| |
Τα έφερε έτσι η ζωή που ύστερα από χρόνια συναντηθήκαμε και κάτσαμε πάλι στην ίδια παρέα...
Υποψιάστηκα πως θα καλούσαν κι εσένα οπότε είχα περιποιηθεί ιδιαίτερα εκείνη την μέρα...
Βάφτηκα,έφτιαξα τα μαλλιά όπως σου άρεσαν τότε,έβαλα ρούχα διαφορετικά για να σου δείξω πως πλέον είμαι “γυναίκα” -και όχι το μικρό παιδάκι που αισθανόμουν μέσα μου στην σκέψη σου- και φόρεσα το άρωμα που φορούσα όταν ήμασταν μαζί...
Όταν είπαν πως θα έρθεις όλη η παρέα μου που -φυσικά- ήξερε για σένα με κοίταξαν να δουν αντίδραση...
Εγώ δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα και το έπαιξα ψύχραιμη...
Όμως μέσα μου τα συναισθήματα είχαν στήσει ένα γλέντι τρικούβερτο...
Η καρδιά μου έσφιξε σαν να την πήρε κάποιος στο χέρι του και να σχημάτισε γροθιά με εκείνη μέσα...
Το στομάχι μου ένιωθε τις γνωστές “πεταλούδες” που είχα και τότε...
Τα μάτια μου...
Αχ,τα μάτια μου τράβηξαν τα περισσότερα...
Όλα τα συναισθήματα να θέλουν να ξεχυθούν μα δεν γινόταν...
Τα δάκρυα είχαν κάτσει εκεί στην άκρη και απλά περίμεναν την ευκαιρία να τρέξουν...
Ύστερα το γνωστό “σούσουρο” με τις κολλητές μιλώντας για το πως αισθάνομαι και τι θα κάνω και κυρίως τι θα κάνουν εκείνες για να κόψουν κίνηση...Είχαμε γυρίσει όλες στις εποχές του σχολείου όταν έμπαινε στην τάξη ο συμμαθητής για τον οποίο μιλούσαν όλα τα τραγούδια αγάπης...
Μέχρι που μπήκες μέσα...
Είπες ένα “γεια” γενικό, συστήθηκες σε όσους δεν σε γνώριζαν και γύρισες σε μένα να ρωτήσεις πως είμαι...
Μιλούσαμε γενικώς για τις ζωές μας μα τα μάτια σου με κοιτούσαν όπως τότε, μόνο που αυτή τη φορά έκρυβαν μια νοσταλγία...
Μπορεί και να ήθελα να πιστέψω πως έτσι με κοιτούσες...
Από ένα σημείο και μετά όμως άρχισα να πονάω πολύ...
Δεν άντεχα να έχουμε άτομα από τότε στην παρέα,να είναι όλα τα ζευγαράκια γύρω και εμείς να είμαστε δυο απλοί γνωστοί που έτυχε να βρεθούν...
Βρήκα λοιπόν μια δικαιολογία και σηκώθηκα να φύγω ρίχνοντάς σου μια τελευταία ματιά για να κρατήσω την στιγμή για πάντα...
Κατέβηκα κάτω,βγήκα έξω και άρχισα να περπατάω προς κάποια κατεύθυνση,δεν ήξερα ούτε κι εγώ που πήγαινα...
Απλά ήθελα να βρω ένα μέρος χωρίς πολύ κόσμο για να αφήσω τα δάκρυα μου να κάνουν την δουλειά τους και να διώξουν ένα κομμάτι του πόνου...
Μα πριν καλά καλά φτάσω σε αυτό το μέρος ήρθες πίσω μου,άρπαξες το χέρι και κοιτώντας με στα μάτια με ρώτησες γιατί έφυγα έτσι ξαφνικά...
Αυτή την φορά ήμουν σίγουρη για τον τρόπο που με κοιτούσες...
Μουρμούρησα κάτι λέξεις ασύνδετες μεταξύ τους και πριν προλάβω να ολοκληρώσω την προσπάθεια να φτιάξω πρόταση με τράβηξες κοντά σου και με φίλησες...
Ύστερα...Ξύπνησα...
Ή μήπως όχι...
Το σκεφτόμουν ή το ονειρεύτηκα;
Ήταν όνειρο ή εφιάλτης;
Από τότε που μπήκε στην ζωή μου η παλιά μας παρέα, σκέψεις και όνειρα έχουν γίνει ένα...
Παλεύω καθημερινά για να μην σε φέρω στο μυαλό μου μα μάταια...
Κάθε μέρα θέλω όλο και πιο πολύ να σε δω,να δω τι κάνεις,να δω πως θα με χαιρετούσες,πως θα με κοιτούσες...
Να δω πως θα αισθανόμουν...
Άραγε θα συμβεί ποτέ ή θα μείνω με την απορία;
Όπως και να 'χει μου λείπεις....
[align=right][B]J-M...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
