Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Παιδικότης
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130374 Τραγούδια, 269363 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Παιδικότης
 Απλά κι αληθινά... Στον κολλητό μου...
 
Φθαρμένο γκρι παντελονάκι
και γόνατο μισογδαρμένο
απ'το παιχνίδι σημαδεμένο..
Θυμάμαι που ήσουνα αγοράκι...

Ερχόσουν πάντα με μια απορία
τί ώρα θα'πρεπε να φύγω
κι όσο κι αν τρέχαμε ήταν λίγο
τί κι αν αλλάζαμε πορεία

Οι αποστάσεις οι γνωστές μας
με τα ποδήλατα στη φάση
ποιου πρώτα πρώτα θα χαλάσει
με τις καδένες για κλωστές μας.

Ώσπου επιστρέφαμε στο σπίτι
πεντ'έξι βήματα μακριά
μας κουτσομπόλευε η γριά..
μας ήθελε γαμπρό και νύφη!

Κι εμείς γελούσαμε κρυφά
από ευγένια και μόνο
κι ας καταπίναμε τον πόνο
ήμασταν άδολα παιδιά.

Πιστό σκοτάδι, ο χωρισμός μας
για λίγες ώρες ως το πρωί
να'ρθει του ύπνου η ροή..
ο αδελφικός ο θάνατός μας.

Κι έπειτα πάλι να λαλήσει
ο πετεινός της γειτονιάς
και το παιδάκι να ξυπνήσει
με την αγάπη της μαμάς.

Βρισκόμαστε ξανά στη στάση
με ίδια δίδυμη αγωνία
μέχρι να δούμε απ'τη γωνία
λεωφορείο να περάσει.

Το σμαραγδί μας τροχοφόρο
πόσες κουβέντες να 'χε κρύψει;
Το κάθισμά του θα το δείξει
που το σημάδεψες με όρο

Να τιθασεύσει τα αρχικά μας
σ'ένα κομμάτι από ξύλο
"για τον καλύτερο μου φίλο"
του χαλαλίζω τα ονειρά μας...

Πέρασαν όμως γοργά κι εκείνα
τα χρόνια μας , τα σχολικά
κι απ'τα βιβλία στα χακιά
ξυπνούσες μόνος με μια σειρήνα.

Μισούσες κι ήξερα , σπαράζεις
στον πόλεμο και στα κακά
μα 'πρεπε αγόρί μου να βγάζεις
νούμερα..και γερμανικά...

Κι όταν ετέλειωσε η θητεία
κι ήτανε να ρθεις να με βρεις
σε μια πατρίδα που από νωρίς
θέλησε δόξα κι αμαρτία

Σταμάτησες κάπου διακόσα
χιλιάδες μέτρα παρακεί
να ειδικευτείς στη φυσική
και (σε) θεωρήματα καμπόσα...

Στον πρώτο χρόνο μαρτυρούσες
σου είχε φύγει ο πατέρας-
μαύρη η ποδιά πια της μητέρας
όμως έξάπλωνες, πονούσες...

Κι εγώ μακριά, μακριά πολύ
φιλοσοφίες να ζητάω
να μη μπορώ να σε κρατάω
όταν ο πόνος ήταν εκεί...

Ας πούμε ξέβαψε η θλίψη
μήνες αργότερα πολλούς
ήρθα κι εγώ σα χρόνου ρους
να πάρω κάτι.. που μου'χε λείψει..

Σε κοίταξα γλυκά στα μάτια
κι έκανα πέτρα την καρδιά
μου πες "δεν είμαστε παιδιά"
και τότε έσπασα κομμάτια....


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 30
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα,Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.
 
heardline
01-04-2009 @ 14:06
Μπράβο Αθανασία, εκ βάθους καρδίας ως λέμε, εκ βαθέων συναισθημάτων !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Καλό μήνα
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
01-04-2009 @ 14:12
Χιλια μπραβο Αθανασια !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Celestia
01-04-2009 @ 15:28
Σε κοίταξα γλυκά στα μάτια
κι έκανα πέτρα την καρδιά
μου πες "δεν είμαστε παιδιά"
και τότε έσπασα κομμάτια....

Τελειο!!!!
Πανεμορφο!!!!
::hug.:: ::kiss.:: ::theos.::
CHЯISTOS P
01-04-2009 @ 15:56
Να σου πω πόσο συγκινήθηκα, δεν θα με πολυπιστέψεις... αλλά ρε Αθανασία, έπιασες παλμό... κι εκείνο το "ίδια δίδυμη αγωνία" μ' έκανε σμπαράλια... ::hug.::
petrwnas
01-04-2009 @ 21:55

Σε κοίταξα γλυκά στα μάτια
κι έκανα πέτρα την καρδιά
μου πες "δεν είμαστε παιδιά"
και τότε έσπασα κομμάτια....

καταπληκτικό αν και το τέλος είναι πικρό!!!!καλημερα Αθανασία!!! ::hug.:: ::hug.:: ::hug.::
isidora
01-04-2009 @ 22:55
Πιστό σκοτάδι, ο χωρισμός μας
για λίγες ώρες ως το πρωί
να'ρθει του ύπνου η ροή..
ο αδελφικός ο θάνατός μας.

ΦΟΒΕΡΟ ::scare.::
Καλή σου μέρα
ΜΙΤΣΕΦ
01-04-2009 @ 22:58
Διαβαζοντας το δακρυσα....
Σ ευχαριστω αθανασια. καλημερα.
χρηστος καραμανος
01-04-2009 @ 23:28
Ας πούμε ξέβαψε η θλίψη
μήνες αργότερα πολλούς
ήρθα κι εγώ σα χρόνου ρους
να πάρω κάτι.. που μου'χε λείψει..

Σε κοίταξα γλυκά στα μάτια
κι έκανα πέτρα την καρδιά
μου πες "δεν είμαστε παιδιά"
και τότε έσπασα κομμάτια....ΦΟΒΕΡΟ
Καλή σου μέρα !!!!

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Ναταλία...
01-04-2009 @ 23:35
Δυνατό ::yes.:: ::up.:: ::hug.::
**Ηώς**
02-04-2009 @ 00:51
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::theos.:: ::hug.:: ::theos.::
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
02-04-2009 @ 01:09
Καλημέρα καλή μου Αθανασία! ::love.::
Rannia . k
02-04-2009 @ 02:53
Υπέροχη όπως πάντα Αθανασία μου!!!
Καλό μεσημέρι!!!
::hug.:: ::kiss.:: ::hug.::
TAS
02-04-2009 @ 04:08
αληθινό έπος ... μια διαδρομή της συναισθηματικής εξέλιξης . . .
- μ' έσπασες κομμάτια . .
Συλλογος Ερωτεωμενων και φιλων
02-04-2009 @ 04:24
Σε κοίταξα γλυκά στα μάτια
κι έκανα πέτρα την καρδιά
μου πες "δεν είμαστε παιδιά"
και τότε έσπασα κομμάτια....
::theos.:: ::no.:: ::theos.::
Δήμητρα
02-04-2009 @ 06:46
Αν μη τι άλλο χαρήκαμε την παιδικότητα μας Αθανασία μου.
Ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε αλάνες να τρέξουμε και γειτονόπουλα να παίξουμε...
Μου θύμησες και τον δικό μου τότε κολλητό φίλο.
Το σπίτι του δυο βήματα απ'το δικό μου.
Αλήθεια πόσος καιρός πάει να τον δω...
Με συγκίνησες και μένα... ::love.::
Γιάννης Χρυσέλης
02-04-2009 @ 07:07

μου πες "δεν είμαστε παιδιά"
και τότε έσπασα κομμάτια.... ::sad.:: ::smile.::
La Petite
02-04-2009 @ 07:24
Αθανασία το γραμματοκιβώτιό σου έχει φρακάρει (θέλει ξεσκόνισμα) και δεν μπορώ να σου γράψω για τον Γκόγια λεπτομέρειες! Κάνε φασίνα και τα ξαναλέμε οκ; ::love.::
Aris4
02-04-2009 @ 07:24
Ιστοριες που διηγοντας τις ...... να κλαις , και να χαμογελας , που ειχες την τυχη να τις ζησεις !!!! ::yes.::
μηχανοδηγος
02-04-2009 @ 08:01
Έμεινα....Μπράβο ρε.....
φραγκοσυριανος
02-04-2009 @ 08:18
ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ ΑΘΑΝΑΣΙΑ... ::kiss.:: ::hug.:: ::kiss.::
poetryf
02-04-2009 @ 10:00
Καλησπέρα. Είμαι ευγνώμων για τα συναισθήματα που μου γέννησαν τα σχόλια σας. Σας ευχαριστώ!
Ιχνηλάτης
02-04-2009 @ 10:08
Σκληρά τρυφερό.
Πράγματι αληθινό (εδώ διακρίνεται η σκληρότητα μέσα απο το κύλισμα της ζωής)
και όμορφο συναισθηματικά γιατί περιγράφεις τα τρυφερότερα χρόνια και τα αγνά συναιαθήματα!
peiraiotissa
02-04-2009 @ 10:20
Γεια σου κοριτσάκι...η πένα σου είναι εγγύηση!!!!!!!!!!!!!1 ::kiss.:: ::up.::
... άρα υπάρχω
02-04-2009 @ 10:36
Απλά κι αληθινά... Στον κολλητό μου...

Αν δεν κάνω λάθος, πρώτη φορά διάβασα τόσο απλό και αληθινό ποίημα από τα χεράκια σου Αθανασία...
Πάρα πολύ ωραία η αφήγηση και το συναίσθημα...!!!
adespotoi
02-04-2009 @ 12:53
χαίρομαι που υπήρξες ευτυχισμένο παιδί και μπήκαν οι βάσεις
για ένα υγειή άνθρωπο.
Στην επαρχία υπάρχουν ακόμα, πιο κατάλληλες συνθήκες για τα παιδιά.
prince philip
02-04-2009 @ 13:15
Κι εμείς γελούσαμε κρυφά
από ευγένια και μόνο
κι ας καταπίναμε τον πόνο
ήμασταν άδολα παιδιά.

απ`τα καλυτερα που εχω διαβασει ::yes.:: ::theos.::
poetryf
02-04-2009 @ 16:18
Καλό μας ξημέρωμα!
rock sugar
03-04-2009 @ 04:10
τρυφερό και ...παιδικό!!!!
τέτοια ομορφιά που να χωρέσει!!!!???
τέλειο....ΤΕΛΟΣ! ::wink.::
Ελένη Σ.
03-04-2009 @ 05:19
Με συγκίνησες καλό μου!!!
M.is
23-04-2009 @ 07:30
Θαυμάσια η περιγραφή... αφήνει συγκίνηση !
(και τρυφερές αναμνήσεις...)

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο