| |
Παει καιρός που τα πίνω στο μπαλκόνι μόνος
βλεπω ενα κόσμο που διείσδυσε σε πόνο
βλέπω φεγγάρια να βγαίνουν απ'την δύση
τα αστέρια τα παιξαν λαμπουν ολη μέρα
Κάνουν τ΄ αστέρια ένα πένθιμο ταξίδι
μου είπαν πως έχουμε γίνει κατι σαν παιχνίδι
μια ιστορία με το ίδιο τέλος
ανθρώποι που ζουν για να δουν πως ειναι το τέλος
Έτσι φεύγω απ'την ρουτίνα
βγάζω το μυαλό μου απ' την μπρίζα
Φευγω για λίγο απ'το παζλ
καπνίζω μονάχος μόνο έτσι την βγάζω
Εχει γίνει το πρωί χειμώνας
έχει γίνει η νύχτα αδιάφορο καλοκαίρι
Δινει το δάκρυ ζωή
σε κάθε ασχετη ατίθαση σκέψη
Θέλω να μείνω ζωντανός
έτσι για πλάκα νοσταλγός
σε μια ζωή με το φεγγάρι
κι ' αστερια μόνιμοι φρουροί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
