| |
Τον έρωτά μας κλείσαμε
σε ψηλό της ζήλιας πύργο
σημάδια είχε στο λαιμό
από φιλιά του κόμη
Βαριά κλειδιά σκουριάσαμε
στο δάκρυ λίγο – λίγο
κι ανοίγουν μόνο στον καημό
κλέφτες και αστυνόμοι
Τυλιχτήκαμε σκοτάδια
ψύχος στείρας εποχής
της αγκαλιάς τα θαύματα
έγιναν αλυσίδες
Γέμισαν τα τετράδια
σταχτιές σελίδες ενοχής
του χρόνου τα εγκαύματα
χαμένες οι παρτίδες
Πέτρα την πέτρα , με σφυρί
τον πύργο αφανίζω
μέσα στη σκόνη ελπίζοντας
χαρές να λευτερώσω
με τρέλα αυτός με τιμωρεί
τις νύχτες πάλι χτίζω
στον ύπνο , δόντια τρίζοντας
τα λάθη να πληρώσω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
