| |
Πάει τόσος καιρός αλήθεια από τότε που χωρίστηκαν οι δρόμοι μας και το κοινό μας όνειρο έμεινε στα μισά. Ένα όνειρο που ξέρω καλά οτι θα μείνει στη σφαίρα του απραγματοποίητου γιατί η Μοίρα αυτό αποφάσισε, να σε φέρει κοντά μου να γευτώ τον γλυκό καρπό της αμαρτίας και της αθωότητας και μετά να σε απομακρύνει μακριά μου και να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στις αναμνήσεις και το σκληρό παρών. Πές μου όμως αγάπη μου γιατί ο χρόνος αρνείται πεισματκά να οδηγήσει την μορφή σου στην λήθη? Γιατί γυρνάω συνέχεια στο παρελθόν και βυθίζομαι το κενό? Ισως γιατι στον δικό μου παροντικό κόσμο δεν υπάρχεις εσύ και ο έρωτας μας που κράτησε τόσο λίγο. Η μόνη γέφυρα με το χθές είναι οι αναμνήσεις. Είναι όμως τόσο λίγες που το παράπονο σχηματίζεται κάθε φορά στο θλιμμένο μου πρόσωπο και ξεσπά ένας χείμμαρος δακρύων κάθε φορά που η στιγμές μας με επισκέπτονται. Τώρα η ελπίδα οτι θα γυρίσεις φώλιασε στην μοναχική καρδιά μου. Πόσο πολύ σε αγάπησα αν ήξερες θα τρόμαζες. Δεν άντεξες το βάρος της αγάπης μου και έφυγες, διάλεξες το εύκολο μονοπάτι. Ίσως ο έρωτας σου ήταν ένα γλυκό ψέμα που μου το προσέφερες με τα γλυκά φιλιά σου. Δεν έχει πια σημασία χαμένο και σκοτεινό όνειρο μου. Θα βρώ την δύναμη να διαλύσω τις αναμνήσεις και να ζω για εμένα όχι γι αυτές. Θα τις κάψω τις εικόνες του χθές και η στάχτη τους δεν θα μου ραγίζει πλέον την καρδιά. Μην με κατηγορήσεις ποτέ γιατί ξέρεις καλά ότι αν ήταν δυνατό και αληθινό αυτό που ζήσαμε δεν θα το είχε σβήσει ο χρόνος και το δάκρυ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
