέψετε με την ψώρα που θεραπεύεται).Μου έδωσε λοιπόν μπόλικες αλοιφές(ακόμα και για το χνουδωτό της κεφαλής)και ξεκίνησα την θεραπευτική αγωγή.Η ψωρίαση είναι ψυχοσωματική νόσος και ΑΝΙΑΤΗ.Βρε και που δεν πήγα,μεχρι και στα ψωρονέρια στη μικρή λίμνη δίπλα απο τη γέφυρα της Αλαμάνας,παρέα με νεροφίδες έκανα μπάνιο, ακόμα και σε λασπόλουτρα και να στεγνώνω στον ήλιο σαν εσταυρωμένος με σμήνη σφήκες να με γυροφέρνουν...
Στην Αιδηψό όμως έφαγα το πρώτο μεγάλο χαστούκι απανθρωπιάς,όταν μπηκα στην πισίνα όπου επέπλεαν όλα τα πουρώ που πήγαιναν για συντήρηση και για τα αρθριτικά τους.
Εβαλαν τις φωνές,,μέχρι που προσέτρεξε ο γιατρός των πηγών να τους διαβεβαιώσει ότι δεν είχα καμιά κολλητική αρρώστια .Εις μάτην γέροι και γριές με κρεμασμένα τα μαστάρια τους μέχρι τον αφαλό ωρυόντουσαν έν χορώ..ΣΤΑΥΡΩΣΟΝ,ΑΥΤΟΝ !τουτέστιν "βγάλε τον έξω γιατρέ τον φολιδόμορφο".
Εκείνες τις στιγμές μίσησα τόσο τον εαυτό μου,όσο και την γερουσία. Όμως με αξιοπρέπεια και ρίχνοντας τους ένα βλέμμα γεμάτο φαρμάκι βγήκα απ την πισίνα και πήγα σε ατομική μπανιέρα για τη συνέχεια.
Κατόπιν επισκέφτηκα του Συγγρού.Με είχανε μπροστά τους δυο γιατροί και με γυροφέρνανε σαν την μαϊμού γύρω γύρω τσίτσιδο για να με δούνε καλύτερα.Και ξαφνικά τραβάνε το παραβάν και....ενα ολόκληρο ακροατήριο φοιτητών στο αμφιθέατρο με θωρούσε ενώ οι γιατροί επεξηγούσαν την κατάσταση μου δείχνοντας με μια βέργα μία μία τις φολίδες μου.
Ημουνα φούλ γεμάτος φολίδες,έτοιμος για νούμερο με φακίρη δηλαδής.
Ευτυχώς η θεία πρόνοια μ έχει προικίσει με περισσό χιούμορ.Γύρισα λοιπόν και τους κοίταξα γελώντας ,αρχίζοντας να παίρνω πόζες για να με βλέπουνε καλύτερα.,Ούτε τα ματζαφλερια μου δεν έκρυψα κάν ,γελούσα αλλά μέσα μου έκλαιγα γοερά.
Έκτοτε στις αυτογελοιογραφήσεις μου συμπεριλαμβάνω και την ¨¨κολητή¨¨ μου ψωρίαση που εξακολουθώ να έχω σαν μόνιμη συνοδό μου και όταν με κοιτάζουν περίεργα σαν εξωγήινο λέω μέσα μου "Μάριε είσαι διαφορετικός με ευαισθησίες μέσα σου και σίγουρα δεν ανήκεις στο ανθρώπινο είδος,..αγνόησε τους"
Αυτό κάνω έκτοτε και χαμογελώ ,δημιουργώ ,ερωτεύομαι ,και ΥΠΑΡΧΩ έστω ανάμεσα σε όντα χωρίς συναισθήματα και ευαισθησίες.
Αβάντι μανέστρο,να ζήσουν οι εξωγήινοι με τις φολίδες στο σώμα αλλά με καθάρια την ψυχή
marakos
δάσκαλος-μαθητής
ψωριακός
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ο φοβισμενος αστυνομικός,ειναι το ιδιο επικινδυνος με τον αδίστακτο τρομοκράτη | | | |
|
Κακτίνα
04-11-2008 @ 12:57 | Έπαθα ακριβώς το ίδιο πράγμα, το κουβάλησα για εννιά περίπου μήνες, μαζί με τσατντίλα, πίκρα, σκασίλα, όλα μου τα ανάποδα και σιγά-σιγά με αποχαιρέτησε. Τώρα μου έχει μείνει μόνο ένα κάτι στον αγκώνα. Φίλε μου, ας νιώθεις τυχερός ως "ατελής" ευαίσθητος άνθρωπος και άσε τα μέσα σου να αποφασίσουν τι μπορούν να αφήσουν και τι να πετάξουν. Να είσαι καλά | | marakos1948
04-11-2008 @ 13:13 | εχω πια συμβιβασθεί καλή μου φίλη και το εχω ξεπεράσει,φτάνοντας στο σημείο μάλιστα σε κάθε ατογελοιογραφηση μου ,να την συμπεριλαμβάνω κι εκείνη σαν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μο.Μόνο στην πυρά θ αποχαιρετιστούμε.Ως τότε..ΕΒΙΒΑ ΖΩΗ ! | | Stellino
04-11-2008 @ 15:05 | Ε, Μάριε, τα παραλές...
πολλοί έχουμε περάσει αντίστοιχες εμπειρίες και μας έδειχναν σαν το έκθεμα της γυάλας!
Το θέμα είναι να γελάς και μέσα σου με την απορία ή τον τρόμο που βλέπεις να ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους...
Η άγνοια γεννάει το φόβο στις καρδιές τους... | | mychoco
04-11-2008 @ 15:45 | Μάριε ξέρεις κάτι;Ο καθένας ό,τι θέλει λέει και πολλές φορές χωρίς να το έχει σκεφτεί καν...Υπάρχουν πολλοί-μα πάρα πολλοί-άνθρωποι που αντί να εστιάσουν την προσοχή τους στα τόσα σημαντικά που συμβαίνουν κάθε μέρα στη ζωή μας-ή που θα έπρεπε να συμβαίνουν και δεν συμβαίνουν-κάθονται και ασχολούνται με τους άλλους.Δεν κατανοούν τα γεγονότα,διαστρευλώνουν την αλήθεια,ψάχνουν να βρουν κάτι σε κάποιον άλλον για να ξεφύγουν από ότι τους απασχολεί...Δεν φταίει ο άλλος ούτε η διαφορετικότητα του-όλοι είμαστε διαφορετικοί!Η ανωριμότητα και η δειλία τους φταίει που τους κάνει έτσι.....Απλά προχώρα γιατί ο κόσμος έχει περισσότερη ανάγκη από ανθρώπους σαν κι εσένα...
::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
Απλά προσπέρνα το!!!! | | marakos1948
04-11-2008 @ 23:01 | το έγραψα,γιατί ακόμα και πρόσφατα,εκεί που δίδασκα δωρεάν σκιτσογραφία στη μνήμη της γυναικας μου,αρκετοί γονείς με ρωτούσαν στα ίσια αν η αρρωστεια μου είναι κολλητική για τα παιδιά τους.
Τους απαντούσα,οτι εκείνο που σίγουρα θα κολλούσα στα βλαστάρια τους θα ήτανε γνώσεις και αισιοδοξία για τη ζωή.Όμως δεν ήτανε λίγοι εκείνοι που δεν πείσθηκαν απ τα λεγόμενα μου και πήρανε τα παιδιά τους. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
