Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Να καταλάβω προσπαθώ
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130672 Τραγούδια, 269443 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Να καταλάβω προσπαθώ
 
[align=center][I][B]Μ' ένα τσιγάρο συντροφιά
κι ένα ποτάμι δάκρυ
να καταλάβω προσπαθώ
πού πήγε τόση Αγάπη...

Πού πήγε τόσος Έρωτας,
πού χάθηκε η Χαρά μας,
ποια Μοίρα θέλησε νεκρά
να δει τα Όνειρά μας...

Τα Όνειρα μας που γλυκά
γεμίζαν τη Ζωή μας,
Ελπίδα ήταν ζωντανή
κι αστείρευτη Πνοή μας...

Πνοή που τώρα μίσεψε,
έρμαιο των Λαθών μας,
πληγών που μόνοι ανοίξαμε
με τον Εγωισμό μας...[/B][/I][/align]


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 6
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      Για σένα Ουρανέ μου
      Κατηγορίες
      Έρωτας & Αγάπη,Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Της μοναξιάς μου το χρώμα το βλέπεις; Είναι κρυμμένο στα μάτια μου, κοίτα καλά και πες μου...
 
Malibu
22-04-2009 @ 23:17
::yes.:: ::yes.:: μπράβο!
Helene52
23-04-2009 @ 00:00
Υπέροχο σαν δημιουργία .... ευχομαι να μην είναι βιωματικό Μαράκι μου
Χριστός Ανέστη ::love.:: ::hug.:: ::kiss.::
poetryf
23-04-2009 @ 00:09
::cry.::
Θλιμμένα όμορφο Μαρία μου..
Ελπίζω ..μη βιωματικό!
χρηστος καραμανος
23-04-2009 @ 00:38
Πνοή που τώρα μίσεψε,
έρμαιο των Λαθών μας,
πληγών που μόνοι ανοίξαμε
με τον Εγωισμό μας... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
maty99
23-04-2009 @ 06:07
Που πήγε αλήθεια!!!
mantinada
23-04-2009 @ 08:17
Σας ευχαριστώ πολύ Malibu και Χρήστο...

Ελένη, Αθανασία... Με γνωρίζετε αρκετό καιρό μέσα από τους στίχους και είμαι σίγουρη πως ξέρετε καλά πως όσα γράφω είναι πάντα βιωματικά, γι' αυτό και οι ευχές σας άλλωστε, έτσι δεν είναι; Εγώ απλά εύχομαι πια η Ανάσταση να έρθει για όλους όσους την περιμένουν. Εύχομαι ο πόνος να πάψει να σκιάζει τα όνειρα και να δώσει τη θέση του ξανά στο φως που φώτιζε τη ζωή μου εδώ και δυο χρόνια...

Ματίνα...
Πρώτη φορά σχολιάζεις κάτι δικό μου και, δυστυχώς, δεν είναι από εκείνα που, όσο σκοτάδι κι αν είχαν, πάντα υπήρχε η ελπίδα ζωντανή στο τέλος. Η ελπίδα που μου έδινε δύναμη να συνεχίζω, να αντέχω... Το πού πήγε δε γνωρίζω. Δεν είμαι καν σίγουρη αν χάθηκε για πάντα. Ο πόνος όμως ίδιος είναι, είτε έτσι, είτε αλλιώς... Εύχομαι να γινόταν με κάποιο τρόπο να έχω μια ευκαιρία ακόμα στο όνειρο, μια ευκαιρία ακόμα στην ευτυχία...

Να είστε όλοι καλά,
φιλιά,

Μαρία...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο