| |
Δεν ξέρω πώς να το αρχίσω αυτό που θέλω να σου πω
Οι λέξεις που κάποτε με τόση ευκολία έβγαιναν τώρα έχουν γίνει κόμποι στο λαιμό μου κι άλλο δεν τολμούν να βγουν να σου μιλήσουν.
Αυτό είναι ένα αντίο
Αυτό το γράμμα είναι για να αποχαιρετίσω μια αγάπη που δεν άντεξε. Ν' αποχαιρετίσω κάποιον που απλά με ανέχτηκε μόνο επειδή ήξερε ότι τον αγαπώ κι είχε δώσει λόγο να μη πληγώσει ποτέ όποια τον αγαπούσε.
Δεν είναι έτσι όμως
Δεν έχω τη δύναμη να πρωταγωνιστήσω σε ένα θέατρο μελό όπου όλα είναι μονόπλευρα.
Κι αν χάθηκα μια φορά ήταν για σένα. Για το δικό σου καλό. Για να μη πληγωθείς εσύ, τόσο όσο ποτέ δεν θα μπορούσα να είμαι εγώ η αιτία για να το προκαλέσω, κι όμως το προκάλεσα.
Τα πάντα είχαν πάντα άξονα εσένα
Πάντα εσένα. Αλλά δεν αντέχω άλλο να ζω σε ένα μονόχνοτο μοτίβο που εσύ μου επιβάλεις, ίσως και σαν τιμωρία.
Τιμωρούμαι κάθε μέρα με τις επιλογές μου και δεν νομίζω ότι οποία τιμωρία και να μου επιβάλει ο καθένας είναι μεγαλύτερη.
Αυτά είναι τελευταία λόγια που θα πω σε μια αγάπη που πίστεψα.
Αντίο θα πω σε σένα που αγάπησα.
Οι φίλοι δεν χάνονται. Γι' αυτό κι εμείς δεν θα χαθούμε.
Απλά αλλάζουνε τα δεδομένα και θέλω να ξεπεράσω τον "εαυτό" μου, να βγω μέσα από τη γελοιότητα της σάρκας που με άνεση αφέθηκα..
Δεν ξέρω αν είναι το σωστό μιας και ποτέ μου δεν έχω κάνει κάτι που να είναι σωστό, ξέρω ότι είναι η ανάγκη μου να πάψω να ανέχομαι την αδιαφορία. Θέλω να έρθει ένα χέρι μαγικό ...με την κανάτα ενός υδροχόου ...να διαλύσει τα πάντα
και δεν είναι το χέρι που απλά άρχισε να γράφει... είναι το χέρι που άκουσε την καρδιά, το νου, την λογική, τα συναισθήματα!! Αγάπησε τ' αντίο μου...μην του αντιστέκεσαι, δέξου το, βίωσε το... και αφού το κατανοήσεις...θα καταλάβεις ότι τα αντίθετα τελικά δεν είναι αντίθετα...είναι συμπληρωματικά!! Έτσι είναι η Ερμαφρόδιτη καρδιά μου...γεμάτη συναισθήματα αλληλοδιάλυσης.
Δε χρειάζεται να μιλήσω ούτε καν να ψιθυρίσω, η στιγμή σηκώνει μοναξιά.
Η μελαγχολία με αγγίζει καθώς κοιτάζω έξω από το παράθυρο.
Θα ήθελα να ήμουν στην αμμουδιά με τα κύματα της θάλασσας να ηρεμούν μπροστά στα χέρια μου. Ο χρόνος σταματά εδώ, ονειροπολώ σιωπηλά πάνω στην άμμο της ερημικής παράλιας.
Αφήνω το μυαλό μου να πετάξει... την ψυχή μου να περιφερθεί μέχρι να σε βρει και να σου πει "καλή νύχτα" . Ξέρω πως είσαι εκεί έξω... Το φεγγάρι φωτεινό, τα μάτια μου δακρυσμένα μα ένα χαμόγελο...
Και εσύ κάπου εκεί... εύθραυστος... Χαράζω έναν κύκλο, βάζω τον εαυτό μου μέσα... δεν είναι όρια, δεν θέτω περιορισμούς, είναι απλά το ησυχαστήριο της ψυχής μου! και κλείνω τα μάτια...όταν η ψυχή χαλαρώνει, όταν ο νους νανουρίζεται, όταν ο Ερμής έρχεται σε ισορροπία με την Αφροδίτη...η λάμψη από ΕΝΑ ΦΩΣ στιγμιαία που δείχνει ΕΜΕΝΑ σε αρμονία με το σύμπαν! Και εσύ κάπου εκεί έξω...Απλά ένα ΑΝΤΙΟ!
Ήθελα να σου ψιθυρίσω στην ψυχή σου αλλά δεν θα άκουγες Κοίτα! Είσαι εκεί στέκεσαι και με κοιτάς
. μα δεν πλησιάζεις. Το πρόσωπο σου λάμπει αλλά όχι πια για μένα.. Τι κρίμα που δεν πρόλαβα να σε αγγίξω.. Ήσουν ένα όνειρο που έζησα .. μα και που τόσο χρειαζόμουν.
Η σιωπή ακόμα πλανιέται, την συντροφεύει η μοναξιά μαζί με τις νότες της πίκρας... και εγώ ακόμα εδώ ανακατεύω και μοιράζω την τράπουλα της ιστορία μας.
Καμιά φορά το θέλω, φτάνει σε σημείο να μαστιγώνει τη καρδιά, να τσαλαπατάει τη ψυχή σου και να εμποδίζει τη λογική και τότε η απόγνωση και η θλίψη γίνονται η καλύτερη φίλη της μοναξιάς και της συμπόνιας του εαυτού σου. Αυτού του εαυτού που ποτέ δεν κατάφερε ν' αγαπηθεί από κανέναν, παρά μόνο ν' αγαπήσει το καθετί γύρο του, αλλά ποτέ τον εαυτό του.
Είσαι αυτό που δεν μπορώ να εξηγήσω... Αυτό το κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ... αυτό που δεν κατάφερα να ξεδιαλύνω μέσα μου... Είσαι ένα μυστήριο που πεθαίνω να λύσω αλλά οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν λίγο πριν το τέλος. Είσαι το φως που άνοιξε τα μάτια μου και είδα τον κόσμο όπως πραγματικά είναι... Είσαι η ψυχή που είχα χάσει πριν ξεκινήσω να ζω... Πριν σε γνωρίσω... Είσαι όλα αυτά που θέλω αλλά δεν μπορώ να έχω... Είσαι αυτό που θέλω να αγαπήσω και δεν μπορώ...Μην νομίζεις ότι έκλαψα, το δέχτηκα παθητικά. Κι αν δεν χωράω εκεί που κάποιοι άλλοι με τόση ευκολία χωράνε (στην καρδιά σου) δεν με πειράζει.
Έτσι το ήθελα εγώ για να γιατρέψω την ψυχή μου που τόσο πονούσε.
Ο αχός της δικής σου φωνής δεν θ' αντηχεί άλλο γιορτινά στ' αυτιά μου.
Και μην σκεφτείς πως στα μαύρα θα ντυθώ γιατί αυτό το χρώμα το φορούσα πάντα και δεν το θέλω πια. Πρόσκαιρες χαρές και μόνιμες λύπες. Στο γιορτινό τραπέζι που 'στρωσα η πίκρα θα 'ναι το επιδόρπιο.
Τα μάτια μου ανέκφραστα θα κοιτούν το ρολόι κι έτσι άδειος θα κυλά ο χρόνος. Στο άδειο μου κρεβάτι η αβεβαιότητα θα με
σκεπάζει, μα εσένα δεν θα σε ονειρευτώ ποτέ ξανά.!
Τ' όνομα σου στα χείλη δεν θα ξαναπροφέρω, κι έτσι απλά θα βγεις απ την ζωή μου δίχως μια λέξη να σου πω.
Μόνο ένα γιατί ίσως κάπου να με βασανίζει, μα αργά ή γρήγορα θα σβηστεί κι αυτό σαν να 'ταν γραμμένο στον πίνακα του μαθήματος της ζωής... Δύο χρόνια πέρασαν από τότε που άκουσα από αυτά τα χείλη (τα δικά σου) τη φράση αυτή που έκανε την καρδιά μου να σταματήσει το "σ' αγαπώ." Ένας χρόνος πέρασε και άκουσα μια άλλη φράση από τα ίδια χείλη (τα δικά σου) που έκανε την ίδια καρδιά (τη δική μου) να σταματήσει πάλι: "Δε νιώθω πλέον αυτό που ένιωθα πριν για 'σένα."
Μάσκες γύρω μας, μέσα μας..
Ανασφάλειες και αδυναμία.. υποκρισία..
Ευάλωτη που φαίνομαι στο "φως", έτσι "γυμνή", αγκαλιά με τις αλήθειες μου, τα όνειρα, τα πάθη και τα πιστεύω μου..
Η μάσκα πάντα είναι εκεί δίπλα., έτοιμη να παραπλανήσει εσένα, να "κρύψει" εμένα..
Είναι η "προστασία" μου αλλά και η "ανελευθερία" μου..
Δύο χρόνια πέρασαν από τότε που με έβλεπες, με χάιδευες, μου μιλούσες τρυφερά, με φιλούσες και εγώ νόμιζα πως θα η καρδιά μου θα πεταγόταν έξω από το στήθος μου οπότε βρισκόμουν πλάι σου, ακόμα και όταν η ματιά μου συναντούσε τη δική σου. Ένας χρόνος πέρασε από τότε που τα όνειρα έσβησαν, η καρδιά σταμάτησε να χτυπά το ίδιο, οι ματιές μας δε συναντιόνταν πια, στα μάτια υπήρχαν μόνο δάκρυα και στο μυαλό μου μόνο η μορφή σου.
Μια λέξη... Και το βλέμμα μου χάθηκε μέσα στη σκέψη... Η ψυχή μου βαριανασαίνει... αργά και σταθερά... μέχρι τα μάτια μου να βγάλουν όλη τη θλίψη τους πάνω στα στυγερά δίχτυα της αλήθειας... Δε μπορεί να καταλάβει... Γιατί;... Γιατί;... Ο αέρας χτυπάει το πρόσωπό μου και μ' αφήνει μόνη, έτσι, για να σκεφτώ και να αναπολήσω...
Το μόνο που με νοιάζει είναι η σιωπή... Η θανατηφόρα λήθη του εαυτού, που συντρίβεται και σπαρταράει... Έτσι αισθάνθηκα και εγώ μαζί σου... Έτσι πήρες την ψυχή μου...
Οι στιγμές μας ήταν οι πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Μετά το χωρισμό μας έπρεπε να μάθω να ζω χωρίς εσένα, έπρεπε να κατεβάσω την καρδιά μου απ' τα σύννεφα που την ανέβασες. Έπρεπε να της εξηγήσω πως όλα τελείωσαν, χάθηκαν... Καταστροφή, η καρδιά κομματιάστηκε. Δεν άντεξε τόση λύπη, τόσο πόνο. Τα κομμάτια της τα βρήκα εκεί που δώσαμε το τελευταίο φιλί, όμως έλειπε ένα... Το κράτησες χωρίς να μου εξηγήσεις, όπως ακριβώς έφυγες και από τη ζωή μου. Ξέρω πως όταν προσπάθησα να ενώσω ότι είχε απομείνει δεν τα κατάφερα. Η καρδιά μου δεν είναι ίδια χωρίς εσένα. Σ' αγαπώ, να το θυμάσαι. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για να δεις τι άφησες πίσω...
Υπάρχουν στιγμές που ο πόνος χτυπάει κόκκινο! Θέλω να κλάψω αλλά αντί για δάκρυ να τρέξει αίμα! Θέλω να φωνάξω αλλά αντί για την φωνή μου βγαίνει η ψυχή μου! Θέλω να πάρω φόρα να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο να σπάσει να πεταχτεί το μυαλό μου να σταματήσω να σε σκέφτομαι!
Θέλω να ανοίξω το στέρνο μου με τα ίδια μου τα χέρια να ξεριζώσω την καρδιά μου για να σταματήσω να σε αγαπώ! Γιατί αυτό που με κάνει να πονάω έχει φωλιάσει μέσα μου στην καρδιά μου στο μυαλό μου!
Τι κι αν δεν είμαι πια κοντά σου, γύρω σου. Ζεις μέσα μου, μες στην καρδιά μου. Τα μάτια σου, τα μαλλιά σου, η φωνή σου, το άγγιγμά σου θα μ' ακολουθούν για πάντα... ακόμα και τώρα, μετά από τόσους μήνες, η σκέψη μου είναι σε 'σένα. Οι λίγες στιγμές που ζήσαμε, ήταν πολλές για 'μένα. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει όταν σε ένιωθα δίπλα μου.
Ξενυχτούσα, περιμένοντας ένα μήνυμα, ένα σημάδι. Ανυπομονούσα να βρεθώ στην αγκαλιά σου... Κι όλα αυτά μυστικά... Εμείς οι δύο μόνο. Και ξαφνικά, όλα τέλειωσαν. Έπρεπε, θα μου πεις. Όμως δεν ξέρεις και δεν θα μάθεις ποτέ τι ένιωθα για 'σένα. Και σε θέλω ακόμα, τι κι αν είμαι αλλού... ʼργησα να σε γνωρίσω, άργησες να 'ρθεις...
Μην κοιτάς μακριά... Κάποτε ίσως να με αγάπησες, έκανες όνειρα, και εγώ αφέθηκα, παρασύρθηκα μου άρεσε, τώρα πια άλλαξες, ίσως γιατί πήρες παραπάνω από αυτά που άντεχες. Φεύγω καταστρέφω την ζωή μου για πάρτι σου σου είχα πει πως στην αγάπη είμαι απόλυτη, και το εννοούσα, μη με ψάξεις είναι ανώφελο απλώς δεν αντέχω να ζω στην ίδια χώρα με την ευτυχία χωρίς να μπορώ να την κάνω δική μου.
Η απουσία σου, έντονη παρουσία στη ζωή μου.
Το ότι δεν είμαστε μαζί δεν φταίει το γραφτό αλλά εσύ... Κι εγώ... Και κάποιες... Και κάποιοι που... Δεν έφυγα ποτέ. Ήμουν και θα είμαι παντού και πάντα δίπλα σου... Θα απλώνω το χέρι...
Μοναδική μου αγάπη, μου άφησες τόσες αναμνήσεις και τώρα... Δεν συγκρίνονται μωράκι μου μην προσπαθείς... ʼλλο ο γάμος και η συμβίωση κι άλλο το άγγιγμα της ψυχής... Θυμάσαι; Μια μικροστιγμούλα, τοσοδούλα, που περιέχει τα πάντα... Από πάντα... Για πάντα...
Εβδομάδες πέρασαν πολλές, μήνες, μέρες και νύχτες, αν μπορούσες να φανταστείς πως ήταν και είναι μένα...χρόνια όμως λίγα.
Θα ελπίζω για πάντα για όλα τα... Είσαι γύρω μου, είσαι παντού και πάντα. Δεν μπορώ να ξεχάσω... Κάποια μέρα θα είσαι στην αγκαλιά μου... Θα μου χαρίσεις ένα... Πολλά... Φεγγαρόλουστα αυγουστιάτικα απογευματάκια.
Η ζωή μου όλη ένα όνειρο μια ψευδαίσθηση.
Κοιτάζω γύρω μου με ανυπομονησία μήπως ακούσω μια φωνή, μια απάντηση, μα όχι τι κάθομαι και λέω... Εσύ δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να μου δώσεις μια ειλικρινή απάντηση. Και αυτό γιατί ποτέ σου δεν ενδιαφέρθηκες να μάθεις πως νιώθω, πως ζω, πως αισθάνομαι και ποτέ σου είμαι σίγουρη πως δεν θα μάθεις.
Τι μου μένει λοιπόν; Να συνεχίζω να σε σκέφτομαι, να σ' αγαπώ, να ζω με τη φαντασία μου, να δακρύζω κάθε φορά που ακούω ένα τραγούδι, να πονάω κάθε φορά που έρχεσαι στο νου μου, να αυτοκαταστρέφομαι;
Όχι, όχι δε θα σου κάνω το χατίρι άλλο πια. Τέρμα ως εδώ, θα σε βγάλω από τη σκέψη μου έστω και αν χρειαστεί να προσπαθήσω πολύ. Γιατί έτσι μόνο θα μπορέσω να κερδίσω κάτι πολύτιμο, τη ζωή μου που μου την πήρες εσύ. . . . Για εσένα έκλαψα πολλές φορές όταν ένιωσα μερικές στιγμές ότι σε χάνω ότι ήσουν ένα βήμα πριν το αντίο αλλά δυστυχώς το κάθε αντίο που ακουγόταν ήταν από τα δικά μου χείλη!! Μην νομίζεις όμως ότι το έλεγα γιατί το ένιωθα το έλεγα γιατί μια ζωή άκουγα τους άλλους γύρω μου!!! Θέλω να ξέρεις όμως πως εγώ πονούσα για το ό,τι έκανα!! Πονούσα ναι, είναι αλήθεια γιατί ποιο δύσκολο είναι για αυτούς που το λένε το αντίο και κυρίως αν δεν το θέλουν αυτοί αλλά οι άλλοι γύρω τους!!
Δυστυχώς πλέον για εμένα είναι αργά να σε κάνω να με πιστέψεις έστω και για τελευταία φορά αλλά καλά κάνεις γιατί έτσι μου κόβεις κάθε ελπίδα για να με πιστέψεις! Δεν φοβήθηκα ποτέ να σου δείξω όσα ένοιωθα. Πάντα ακολουθούσα μια σκιά σε δρόμους σκοτεινούς και απομονωμένους. Τα μάτια μου είχαν μια σταγόνα μελαγχολίας, προδοσίας. Το όνειρο τελείωσε και τώρα πια τυφλή, σε ψάχνω σε δρόμους άγνωστους και εσύ μακριά μου να χαρίζεις βλέμματα και χάδια. Λυπάμαι που σ' αγάπησα τώρα ξέρω πως αξίζεις περισσότερα...!! Μπορεί εσύ από το πρώτο σ' αγαπώ μέχρι το τελευταίο να το εννοούσες αλλά εγώ δεν τα εννοούσα όλα οπότε πλέον μια λέξη μπορώ να σου πω ακόμα και αν ξέρω ό,τι εσύ κάνεις το οτιδήποτε για να είμαστε μαζί αλλά εγώ δεν μπορώ άλλο δεν σου αξίζω και γι' αυτό σε παρακαλώ ποτέ να μην μου κρατήσεις κακία άσε και εμένα να δω πόσο άσχημο είναι να μην μπορείς να έχεις κοντά σου αυτό που αγαπάς!!! Αυτό αν δεν το έχεις καταλάβει είναι ένα ύστατο χαίρε σε σένα. Μην περιμένεις να έχουν νόημα και συνειρμό τα όσα γράφω γιατί είναι γραμμένα μέσα σε ένα μεγάλο δίλημμα. Απλά αποχωρώ
Δεν συμμετέχω άλλο σ' αυτό το παράλογο. Δεν μπόρεσες ποτέ να μου πεις πως νοιώθεις και αυτό γιατί μπορεί απλά να μην ένοιωσες ποτέ κάτι. Έφυγα τη πρώτη φορά για να προστατέψω εσένα, τώρα φεύγω για να προστατέψω εμένα από το να είμαι κολλημένη με κάποιον που δεν ξέρει να εκφράζει τα συναισθήματα του γιατί είναι πολύ δειλός για να ρίξει τον εγωισμό του. Είναι πολύ δειλός για να δείξει ότι νοιάζεται για κάποιον ή ότι δεν νοιάζεται. Είναι δειλός γατί κρύβεται πίσω από κενές λέξεις και τυποποιημένες υπεκφυγές. Είναι δειλός γιατί μιλάει μόνο με τραγούδια και δεν έχει το θάρρος να πει στον άλλο κατάμουτρα αυτά που σκέφτεται και που αισθάνεται. Εγώ ξέρω ότι ένοιωσα πολλά. Ένοιωσα χαρά και λύπη, ελπίδα κι απογοήτευση. Ξέρω ότι δε φοβήθηκα να σου δείξω τι νοιώθω όπως δεν φοβάμαι και τώρα. Ξέρω ότι θέλω να φύγω τώρα για να κρατήσω έστω κάτι καλό από όσα ζήσαμε.
Συγχώρεσε με που δεν έχω άλλο τη δύναμη να σε διεκδικώ.
Συγχώρεσε με που δεν ζήσαμε ποτέ όλα όσα ελπίσαμε.
Συγχώρεσε με που έζησες μόνος σου κι εγώ ζούσα για σένα.
Απλά συγχώρεσε με
Κι εκείνοι έζησαν καλά κι εμείς ποτέ δεν ζήσαμε
.
Αντίο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
