| |
[color=red][B]ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ[/B][/color]
[B][color=purple]Πέρα μακρυά στο βαθύ γαλάζιο πέλαγος, ταξίδευε ένα πελώριο καράβι που πήγαινε πάντα ενάντια στα κάτασπρα αφρισμένα κύματα που το χτυπούσαν μανιασμένα. Οι ταξιδιώτες παρατηρούσαν εκστατικά από τα μικρά τους φιλιστρίνια την πορεία του θαλάσσιου ταξιδιού τους, αλλά ήταν βαθιά μέσα τους πεπεισμένοι, ότι θα έφταναν στο προορισμό τους, αφημένοι και ψύχραιμοι στα χέρια του καπετάνιου που κρατούσε το τιμόνι.
Πόσα δρομολόγια έχει πραγματοποιήσει άραγε το καράβι; Πόσες φορές έχει αγκυροβολήσει;
Πόσοι επιβάτες το έχουν επισκεφτεί; Πόσοι από αυτούς είναι εν ζωή και πόσοι έχουν απεβιώσει από τότε;
Πόσοι ήταν νέοι, κραταιοί και τώρα βρισκόμενοι σε μια πιο ώριμη ηλικία που δεν τους επιτρέπει άλλα ταξίδια αναψυχής, στεκούμενοι και στηριζόμενοι σε μια ξύλινη μαγκούρα;
Όλοι οι επιβάτες γενικά, είχαν τον τελικό τους προορισμό. Κατέβηκαν στο λιμάνι, πάτησαν στη στεριά, έπαψαν να οσφραίνονται θαλασσινή αλμύρα.Εκείνο, το "έτρωγε" το αλάτι και με την πάροδο του χρόνου, το σκούριασε. Το καράβι δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο λιμάνι να "ξαποστάσει", δεν είχε δική του πατρίδα. Πάντα ξένο σε οποιοδήποτε σταθμό, με μόνη αγκαλιά τη θάλασσα να το πλαισιώνει.Έπλεε πάντα στα βαθειά, μια ακούραστη σιδερένια μηχανή, με "καρδιά" μηχανική να κουβαλά μύριους τόνους βάρους. Βάρος από ανθρώπινες σάρκινες καρδιές, που εκείνες με τη σειρά τους, κουβαλούσαν στον ώμο τους και τα δικά τους βάρη. Πολλές φορές αβάσταχτα, μα εκείνη η συνοδεία των δελφινιών υπό το φως της δύσης του ηλίου, εικόνα μαγευτική στα δακρυσμένα μάτια των επιβατών που αγνάντευαν από το κατάστρωμα την ρότα του καραβιού που χάραζε το κύμα και άφηνε στο χρόνο το σημάδι της.[/color][/B]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 23 ετών[/B][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
