| |
Σειρήνες όμορφες πολλές ουρλιάζουν μες τη νύχτα
μόνος πάνω σ'ένα μαύρο της πατρίδας μου τοτέμ
τα ονειρά μου άχρηστα μου λένε μέσα ρίχτα
και εγώ χιλιάδες χρόνια μια αναζητώ εδέμ.
Σειρήνες με καλούνε για ταξίδια μακρυνά
εκεί που πια τα όνειρα δεν έχουνε πατρίδα.
Καράβια σάπια και τραβούν μονάχα για τον ήλιο
και πνιγμένο μοιάζω σήμα της ζωής μετρώ τα μπλουμ
τα ονειρά μου άγραφα και γράφτα στο βινύλιο
και εγώ χιλιάδες χρόνια δω να καρτερώ το μπουμ.
Καράβια να μη θέλουν να με πάνε στη χαρά
εκεί που πια τα όνειρα στο χρώμα είναι ίδια.
Απάνθρωποι ανθρώποι και χτυπιούνται για μια θέση
μόνος κλειδωμένος στης ζωής μου το κελί σα στοκ
το ονειρά μου άνεμος εδώ πως έχουν δέσει
και εγώ χιλιάδες χρόνια ναυαγός γυρνώ στα ντοκ.
Ανθρώποι με κρατάνε δω δεμένο στα φτηνά
εδώ που πια τα όνειρα τα γράφουνε στ'αρχίδια.
Σειρήνες με καλούνε για ταξίδια μακρυνά
εκεί που πια τα όνειρα δεν έχουνε πατρίδα
καράβια να μη θέλουν να με πάνε στη χαρά
εκεί που πια τα όνειρα στο χρώμα είναι ίδια
ανθρώποι με κρατάνε δω δεμένο στα φτηνά
εδώ που πια τα όνειρα τα γράφουνε στ'αρχίδια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
