| |
| | Αθάνατοι |  | | | «Συνεχίζουμε να Ζούμε στη μνήμη όλων εκείνων που μας θυμούνται», λένε κάποιοι… Που μπορεί να ξέρουν… | | |
Πρώτη φορά είδα σε νοσοκομείο να γιορτάζεται του Πολυτεχνείου η επέτειος.. Βλέπεις στην επαρχία ήμουνα τόσα χρόνια.
Και από την Πέμπτη είδα αφίσες που καλούσαν το προσωπικό στην εκδήλωση μνήμης.
Και απόρησα.
Και ρώτησα το Διευθυντή πώς και συμβαίνει αυτό;
Το νοσοκομείο μας μου είπε, είναι από κείνα που δέχτηκαν το μεγαλύτερο αριθμό τραυματιών τη νύχτα εκείνη…
Στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, του τότε Ρυθμιστικού, σήμερα ΓΝΑ Γ.Γεννηματάς, μα και σ’ κείνους που τη ζωή τους έδωσαν για αξίες πανανθρώπινες, το παρακάτω γραπτό αφιερώνω..
Συννεφιασμένος ο ουρανός. Πάει με τη μέρα σήμερα. Με τη Μνήμη της μέρας, με το Νόημα, με την Ουσία της. Μόνο που έχει μια διαφορά. Σήμερα η σκοτεινιά βροχή φέρνει. Από νερό.
Κι όχι από στάχτες όπως τότε..
Μα κι άλλες ειν’ οι διαφορές απ’ το χθες. Πιο βαθιά πάνε..
Και τώρα φυσάει.. Μόνο που ο αγέρας θρηνητικό τραγούδι κουβαλά. Μ’ απελπισία ποτισμένο. Και παραίτηση γιομάτο. Με απόγνωση, για τη σκοτεινιά που από παντού μας ζώνει, θρηνεί..
Τότε ..
Α, τότε..
Ναι, είχε θρήνο το τραγούδι.. Μα με μεγαλείο ήταν χρωματισμένο. Σαν τις ζωγραφιές παιδιών, που μ’ άφθονα χρώματα το χαρτί μετουσιώνουν. Το φως, την Ελπίδα υμνούσε. Μια και που τον κλαίς το Διγενή και κάθε Αντρειωμένο, κάθε ψυχή που χάνεται. Μα πάνω απ’ όλα χαίρεσαι, μια και έφυγε όπως ήθελε.
Όρθιος, Λεύτερος, με χαμόγελο που την ψυχή φωτίζει. Τη δικιά του, μα και τη δικιά μας, όλων μας. Από κείνα τα φώτα που το σκοτάδι ξορκίζουν.
Από κείνα που καίνε κάθε «κοινή λογική». Που την Αλήθεια τους δεν αντέχει.. Την Αλήθεια εκείνη που δείχνει πως υπάρχουν Άνθρωποι που πέρα απ’ την «πάρτη» τους μπορούν να δουν, να παλέψουν, να πεθάνουν, μα πάνω απ’ όλα να Ζήσουν!
Μ’ αυτή η Αλήθεια σε άλλη μας παει. Γιατί τρελοί δεν ήταν, ούτε είναι. Τον παρα- λογισμό μας φανερώνει. Μια που σαν θε κανείς τον εαυτό του να κοιτάξει, μ’ έναν τρόπο μπορεί να το κάνει. Αυτόν για τον οποίο η κοινωνία φτιάχτηκε. Τη συνεργασία τη σύμπνοια, την αγάπη για τον πλησίον, μια και χωρίς αυτόν, χαμένοι μέσα στην αρχέγονη τη λάσπη που μας γέννησε θα ‘μασταν.
Με τη συν- εργασία απ’ τις σπηλιές βγήκαμε. Μ’ αυτήν φτιάξαμε Πολιτισμό αληθινό και όχι αυτό το χάλι.. Τον πολιτισμό εκείνο, που η Ουσία του φωτίζει, έστω και αμυδρά ότι ατο τώρα μας αξίζει. Για σκέψου.. Δημοκρατία, Ανθρωπιά, Δικαιοσύνη, Ελευθερία.
Από πού Πηγάζουν;
Απ’ τους «επιστήμονες», απ’ τους θρησκευτικούς μας ηγέτες, απ’ τους πολιτικούς μας, από τ’ αφεντικά;;
Ή από κείνους που αφεντάδες δεν είχαν, δεν τους πρέπαν..; Κι ας Ζούσαν χιλιάδες χρόνια πριν..;
Αυτό είναι κάτι που τα’ αφεντικά να μας κάνουν να το ξεχάσουμε θέλουνε.. Γιατί αν το θυμηθούμε, αφεντικά δε θα ναι.. Η όψη τους η δυσθώρητη μπροστά μας θα ‘ρθει πάλι. Σκουλήκια και παράσιτα μες το γυαλί της οθόνης τους (βλέπε τηλε-οράσεις) στα σπίτια μας θα δούμε..
Εκείνοι, μα και τα παιδία τους τα Πνευματικά, τα Αληθινά την βλέπαν. Την όψη των παράσιτων θωρούσαν..
Και γι’ αυτό οι πράξεις τους, όσα χρόνια και να περάσουν είν’ επίκαιρες.
«ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», εκείνα ζητούσαν..
Και τώρα, 35 χρόνια μετά; Τι έχουμε;
Ψωμί τάχατες..; Πώς με τα χρηματιστήρια που έγινε η πρώτη μπάζα; Με τα Ευρά που γίνηκε η δεύτερη; Που ένα ευρό κατοστάρικο το κάναν; Με τα ομόλογα και το γλέντι που κάνανε με των ταμείων του μεροκαματιάρη τον κόπο; Με την τάχατες του πετρελαίου αύξηση που έσκασε σα φούσκα; Με τα τωρινά των τραπεζιτών τερτίπια..;
Α ναι κάτι έχουμε.. Κάτι σαν επανάληψη.. Ποιών; Των γεγονότων αν και θολή κι αυτή.. Μια που τώρα οι «αναρχικοί» που άρχονται απ’ το δικό τους κενό έχουν μολότοφ. Ενώ τότε οι πραγματικοί Αναρχικοί, αυτοί που από σκουλήκια σαν τα τωρινά να άρχονται δε θελαν, για μη- βία μιλούσαν. Και τις σφαίρες κατάστηθα δέχονταν.
Και τα μπατσάκια τώρα έχουν γκλομπάκια. Με καουτσούκ επενδυμένα (προς το ανθρωπιστικότερο και καλά), και όχι σιδερόβεργες όπως τα τότε υποκείμενα. Α ναι, οι τωρινοί έχουνε και κράνη και ασπίδες, οπότε τους παίρνει θα μου πεις.. Μα όταν τους βλέπεις κάτι σου θυμίζουν.. Ρωμαίους Πραιτοριανούς ας πούμε, εκείνους που το Χριστό σταυρώσαν..
Και νιώθεις πως καταλαβαίνεις ένα σύνθημα παλιό μα επίκαιρο κι αυτό..
Το «Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι..».
Δεν το καταλαβαίνεις απλά. Να ξεπηδά το βλέπεις απ’ τις μαυρόασπρες οθόνες μιας του τότε ιστορίας. Μια και νιώθεις, στην καρδιά σου το νιώθεις, πως μόνο Δολοφόνοι μπορούν εν Ψυχρό να πυροβολούν άοπλα παιδιά.. Που τι ζητάν άραγε;;
Αυτό που ο κάθε Άνθρωπος να είναι θα πρεπε..
Ελεύθερος! Τη Λευτεριά ζητούταν!
Αυτή που έχουμε σε κείνο κει τον Εθνικό Ύμνο.
Τον ύμνο της Πατρίδας που τάχατες προασπίζουν!
«Χαίρε ο Χαίρε Λευτεριά» που βροντοφωνάζει!
Τι να ξέρουν, τι να νιώθουν όμως τα ρομποτάκια θα μου πεις..; Αν είχανε καρδιά, ψυχή, απλά θα αρνούνταν μαριονέτες να γίνουν…
Όσο για κείνη την Παιδεία… Βιασμένη κατάφορα κι αυτή. Από ξενόφερτους και ντόπιους «επιστήμονες» τάχατες..
Που η επιστήμη τους μετριέται στην επιστασία της καρεκλίτσας τους. Αυτής που φιλώντας κατουρημένες και χεσμένες ποδιές αποκτήσαν. Αυτούς που είναι σαν τους σημερινούς «πολιτικούς».. Από το άξιος κρατεί, ο ανάξιος να κρατεί, γεννημένοι. Δυναστείες ανάξιων υποκειμένων, σε συμφέροντα όχι απλά ξενόφερτα, μα μη- ανθρώπινα που είναι φερμένοι. Μια και που Άνθρωπος είναι αυτός που ψηλά θωρεί, ενώ εκείνοι τη λάσπη να βλέπει τον θένε.
Αυτούς που εφάρμοσαν εκείνο που ο αφέντης τους είπε..
«Αν θες τους Έλληνες (μα και όλους τους ανθρώπους) να άρχεις, τότε την Πίστη, την Οικογένεια μα πιο πολύ απ’ όλα την Παιδεία τους θα πρέπει να χτυπήσεις.» Ανάπηρη κουτσή να την καταντήσεις, και να τους φυλακίσεις. Σε μια φυλακή που να δουνε δεν μπορούν.
Σε κείνη που το μυαλό τους θα σκλαβώσει..
Γιατί τι είναι αυτό που ελεύθερους μας κάνει; Που Ελευθερία μας δίνει;
Μπας και είναι τα λεφτά;
Μπας και είναι η καρέκλα;
Μπας και είναι η δουλειά;
Τα Όνειρα είναι.
Για ένα άλλο αύριο, για κείνα που θέλουμε, για όσα θα μπορούσαμε να ζήσουμε μα δε ζούμε..
Τα Όνειρα, που από Σκέψη είναι φτιαγμένα.
Από Λόγο.
Τα ουσιώδη, τα εκ Ουσίας και Σοφίας Ορθής γεννημένα.
Και πώς να έρθουν σ’ αυτό τον κόσμο, αν Παιδεία δεν υπάρχει; Αν αυτή που υπάρχει της σκλαβιάς είναι χορηγός; Αν αυτή που μας μαθαίνουνε Δούλους πειθήνιους του συστήματος Κο-παδούς παράγει;;;
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, κι όλες του Κόσμου οι σελίδες το γραπτό δε θα χωρούσαν.
Μα επιλέγω, να μιλήσω μέσω ενός απ’ τους προγόνους μας. Μια και όπως γνωρίζουμε, η Αλήθεια ( και των Ηρώων του Πολυτεχνείου, μα και η δικιά του), χρόνο δεν έχει.
Και καμιά αλυσίδα να την κρατήσει δεν μπορεί..
[I]«Καθώς λοιπόν έβλεπα αυτά και τους ανθρώπους που ασχολούνταν με την πολιτική και τους νόμους και τον τρόπο της ζωής, όσο περισσότερο τα συλλογιζόμουνα κι όσο προχωρούσα στην ηλικία, τόσο δυσκολότερο μου φαινόταν, να διαχειρίζεται κανείς σωστά την πολιτική εξουσία.
Γιατί ούτε χωρίς προσωπικούς και πολιτικούς φίλους πιστούς είναι δυνατόν να ενεργήσεις ―κι αυτούς, ούτε αν υποθέσομε πως υπήρχαν ήταν εύκολο να τους βρεις, γιατί η χώρα μας δε ζούσε πια με τα ήθη και τις ασχολίες των πατέρων μας, ούτε άλλους καινούργιους ήταν δυνατόν με κάποια ευκολία να κάνεις―,
κι απ' το άλλο μέρος οι διατάξεις των νόμων και τα ήθη διαφθείρονταν και η διαφθορά αυτή προχωρούσε καταπληκτικά.
Έτσι, ενώ στην αρχή ήμουν γεμάτος ορμή για πολιτική δράση, καθώς κοίταζα όλα αυτά και τα έβλεπα να γίνονται άνω κάτω, στο τέλος μ' έπιασε ίλιγγος.
Και να ερευνώ βέβαια δεν έπαψα, με ποιον άραγε τρόπο θα ήταν δυνατόν να διορθωθούν και όλ' αυτά πού ανέφερα και ―προπάντων― η πολιτεία γενικά, για τη δράση όμως περίμενα πάντοτε την κατάλληλη ώρα•
και στο τέλος κατάλαβα, ότι κανένα απολύτως από τα σύγχρονά μας κράτη δεν κυβερνάται σωστά
―αφού η νομοθεσία τους βρίσκεται, μπορεί κανείς να πει, σε μια κατάσταση, που δεν επιδέχεται καν θεραπεία χωρίς σοβαρή προετοιμασία μαζί με τη βοήθεια κάποιας καταπληκτικής τύχης―,
κι έτσι αναγκάσθηκα να κάνω το εγκώμιο της αληθινής φιλοσοφίας
και να λέω ότι μέσ' απ' αυτήν είναι δυνατόν να δει κανείς το δίκαιο παντού, και στης πολιτείας και στων ατόμων τη ζωή,
και ότι επομένως οι γενεές των ανθρώπων δεν θα πάψουν να υποφέρουν, παρά όταν, ή εκείνοι που σωστά και γνήσια φιλοσοφούν, πάρουν στα χέρια τους την πολιτική εξουσία, ή οι πολιτικοί ηγέτες, από μια θεία βουλή, φιλοσοφήσουν αληθινά.».[/I]
Και μια και για Παιδεία μιλάμε, που τη Σοφία προάγει..:
Φιλόσοφος: «Φίλος» της σοφίας.
Σοφία: (η) ουσ. η ιδιότητα κάποιου να συνθέτει πείρα και γνώσεις για να σχηματίσει ορθές κρίσεις και να παίρνει σωστές αποφάσεις..
Πλάτωνος Επιστολή Ζ'. Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις. Αθήνα: Στιγμή. Μτφρ. Η.Ε. Κορμπέτη. 1997.
2500 χιλιάδες χρόνια πριν.. Και η μέρα από τότε ως τα σήμερα όλο και σκοτεινιάζει..
Σα σήμερα ακούγεται..
Σαν χθες..
Σαν τότε που εκείνα τα Παιδιά, εκείνοι οι Ήρωες στο Πολυτεχνείο, τις αποφάσεις τους πήραν.
Και έζησαν μ’ αυτές μέχρι το τέλος..
Έζησαν!!!
Κι ας ‘πέσαν τάχα από σφαίρες..
Ποτέ δε έπεσαν! Έγιναν κάτι που μας είπαν πως δε γίνεται..
Αθάνατοι!!!
Εμείς…;
Τίποτα θα πουν κάποιοι.. Μοναχά διαβάζουμε και..
Και σκεφτόμαστε!
Μα η Σκέψη πράξη αντίστασης είναι.
Και κάθε Ορθή Σκέψη, κάθε πράξη είναι ένα βήμα. Όσο μικρό κι αν φαίνεται..
Προς τα κει που θέλανε και κείνοι, μα και κάθε Άνθρωπος..
Προς τη Λευτεριά..!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
19-11-2008 @ 16:39 | Μια και δεν μπόρεσα να το αναρτήσω στις 17, λόγω των τεχνικών προβλημάτων, το ανεβάζω σήμερα, τρεις μέρες μετά.
Επίκαιρο και τότε και σήμερα και όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σκέφτονται, θα έχουν ενθύμηση..
Καλό ξημέρωμα σε όλους..
| | mantinada
19-11-2008 @ 18:49 | Διαβάζω και ξαναδιαβάζω ώρα πολλή ετούτο το γραπτό. Και κάθε που τελειώνω το διάβασμα θέλω ξανά ν' αρχίσω...
Είναι που τα λόγια σου αποκαλύπτουν τόσο έντονα την αλήθεια που θέλουν να μας κρύψουν,
είναι η σημασία της σημερινής ημέρας που μάθαμε να την περνάμε στα "ψιλά" όσο κι αν γνωρίζουμε πως αυτό δεν της αξίζει,
είναι η θυσία όλων εκείνων για να μπορούμε εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε ελεύθεροι τη ζωή που μας δόθηκε να ζούμε...
Ναι, θυσιάστηκαν για να μπορώ σήμερα εγώ να σχολιάζω γραπτά σαν και τα δικά σου,
για να μπορείς κι εσύ να γράφεις για τα "κακώς κείμενα" της εποχής μας
και τη δυνατότητα να έχεις τη γνώμη σου αυτή να τη μεταδώσεις και σε άλλους...
Ναι, θυσιάστηκαν για να μπορούμε όλοι εμείς να δούμε πως όταν όλα σκοτεινιάζουν μόνο η Αγάπη μπορεί ξανά Φως να φέρει...
Αυτό άλλωστε δεν είναι η Θυσία;
Υπέρτατη Αγάπη...
Και την ένιωθαν εκείνα τα παιδιά,
και μας την πρόσφεραν απλόχερα...
Ευγνωμοσύνη ένιωθα πάντα για εκείνους,
ανατριχίλα, ακόμα και τώρα, κάθε που θα άκουγα τις φωνές τους από τη μαγνητοφώνηση της εκπομπής τους τότε...
Και χαίρομαι ειλικρινά που δεν είμαι η μόνη,
χαίρομαι που οι γνώμες μας συμπνέουν, ειδικά σε τέτοιου είδους θέματα...
Εύχομαι το γραπτό σου αυτό να τύχει της προσοχής που του αξίζει. Είναι ένας τρόπος για να αισθανθώ πως και οι θυσίες εκείνων τυγχάνουν της ίδιας προσοχής...
Να είσαι καλά Ουρανέ,
καλό σου βράδυ...
::hug.:: ::love.:: ::kiss.:: | | oneirodromio
19-11-2008 @ 23:48 | Μα η Σκέψη πράξη αντίστασης είναι.
::up.:: ::yes.:: ::yes.:: | | heardline
20-11-2008 @ 00:13 | Μπράβο Νεφελοβάτη, ξεχνάμε δυστυχώς εύκολα τα καλά και θυμώμαστε εύκολα τα κακά, μία περίεργη ασυνείδητη διεργασία και ψυχοβόρα βέβαια, διότι από τα καλά αντλείς ενώ από τα κακά εξαντλείσαι
Καλημέρα φίλε μου και οι μνήμες μας σίγουρα πρέπει να είναι σε ετοιμότητα | | poetryf
20-11-2008 @ 01:28 | Με τη συν- εργασία απ’ τις σπηλιές βγήκαμε. Μ’ αυτήν φτιάξαμε Πολιτισμό αληθινό και όχι αυτό το χάλι.. Τον πολιτισμό εκείνο, που η Ουσία του φωτίζει, έστω και αμυδρά ότι ατο τώρα μας αξίζει. Για σκέψου.. Δημοκρατία, Ανθρωπιά, Δικαιοσύνη, Ελευθερία.
Κάθε άλλο παρά επιστημονικές διεργασίες δεν προκάλεσαν αυτή τη συν-εργασία...
Εξαιρετική αφιέρωση, μπράβο! | | Αστεροτρόπιο (Jeny)
20-11-2008 @ 04:31 | θα επανέλθω, δεν προλαβαίνω να το διαβάσω τώρα, φεύγω σε λίγο, αλλά μια και μπήκα, είπα να πω ένα γεια σου Θοδωρή ::rol.:: | | mantinada
20-11-2008 @ 06:35 | Το παρακάτω γράφτηκε έπειτα από την ανάγνωση του δικού σου Θοδωρή μου...
Θεωρώ πως σου ανήκει λοιπόν με κάθε τρόπο...
Δικό σου για να το αφιερώσεις σ' Εκείνους αλλά και σ' όποιον άλλο το αξίζει...
" Ημέρα μνήμης είπαν θα 'ναι,
να μην ξεχάσουμε ποτέ,
όσα για χρόνια μας πονάνε,
όσους χαθήκαν κάποτε...
"Επέτειο" την ονομάσαν,
γορτάζουν μέσα στα σχολειά
το θάρρος μα και την ανδρεία
παιδιών που 'θέλαν λευτεριά...
Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,
τριανταπέντε χρόνια πριν,
άρματα μάχης μπρος τους είδαν,
να κλέβουν όσ' είχαν ζωή...
"Αδέρφια μας, μη μας χτυπάτε,
εχθρός δεν είμαστε εμείς,
ψωμί, παιδεία, ελευθερία
ζητάμε μα δε μας ακούει κανείς..."
Κάποιοι τραγούδαγαν πιο πέρα
"πότε θα κάνει ξαστεριά..."
κι άλλοι κρατώντας μια σημαία
"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά..."
Μα, διψασμένα όπως ήταν
για αίμα τ' άγρια "σκυλιά",
κανέναν τους δε λυπηθήκαν,
τους 'θέλαν άψυχα κορμιά...
Ρίχνουν την πύλη μ' ένα άρμα,
σφαίρες σφυρίζουνε παντού,
μάνες που σπάραζαν στο κλάμα,
νεκρό το σπλάχνο τους κρατούν...
Κραυγές θανάτου στον αέρα,
παιδιά που τρέχουν να σωθούν,
κουρέλια λάβαρα... και αίμα
και τα "σκυλιά" να αλυχτούν...
Σύντομα όλα είχαν τελειώσει,
κανείς δεν είχε μείνει πια
για να φωνάξει σαν και πρώτα
"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά!"
Οι "σκύλοι" κέρδισαν τη μάχη
μ' αργότερα κατάλαβαν
τον πόλεμο πως είχαν χάσει
τα λάβαρ' όταν μάτωσαν...
Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,
τριανταπέντε χρόνια πριν,
άλλαξε δρόμο η Ιστορία
κι εκείνοι πια... Αθάνατοι! "
Καλό απόγευμα Ουρανέ μου...
Υ.Γ. Πως σου φάνηκε το πείραμά μου; Κάποιο δίκιο το έχω, δε μπορείς να πεις... ::cool.::
Πολλά φιλιά! | | Αστεροτρόπιο (Jeny)
24-11-2008 @ 17:21 | επανήλθα... για να σχολιάσει πρέπει να πει κανείς πολλά. Γενικά διαφωνώ και μη βαράς ::razz2.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
