Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Ηρθε η ωρα
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130398 Τραγούδια, 269368 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ηρθε η ωρα
 
Του αναπότρεπτου ακούγεται η ώρα
Προσπαθώ να ξεφύγω απ΄τη σφαγή,να γλυτώσω απ’τη μπόρα
Τρέχω να τους προλάβω στη σκάλα
Μα οι τύψεις με κρατούν σαν κηροπήγια μεγάλα
Του αύριο είναι όλοι μάρτυρες σιωπηλοί
Απο αύριο ίσως αρχίσει η αληθινή μου ζωή
Για να γνωρίσω τον κόσμο ένα ανεξήγητο όνειρο αρκεί
Ένα όνειρο που κάνει την ύπαρξη μου πιο αινιγματική
Που το ξεχνάς το πρωί γιατι ήταν άδικο ή ξένο
Γιατι ξέρεις οτι ήταν το ίδιο το πεπρωμένο
Και τότε βλέπεις σαν παράθυρα πλατιά
Τα μεγάλα βιβλία της ερημιάς ανοιχτά


Ξυπνάω άρρωστος κάτω απ’τον πολυκαιρισμένο ουρανό
Φοράω το σακάκι του αδελφού μου κι έτσι είμαστε δυό
Ακούω ένα θρόισμα κι η κουρτίνα ανοίγει απαλά
Ένα φάντασμα με κοιτάζει,μια ευτυχία παλιά
Με ρωτάει δακρυσμένο «γιατί σ’αρέσει να βασανίζεσαι»
Θέλω να καταλάβω αδελφέ μου ,μα εσύ μη ζορίζεσαι
Ας γυρίσω προς τον τοίχο τις φωτογραφίες των νεκρών
Κι ας κοιμηθώ λίγο ,αφού όλα εδώ είναι κατάλοιπα των καημών
Τα έχει κατοικήσει απο καιρό η λύπη
Εδω δεν έρχεται συχνά,δεν πλησιάζει καθόλου η λήθη
Κι έτσι πάντοτε με βαραίνει κάποια αόριστη ενοχή
Εγώ ένας ιδοφυής της δυστυχίας που για μια ωραιότερη εποχή
Κάποτε τίναξα στον αέρα τα μυαλά μου
Που για όλους τους αποχωρισμούς άφηνα τα δάκρυά μου
Που ακόμα ονειρεύομαι να κλάψω τόσο πολύ
Για να λησμονήσω κάθε στιγμή που έγινε σκόνη,γαι να λησμονήσω τη ζωή..........



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 3
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
... άρα υπάρχω
15-03-2009 @ 04:48
...Ας γυρίσω προς τον τοίχο τις φωτογραφίες των νεκρών
Κι ας κοιμηθώ λίγο ,αφού όλα εδώ είναι κατάλοιπα των καημών
Τα έχει κατοικήσει απο καιρό η λύπη
Εδω δεν έρχεται συχνά,δεν πλησιάζει καθόλου η λήθη
Κι έτσι πάντοτε με βαραίνει κάποια αόριστη ενοχή...

...Ήρθε η ώρα να... γυρίσω προς τον τοίχο τις φωτογραφίες των νεκρών...;

...Δυνατά συναισθήματα... που πρέπει να βιώσεις... για να νιώσεις...
Καλημέρα Ανδρέα...!
Ναταλία...
17-03-2009 @ 04:32
Ξυπνάω άρρωστος κάτω απ’τον πολυκαιρισμένο ουρανό
Φοράω το σακάκι του αδελφού μου κι έτσι είμαστε δυό
Ακούω ένα θρόισμα κι η κουρτίνα ανοίγει απαλά
Ένα φάντασμα με κοιτάζει,μια ευτυχία παλιά

Αντρέα μονο ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
χρηστος καραμανος
13-07-2009 @ 03:40
Εγώ ένας ιδοφυής της δυστυχίας που για μια ωραιότερη εποχή
Κάποτε τίναξα στον αέρα τα μυαλά μου
Που για όλους τους αποχωρισμούς άφηνα τα δάκρυά μου
Που ακόμα ονειρεύομαι να κλάψω τόσο πολύ
Για να λησμονήσω κάθε στιγμή που έγινε σκόνη,γαι να λησμονήσω τη ζωή..........
ΕΙΣΑΙ ΦΟΒΕΡΟΣ ΑΝΤΡΕΑ ΓΕΜΑΤΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο