| |
[I]Αλυσίδες και κρίκοι κι οι χρησμοί σου στο αίμα
μα ως τ' άλλο πρωί πώς να διώξεις το ψέμα
του εαυτού φοβισμένη συναντάς τα κατώγια
απ' το βάρος λυγίζεις, δε γλυτώνεις με λόγια.[/I]
Μια σιωπή μάς κερδίζει και μετά μας νικά
κι όσα άφησε παίρνεις, ζωής δανεικά
ζητιάνος που φέρνει κρυφή εκδοχή
στο δάκρυ αν κλείσω αυτή τη βροχή.
Σ' ανιχνεύω, σε βρίσκω, μ' ακούς, δε ρωτάς
για αυτά που σ’ αγγίζουν ποτέ δε μιλάς
δε μιλάς μα με φέρνεις εδώ στο σκοτάδι
κι η δική μας πιο ξένη η φωνή απ’ το χάδι.
Μ’ αλυσίδες και κρίκους δεμένοι στο βλέμμα
την αυγή θ’ αρνηθώ τη φυγή σου στο ψέμα
θα χάσω τ’ αχνάρια αν βρω λογική
μπροστά στον καθρέφτη η μέρα αν ‘ρθει.
Και ζητάς λίγο φως να βρεις και σημάδι
στο παράθυρο έξω δειλό το φεγγάρι
η εικόνα κοιμάται κι η αρχή θα φανεί
το όνειρο βρήκε το τέλος κι αργεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
