| |
[align=center]Μην το αφήσεις το αστέρι μας να σβήσει
Αφού τόση λάμψη έχεις να του δώσεις
Αφού το ξέρεις πως ποτέ δε θα σ' αφήσει
Η φεγγαρένια μου μορφή, ποτέ μην την προδώσεις
Η μυρωδιά της σαν τον χώρο σου ανθίζει
Δε βλέπεις πώς γλυκά σε χαϊ δεύει
Και με τους πιο γλυκούς της στίχους νανουρίζει
Κάθε σας νύχτα που κοντά σου γαληνεύει
Και δεν ακούς τη θάλασσά της που αφρίζει
Όταν μακριά της στέκεσαι, σιωπά
Και σα νομάς ανήσυχος γυρίζει
Να βρει του λιμανιού σου ζεστασιά
Δος της τη λάμψη που έχασε μικρή
Και χάρισέ της κρίνους, να ευωδιάσει
Ο έρωτάς σας και να γίνει ένα παιδί
Που όσο του γελάς δε θα γεράσει
...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
