| |
| | Το Βλέμμα… |  | | | Τα μάτια καθρέπτης είναι της αβύσσου της ψυχής, και ‘κείνη τις αλήθειες της φωνάζει.. Χωρίς ήχο.. Με το βλέμμα μοναχά.. | | |
Σκοτεινές είναι οι νύχτες του χειμώνα, και κρύες.. Μα φαίνονται ακόμα πιο μαύρες, πιο παγωμένες, όταν είναι κάποιος στην ύπαιθρο. Ειδικά όταν φοράει αλεξίσφαιρο, και ένα πολυβόλο σφιχτά στο χέρι κρατά..
«Ετοιμαστείτε:!» φώναξε, και να κρατάτε επαφή!. «Μάλιστα λοχία», του απάντησαν οι υπόλοιποι. Μπροστά τους η νύχτα φωτίστηκε. Πρώτα πέρασαν τα αεροπλάνα, και άφησαν το φορτίο τους στα φυλάκια που είχαν εντοπίσει. Αν και τι φυλάκια, απλά ταμπουρωμένα σπίτια ήταν, μα επικίνδυνα.. Και μετά αρχίσαν να πέφτουν οι οβίδες. Ημίωρος βομβαρδισμός, και μετά θα ερχόταν η σειρά τους.
«Μην αγχώνεστε», είπε στους δικούς του, «θα μείνουν αρκετοί και για μας». «Δεκανέα έλεγξε τον ασύρματο, αν έχεις καλή επαφή με τα ελικόπτερα που θα μας καλύπτουν, και με το αρχηγείο».
«Όλα είναι καλά λοχία, όπως και πριν πέντε λεπτά..».
«Σιγούρεψε το, και κράτα με ενήμερο, να θυμάστε αυτό δεν είναι άσκηση, ούτε και καθαρή μάχη. Οι άλλοι είναι αποφασισμένοι, και έχετε δει εικόνες για το πώς είναι εκεί κάτω..».
Μιλούσε δυνατά και απότομα. Μα ήθελε να τους θυμίσει, πως παρόλο που είχαν την τεχνολογία με το μέρος τους, έπρεπε να είναι προσεχτικοί. Κανένας πύραυλος, καμιά βόμβα, όσο έξυπνη και να είναι, δεν μπορεί να καθαρίσει τα πάντα..
Πόσο μάλλον εκείνους τους φανατισμένους, που πολεμούσαν σαν λυσσασμένα σκυλιά. Μα τώρα τους είχαν στριμωγμένους.. Τώρα επιτέλους θα τελείωνε αυτός ο εφιάλτης..
Όσο το πυροβολικό έκανε τη δουλειά του, περνούσαν απ’ το μυαλό του ένα σωρό σκέψεις.. Απ’ όλα όσα τον έφεραν ως εδώ..
Λοχίας.. Ακόμα παράξενος του φαινόταν ο τίτλος.. Οι νέοι, μα και οι παλιότεροι, σαν ημίθεο τον έβλεπαν.. Αυστηρός μα και δίκαιος. Ποτέ δε ζητούσε από κάποιον να κάνει κάτι που δε θα έκανε εκείνος.. Επαγγελματίας, μα και κοντά στον καθένα.. Ήξεραν πως κάθε τι που τους απασχολούσε, κάθε τσακωμός με συνάδελφο, κάθε παράπονο για οτιδήποτε, κάθε προσωπική στεναχώρια, μπορούσαν να του την εκμυστηρευτούν. Και κείνος θα έβρισκε τη λύση.
Πάντα ήταν δίπλα τους, όσο κι αν τους ζόριζε πολλές φορές.. Τους έλεγε, κάτι που εφάρμοζαν εκείνοι που ήταν υπεύθυνοι για τον ξεριζωμό τους, δυο χιλιάδες χρόνια πριν.
Λέγανε λοιπόν οι Ρωμαίοι, ότι τα γυμνάσια τους ήταν σαν να κάνουν πόλεμο, και ο πόλεμος σαν να κάνουν γυμνάσια. Κι αυτό ήταν το μυστικό, η βασική αρχή της επιτυχίας τους. Αυτό έκανε και κείνος. Και όσο και να γκρίνιαζαν, το καταλάβαιναν.. Στην πράξη…
Ένοιωθε γέρος, αν και μόλις είχε πατήσει τα είκοσι τρία.. Πως είχε γεράσει απ’ τα δέκα του νόμιζε καμιά φορά.. Και από τότε, τούτη τη στιγμή περίμενε.. Σα να ζούσε γι’ αυτή την αναμέτρηση τόσα χρόνια.. Από ‘κείνη τη μέρα…
Τη μέρα που πέθανε κάθε τι παιδικό που είχε.. Τη θυμόταν σαν χθες.. Χειμώνας ήταν πάλι, μα ο ήλιος ήταν ψηλά και έπαιζε παιχνίδια με τα σύννεφα. Και κείνοι μες τη χαρά, μια και ήταν τα γενέθλια της αδερφής του, και είχαν πάει με εκείνη και τη μητέρα του στην πόλη να πάρουν δώρα, και να ετοιμαστούν για το πάρτυ το βράδυ.
Ο πατέρας του, δεν μπορούσε να έρθει, μια και θα έμενε στο χωριό, καθώς ήταν υπεύθυνος ασφαλείας, και είχαν πάλι προβλήματα, εκείνες τις μέρες. Με ρουκέτες και επιθέσεις.. Μόλις είχαν βγει από το μαγαζί, φορτωμένοι με τα κουτιά, σκασμένοι στα γέλια.
Και τότε.. Τότε τον είδαν.. Μούσια και μακριά μαλλιά, με μια κουρελιασμένη κελεμπία.. Να φωνάζει κάτι στα αραβικά καθώς έβγαζε το πολυβόλο. Μάτια που έκαιγαν, κατακόκκινα..
Οι αστυνομικοί στη γωνία προσπάθησαν να αντιδράσουν, μα δεν πρόλαβαν. Η πρώτη ριπή εκείνους πήρε.. Και μετά φωνές καθώς ο μανιακός χτυπούσε το πλήθος.. Η μητέρα του προσπάθησε να τους προστατεύσει, τους έριξε κάτω και έπεσε πάνω τους.
Το πολυβόλο να ρίχνει.. Κι άλλες φωνές.. Και μετά το χτύπημα, η φωνή της μητέρας του καθώς την έβρισκε η σφαίρα, που χτύπησε και ‘κεινον μετά.. Το αίμα.. Ο άλλος να τους πλησιάζει.. Η μητέρα του να προσπαθεί να σηκωθεί.. Τα δάκρυα στα μάτια της.. Και μετά δεν είχε μάτια, δεν είχε πρόσωπο..
Πυροβολισμός από κοντινή απόσταση, με στρατιωτικό όπλο, έγραψε το πόρισμα που διάβασε χρόνια μετά.. Το όπλο να στρέφεται σε κείνον.. Να έχει παγώσει, μα να νιώθει την καρδιά του σα φωτιά.. Ναι ακόμα θυμόταν το βλέμμα, την έκφραση, που είχε.. Καθώς καθρεπτιζόταν μες τη βιτρίνα που ήταν πίσω από το θεριό..
Το βλέμμα ενός δεκάχρονου, που αν κι ανήμπορο, θέλει να κατασπαράξει αυτόν που τους έκανε τόσο κακό.. Κι άλλος το είδε.. Για λίγο πάγωσε.. Και ύστερα έπεσε στα γόνατα.. Λίγο πριν τον γαζώσουν οι σφαίρες των στρατιωτών που είχαν φτάσει στην πλατεία..
Ένοιωθε τόσο ανήμπορος εκείνη τη μέρα.. Και από τότε αποφάσισε, αυτό που είχαν πει πριν 60 χρόνια οι προγονοί του…
Ποτέ ξανά!
Τρομοκράτης της Χαμάς σκορπά το θάνατο, έξω από εμπορικό κέντρο, έγραφαν οι εφημερίδες της επόμενης.. Τις είχε κρατήσει, μαζί με κάθε τι που σχετιζόταν με κείνη τη μέρα.. Ακόμα και το μπλουζάκι με το αίμα είχε σε ένα συρτάρι.. Το αίμα της μητέρας του, μαζί με το δικό του..
Και δεν ξεχνούσε… Όσο δύσκολα και να ήταν στην εκπαίδευση, στην υπηρεσία, στις μάχες που είχε πάρει μέρος, πάντα θυμόταν εκείνο το βλέμμα του μανιακού.. Και ήθελε τα παιδιά του, αν έκανε ποτέ να μην χρειαστεί να αντικρίσουν κάτι τέτοιο.. Γι’ αυτό ήταν πάντα μέσα στους πρώτους, σε ειδικές μονάδες, που αναλάμβαναν τις πιο δύσκολες αποστολές..
Γιατί θυμόταν.. Γιατί είχε δει το πρόσωπο του άλογου μίσους, του θεριού το βλέμμα..
Κι από τότε τίποτα το ίδιο δεν ήταν ξανά..
Μα τώρα ήταν εδώ, και ήταν άντρας…
«Λοχία!», του φώναξε ο δεκανέας, «έχουμε το οκ, ξεκινάμε!».
Σα να τον ξύπνησε από ύπνο εκείνη η κουβέντα.. Έναν ύπνο μ’ εφιάλτες γιομάτο..
«Πάμε λοιπόν», είπε, «και όπως ξέρουμε!».
Μπροστά θα πηγαίνανε, σαν ανιχνευτές, για να καθαρίσουν το δρόμο, και να εντοπίσουν πιθανούς στόχους. Και αν δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, τότε θα ερχόταν η σειρά των ελικοπτέρων και του πυροβολικού. Τον πιο επικίνδυνο ρόλο είχαν, όπως πάντα, γι’ αυτό και ήταν όλοι εθελοντές...
Και την έκαναν καλά τη δουλειά τους, τόσες και τόσες φορές.. Σαν ένας άνθρωπος είχαν μάθει να συγχρονίζονται, να μιλάνε με νεύματα, να καταλαβαίνουν τι πρέπει να κάνουν χωρίς καν να τους το πουν.
Είχαν κυνηγήσει το θεριό τόσες φορές τα τελευταία χρόνια.. Στο Λίβανο, μεταμφιεσμένο μ’ άλλο όνομα, στη Συρία, σε μυστικές αποστολές, στη χώρα τους την ίδια.. Μα πάντα, σαν τον αρχαίο το μύθο. Όσα κεφάλια και να κοβόταν, πάντα κι άλλα, πιο πολλά ξεφυτρώναν..
Και δεν τους άφηναν οι πολιτικοί τη δουλειά τους να κάνουν. Ήξερε πως υπήρχαν εδώ και καιρό τα σχέδια για το τελικό το ξεκαθάρισμα.. μα αυτοί οι χαρτογιακάδες, δεν ακούγαν. Να η διεθνής κατακραυγή, να το πολιτικό κόστος, να τα ανθρώπινα δικαιώματα..
Πολύ θα ήθελε να είχε μπροστά του έναν χοντροκόλη της Δυτικής Ευρώπης, απ’ αυτούς που στρογγυλοκάθονται στις πολυθρόνες τους και μονάχα να μιλάνε και να λεν μεγάλα λόγια ξέρουν.. Να τον δει κατάματα, και να τον πάει σε μια καφετέρια που έχει τιναχτεί στον αέρα.. Να δει τα ακρωτηριασμένα παιδιά, το αίμα, να μυρίσει την καμένη σάρκα. Να δει όσα εκείνος έχει δει τόσα χρόνια.. Και μετά να του πει ξανά τη γνώμη του για τα ανθρώπινα δικαιώματα των τρομοκρατών..
Και οι πολιτικοί τους, αν και τα ζούσαν, σύνεση συνιστούσαν.. Βέβαια δεν ήταν εκείνοι που ‘χάσαν τη μάνα τους, που βλέπαν συναδέλφους τους να τραυματίζονται κάθε μέρα.. Όχι.. Κι αυτοί στα γραφεία τους ήταν..
Μα ευτυχώς τούτη τη φορά ξυπνήσαν.. Ήταν που βγήκε και κείνος ο μαύρος πρόεδρος στην Αμερική. Που ‘λέγαν οι φήμες ότι είναι και μουσουλμάνος.. Και θα ορκιζόταν σε λιγότερο από μήνα.. Αυτός που ήθελε λέει να φέρει την ειρήνη, εννοώντας, τη γη των προγόνων τους, που με αίμα είχαν ξανακερδίσει, να τη δώσουν πάλι σε κείνους που σκοτώναν αθώους.. Ε όχι, ως εδώ!
Και δόθηκε επιτέλους η εντολή, να ξεκαθαρίσουν μια και καλή μ’ αυτούς.. Να καθαρίσουν τη φωλιά του φιδιού.. Επιτέλους είχε έρθει η ώρα που από χρόνια περίμενε..
Στο βάθος η πόλη καιγόταν. Και οι εκρήξεις συνεχίζονταν καθώς προχωρούσαν, και πέρασαν το τείχος. Στην αρχή ήταν ήσυχα, αν και όλοι ήταν νευρικοί. Μετά καθώς προχωρούσαν άρχισαν να βλέπουν τα πρώτα ίχνη του πολέμου. Κατεστραμμένα αυτοκίνητα στις άκρες του δρόμου, σπίτια να μισοκαίγονται, δέντρα ακρωτηριασμένα από θραύσματα..
Πιο κάτω, η πρώτη προειδοποίηση από τους ανιχνευτές τους. «Λοχία, ύποπτο σπίτι μπροστά!» Ακούστηκε να λέει ψιθυριστά στον ασύρματο ο Γιντζάκ. «Οκ βάλε υπέρυθρες, και πηγαίνετε προσεχτικά, σας καλύπτουμε»..
Το έβλεπε το σπίτι και είχε τα παράθυρα στο στόχαστρό του.. Δυο δικοί του πλησίασαν με γρήγορες κινήσεις την πόρτα. Μια κίνηση στα παράθυρα, μια κάνη να ξεπροβάλει, μια σφαίρα έφτανε, και ο άλλος πήγε να συναντήσει το Θεό του, αν είχε κανέναν.. Έσπασαν την πόρτα, έριξαν χειροβομβίδες, κάτι φωνές και μετά σιωπή..
Και έτσι προχωρούσαν..
Μα όσο πλησίαζαν την πόλη, τόσο πιο δύσκολα ήταν.. Χαλάσματα, πολυκατοικίες, μισοκαμένα σπίτια.. Ότι πρέπει για ελεύθερους σκοπευτές σκέφτηκε..
Οι οδομαχίες είναι από τις πιο δύσκολες μάχες.. Όποιος ξέρει και τα βασικά από στρατιωτική ιστορία το γνωρίζει.. Το είχαν νιώσει καλά οι Γερμανοί στη Βαρσοβία, και στο Στάλινγκραντ, και οι Ρώσοι στο Βερολίνο.. Μια και έχει πολλά μέρη να κρυφτεί αυτός που αμύνεται και ξέρει την περιοχή, κι απλά παραφυλάει.. Και περιμένει να έρθεις..
Δυο φορές χρειάστηκε να ζητήσουν την υποστήριξη του πυροβολικού στα περίχωρα, για να καθαρίσουν τους άλλους από κει που ήταν ταμπουρωμένοι..
Μα μέσα στην πόλη οι διαταγές, πάλι απ’ τους χαρτογιακάδες, σαφείς. Όσο πιο μικρής έντασης βίας, μην έχουμε παράπλευρες απώλειες.. Και τι να κάνουμε αν αυτοί έβαζαν τους αμάχους σαν ασπίδες δηλαδή..;
Έτσι είχαν και τον πρώτο τραυματία.. Από ελεύθερο σκοπευτή σε ταράτσα.. Αν και δεν πρόλαβε να το χαρεί.. Μα πιο κάτω ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Οι δρόμοι γεμάτοι συντρίμμια, δεν μπορούσαν να είναι στα πεζοδρόμια μια και δεν υπήρχανε πια.. Και οι πυροβολισμοί πιο πυκνοί…
Εκεί χτυπήσανε και τον Γιτζάκ.. Από ένα παράθυρο πολυκατοικίας, κατευθείαν στο πρόσωπο.. Μια και ξέρανε οι άλλοι πως φορούσαν αλεξίσφαιρα..
Το αίμα του φίλου του έβαψε τη στολή του… Τον κράτησε για μια στιγμή, αν και οι σφαίρες συνεχίζανε να πέφτουνε γύρω του, μα μόλις είδε το τραύμα κατάλαβε πως τίποτα δεν μπορούσε να κάνει πια.. Χωρίς πρόσωπο.. Σαν να ξαναζούσε τον ίδιο εφιάλτη.
Όπλισε ουρλιάζοντας την οπλοβομβίδα, και έριξε. Έφυγε το παράθυρο με ένα κομμάτι απ’ τον τοίχο.. Όρμισε μέσα στην πολυκατοικία ακολουθούμενος απ’ τους άλλους. Ούτε κατάλαβε πως έσπασε την πόρτα, πως μπήκε στο διαμέρισμα, πως τελείωσαν οι σφαίρες, πως έπαψαν οι φωνές τους.. Μέχρι που τον ηρέμησαν οι άλλοι.. Εντάξει λοχία, δεν υπάρχουν άλλοι.. Και μας είπαν απ’ τον ασύρματο, να περιμένουνε ενισχύσεις..
Τότε μόνο ένοιωσε να ξεθολώνει λίγο.. Και κοίταξε γύρω του.. Καπνός, αίμα, κορμιά, έπιπλα σπασμένα.. Και το παράθυρο… Ανέπαφο…
Και σκέφτηκε.. Που έριξα..;
Βγήκε απ’ το διαμέρισμα, και είδε τους καπνούς που έβγαιναν από τη διπλανή πόρτα..
Την άνοιξε και μπήκε..
Ο καπνός, έκανε αποπνικτική την ατμόσφαιρα στο άλλοτε τακτοποιημένο φτωχικό.. Πιο πέρα ακουγόταν ένας σιγανός ήχος, σα βογκητό.. Πήγε προς τα μέσα, εκεί που ήταν το παράθυρο, στην κουζίνα του σπιτιού.. Και εκεί είδε.. Το σπασμένο τζάμι, το κούφωμα που έλειπε μαζί με ένα κομμάτι του τοίχου..
Αίμα τριγύρω, και μια λιμνούλα στο πάτωμα.. Και ένα παιδί.. Να κρατά το άψυχο σώμα της μητέρας του.. Και να κλαίει σιγανά..
Πάγωσε…
Και μετά ο μικρός τον κατάλαβε και σήκωσε το κεφάλι του και τον κοίταξε.. Κατάματα.. Το προσωπάκι του μες τα αίματα..
Το όπλο έπεσε από τα χέρια του..
Γονάτισε, και έκρυψε το πρόσωπό του στις παλάμες του…
Γιατί είχε δει..
Το δικό του το βλέμμα στα μάτια του παιδιού…
Εκείνο το βλέμμα που τον έφερε εδώ..
Εκείνο που αίμα για το αίμα ζητά …
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
25-01-2009 @ 16:49 | Σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα πολλά, φερμένα από μια πραγματικότητα άλογη, άδικη, που μες την καταχνιά πορεύεται, και στης αντάρας τους δρόμους μας ‘πα..
«Οφθαλμός αντί οφθαλμού», έλεγαν πως είπε ο Θεός, μέχρι που μάθαμε, μέσω του γιου του, αυτό που ήθελε, το «αγαπάτε αλλήλους»..
Μα το πρώτο πιο εύκολο σε μερικούς φαντάζει…
Και ο κύκλος, εκείνος του αίματος, όλο και μεγαλώνει..
Και θα το κάνει ώσπου να έρθει η στιγμή..
Να νιώσουμε, να καταλάβουμε, πως «μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις..».
Και να αγαπήσουμε.. Τον εαυτό μας πρώτα, να τον εκτιμήσουμε, να πιστεύψουμε πως μας αξίζει..
Ανθρώπινα κι ευτυχισμένα να ζούμε…
Καλό μας ξημέρωμα..
| | mantinada
25-01-2009 @ 22:44 | Λόγια αληθινά, απ' την καρδιά βγαλμένα...
Εικόνες άγριες, τρομαχτικές, τόσο πραγματικές όμως...
Τόσο καθημερινές...
Δυστυχώς, ο κόσμος δεν αλλάζει σε μια μέρα...
Έχει όμως αυτή τη δυνατότητα...
Όσο υπάρχουν Άνθρωποι που μπορούν να σκέφτονται,
να αισθάνονται, να κρίνουν τον παραλογισμό της βίας,
υπάρχει δυνατότητα...
Ευχαριστώ που υπάρχεις Ουρανέ μου,
καλή μας μέρα!
::love.:: | | Helene52
25-01-2009 @ 22:47 | .......!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::yes.:: ::up.:: | | Ναταλία...
26-01-2009 @ 02:22 | Γονάτισε, και έκρυψε το πρόσωπό του στις παλάμες του…
Γιατί είχε δει..
Το δικό του το βλέμμα στα μάτια του παιδιού…
Εκείνο το βλέμμα που τον έφερε εδώ..
Εκείνο που αίμα για το αίμα ζητά …
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | MARGARITA
26-01-2009 @ 04:29 | η άλλη πλευρά του νομίσματος που είναι όμως ίδια....βουτηγμένη στον πόνο....στο αίμα....στον θάνατο....
πότε θα κάνει ξαστεριά γιατρέ μου;;;; ::love.:: | | Celestia
26-01-2009 @ 05:38 | !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | maty99
27-01-2009 @ 06:40 | Θοδωρή πραγματικά ένιωσα βαθιά συγκίνηση με τις τελευταίες σου εγγραφές, ειδικά σε αυτές που αναφέρεσαι στη φρίκη του πολέμου.
Θα ήθελα να σου πω ότι στη συγκεκριμένη εγγραφή ένιωσα μια ανακούφιση, έφυγε ένα μεγάλο βάρος για μένα.
Εδώ είναι η πραγματική πανανθρώπινη σκέψη, η πανανθρώπινη αγάπη. Μέσα από αυτό το κείμενο μου έδειξες καθαρά πως δεν επηρεάζεσαι από τις προπαγάνδες που υπάρχουν πολλά χρόνια στην ελληνική κοινωνία.
Η ανθρωπιά είναι ανθρωπιά και δεν έχει χρώμα, φυλή, θρησκεία.
Έχω μια ιδιόμορφη για πολλούς σκέψη σε σχέση με την ιστορία στην Μέση Ανατολή…
Δεν μπορώ να αποδώσω όλα τα λάθη στη μία πλευρά….
Δεν μπορώ να συγχωρώ τη μία πλευρά επειδή είναι αδύναμη… και να κατηγορώ την άλλη επειδή έχει δύναμη. Η επιλογές είναι επιλογές αδιάφορο αν μπορεί να τις εφαρμόσεις.
Θα προσπαθήσω να παραθέσω ένα κείμενο παρακάτω και ένα βιντεάκι που ίσως βοηθήσει λίγο.
BLOGGER acrat
Πέμπτη, 15 Ιανουάριος 2009
ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΕΒΡΑΙΚΟ ΚΑΤΗΦΟΡΟ...
εκατοντάδες συνάνθρωποί μας στην χώρα τούτη αισθάνονται ανασφαλείς. Το μόνο έγκλημά τους είναι ότι έχουν Εβραική θρησκεία ή είναι Εβραίοι όπως πολλοί από εμάς Χριστιανοί που ανάθεμα αν πιστεύουμε... Απλά το γράφει η ρημάδα η οικογενειακή μας παράδωση.
Σ' όλη την επικράτεια γιγαντούτε το αντιεβραικό μένος δήθεν από τα γεγονότα της Γάζας... Λες και φταίει ο Έλληνας ή Ισραηλινός πολίτης για την κυβέρνησή του...
Γι αυτό απευθύνω έκκληση με τις τραγικά μικρές μου δυνάμεις...
Χαρίστε ένα χαμόγελο σε κάθε Εβραίο που συναντάτε...
Σκεφτείτε αδελφικά σε κάθε Εβραιόπουλο ή Εβραιοπούλα και συζητήστε μαζί του για ΌΛΑ..
Ο Εβραικός λαός μαζί με τον ΕΛληνικό είναι εξαιρετικοί λαοί με πλούσιο παρελθόν μέλλον και παρών...
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΟΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ ΕΒΡΑΙΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΣΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ
Για την αριστερά θα ήθελα να παραθέσω ένα βίντεο και ένα κείμενο... αυτά για να λέμε ορισμένες αλήθειες...
διαδήλωση εναντίον του πολέμου στο Ισραήλ... Δεν αισθάνεστε ωραία όταν στην ίδια τους την χώρα αγωνίζονται?? εγω που μεγάλωσα με τον σύνθημα "Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΧΩΡΑ" συγκινούμαι...
και ένα κείμενο που έστω και αν διαφωνώ ιδεολογικά με τους Αντιφασίστες γενικά το συνηπογράφω....
Cafe Morgenland & Terminal 119
[ Ιανουάριος / 2009]
Αυτό που δεν πέτυχαν τα γκλοπς, θα το πετύχει ο αντισημιτισμός;
«Για κάθε γνωστό ή άγνωστο άτομο για το οποίο επιθυμούμε ή είμαστε αναγκασμένοι να σχηματίσουμε μια γνώμη, θέτουμε αδιάκοπα και με επιμονή, την ίδια στερεότυπη και τετριμμένη ερώτηση: Πως θα φερόταν αυτός ή αυτή, πως θα φερόταν αυτή ή η άλλη συλλογικότητα ή κοινωνική ομάδα εάν επαναλαμβανόταν το Άουσβιτς ή κάτι ανάλογο; Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι το κυρίαρχο, το απόλυτο και καθοριστικό κριτήριο με το οποίο μετράμε και εκτιμούμε τα άτομα και τις ομάδες, τις πράξεις τους και την συμπεριφορά τους».
| | maty99
27-01-2009 @ 06:40 | Mάλλον δεν τα κατάφερα με το video
| | Νεφελοβάτης
27-01-2009 @ 15:34 | Άγριες εικόνες έχει το γραπτό αυτό Μαρία μου, που ωχριούν στην αγριότητα της καθημερινότητας, όπως μόνο η «πραγματικότητα» στην οποία είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε, μπορεί να μας δώσει..
Μα όσο υπάρχουν όνειρα που από Ανθρώπους γίνονται, πάντα θα υπάρχει η δυνατότητα σε όνειρο να ζήσουμε κι όχι σε εφιάλτη..
Χαίρομαι που υπάρχουν Άνθρωποι, σαν και σένα, που όσο δύσκολες και να είναι οι καταστάσεις, να ονειρεύονται μπορούν. Να δουν μπορούν τον κόσμο, όπως θα μπορούσε να είναι κι ας μην είναι ακόμα. Να παλέψουν για τ’ όνειρό τους, σε πείσμα του Βοριά. Να το δώσουν και σ’ άλλους, όχι μόνο με τα λόγια, μα και με τη ζωή τους, με τις πράξεις τους, με την αγάπη τους..
Και όσο υπάρχουν τέτοιοι Άνθρωποι, υπάρχει και Ελπίδα, μα και βεβαιότητα, πως όλα μπορούν να γίνουν…
Καλό ξημέρωμα Θάλασσά μου, χαίρομαι που υπάρχεις, που είσαι εδώ…
Καλησπέρα Ελένη, Σ’ ευχαριστώ.
Σ’ ευχαριστώ Ναταλία.
Θα την κάνει την ξαστεριά Μαργαριταρένια μου, κι ας βρέχει τώρα. Θυμάμαι, όταν έχω κάτι τέτοιες σκέψεις εκείνο που λεν, κι αλήθεια είναι : «Το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι εκείνο πριν την Αυγή..». Καλό μας ξημέρωμα…
Γκρατσιέλα σ’ ευχαριστώ. Καλό ξημέρωμα.
Χαίρομαι που σε άγγιξε Ματίνα, μια και είναι σκέψεις που ταλανίζουν το μυαλό μου αυτές τις μέρες, μαζί με άλλες πολλές, ένα ακόμα κουβάρι, ένας μίτος αξεδιάλυτος στης ζωής μου το υφάδι..
Όταν το έγραφα, όταν τα σκέφτομαι, έρχονται στο μυαλό μου σκέψεις από προγόνους, συνανθρώπους που προσπάθησαν το δρόμο μας να φωτίσουν, μα δεν κατάφεραν την καταχνιά που τη σκέψη και τις πράξεις μας σκοτεινιάζει, να φωτίσουν όσο θα ήθελαν.. Του Γκάντι, του Χριστού, του Βούδα, του Σωκράτη, και τόσων άλλων, γνωστών και άγνωστων, που το ίδιο έλεγαν..
Η βία, βία θα γεννά..
Αυτό που ήθελα πάντως να τονίσω, σε τούτο το γραπτό, είναι και η μεταμέλεια.. Του πλανεμένου εκείνου ανθρώπου, που βλέπει ότι όλα όσα πίστεψε, όλα όσα του είπαν για οφθαλμούς αντί οφθαλμού, για εκδικήσεις, για τάχα δίκαιους πολέμους, ήταν ψέμα..
Μια και αυτά ήταν που τον οδήγησαν την πιο μεγάλη απώλεια να έχει.. Εκείνη της Ανθρωπιάς του.. Του παιδιού που μέσα στον καθένας μας είναι.. Εκείνου που ξέρει.. Πως αυτό που μας κάνει ανθρώπους, είναι το να απλώνουμε το χέρι στον αδύναμο, το να βοηθάμε το συνάνθρωπο, το να δίνουμε την αγάπη χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα, το να χαμογελάμε στον ήλιο, το να χαιρόμαστε για τη ζωή..
Πράγμα που δεν έχει χρώματα, θρησκείες, και όρια..
Και πραγματική ανθρωπιά και μεγαλείο είναι ο δυνατός, να στηρίζει τον αδύναμο, να τον βοηθήσει δυνατός και κείνος να γίνει, για να μπορέσουν μαζί να περπατήσουν, στη στράτα εκείνη που σε ένα αλλού, άλλο θα τους ’πα, εκεί που όλοι μονιασμένοι για ένα καλύτερο αύριο θα προσπαθούν..
Και όχι να πατά τον αδύναμο γιατί μπορεί..
Και οι Εβραίοι το έχουν νιώσει αυτό, και τους συμπονέσαμε γι’ αυτό, μα εκεί είναι η που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά.. Με το να φερθούν όπως θα ήθελαν να τους είχαν φερθεί.. Και όχι με το μίσος να αναπαράγουν..
Βέβαια θα μου πεις οι «αφεντάδες τους» οι κυβερνήσεις τους το κάνουν, και συμφωνώ.. Μα ποιός τις κυβερνήσεις αφήνει να κυβερνάνε Ματίνα μου..;
Και σ’ αυτούς και σ’ εμάς..;
Ναι, οι λαοί που τις βγάζουν και που τις ανέχονται… Εμείς…
Και ναι φταίμε…
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, μα για τώρα σταματάω εδώ..
Απλά εύχομαι να αντιληφθούμε ότι για να γυρίσει ο Ήλιος χρειάζεται όλοι να προσπαθήσουμε, να συμμετέχουμε, και όχι απλά να κοιτάμε..
Ξέρω πως το ξέρεις, ξέρω πως το κάνεις, και αυτό μου δίνει ελπίδα.. Μια και ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα παρατάνε, και ξέρεις κάτι..; Είμαστε πολλοί, να μαζευτούμε χρειάζεται..
Να είσαι καλά, καλό ξημέρωμα…
| | mantinada
29-01-2009 @ 07:06 | Ένα βλέμμα πολλά μπορεί να πει,
εμείς οι δυο άλλωστε το ξέρουμε πολύ καλά αυτό,
μα τα λόγια του μονάχα δεν είναι αρκετά. Κι αυτό γιατί αν δε μπορούμε να μεταφράσουμε όσα ένα βλέμμα κραυγάζει τότε ποια η αξία του;
Αν όλοι αυτοί,
που καθημερινά δημιουργοί γίνονται ποταμών αίματος,
μπορούσαν να διαβάσουν όσα με το βλέμμα λένε όλοι εκείνοι που κάποιον δικό τους έχασαν,
γονιό, σύζυγο, αδερφό, παιδί, φίλο,
τότε οι όποιες εχθροπραξίες θα σταματούσαν εκεί, σ' εκείνο το βλέμμα...
Δυστυχώς όμως, απ' όσο μπορώ να δω, δεν είναι προικισμένοι από τη φύση μ' αυτό το "ταλέντο"...
Δυστυχώς, μοναδικό ταλέντο τους η πρόκληση δυστυχίας...
Να είσαι καλά Ουρανέ μου,
να προσέχεις!
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
