| |
Μην με ρωτάς γιατί κρυβόμουν τόσα χρόνια
Και που το έψαχνα το φως τ' αληθινό
Ήμουν χαμένος σε νερόλακες και χιόνια
Κι απλά σκορπούσα της ψυχής το υλικό
Γι' αυτό μην κρίνεις για τα τόσα μου τα λάθη
Απλά ν' αντέχεις όσα ακόμα τα μπορείς
Δεν μας στερεύει το νερό στ' άσβεστα πάθη
Κι αν σου μοιάζω μην τρομάζεις κι απορείς
.
Ήμουν βλάκας κι εσύ έγινες χαζούλα
Και έτσι μας έπεισαν πως όλα παν καλά
Όμως ξυπνήσαμε κι δυό μες την βαρκούλα
Και έτσι μας έβγαλε το κύμα στ' ανοιχτά
..
Τώρα πια πάψε να μου λες ξανά για λάθη
Τα όσα ζήσαμε μας ένωσε μαζί
Δεν σταματάει η πληγή σαν βγει τ' αγκάθι
Μα τη λυτρώνει πια ο χρόνος τη ζωή
..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
