Ο Άύλος Καβαλάρης

Δημιουργός: boofox, Voula

Μετά απο παράκληση της αδερφής μου γράφω αυτό το ποίημα αν και δεν είχα σκοπό. Είναι περίληψη ενώς βιβλίου που έχω γράψει και πρέπει να πάω στους εκδότες.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα άγαλμα
που η μορφή του σε μαγεύει.
Μ’ ένα άλογο
που είναι όμορφος ο καβαλάρης που το ιππεύει.
Τα μάτια του σου φαίνεται
πως σε ακολουθούν
και κάθε λέξη που θα πεις
θαρρείς τα αυτιά του την ακούν.
Κι όταν πέφτει σούρουπο
στη ζώνη του λυκόφωτος,
βγαίνει η ψυχή του αγάλματος
και ψάχνει να σε βρει.
Τον άυλο καβαλάρη μη φοβηθείς,
το κακό σου δεν θέλει και θα το δεις.
Μην το αρνείσαι, τον αγαπάς,
για ‘κεινον λιώνεις και πονάς.
Από τι να ‘ναι άραγε το υλικό του;
Μακάρι να γνώριζες το Δαίδαλο του.
Τα βράδια στα όνειρα σαν έρχεται ξυπνάς
και κλαίγοντας του λες, ότι τον αγαπάς.
Και φτάνει η νύχτα που δεν κοιμάσαι
κι εκείνος έρχεται σαν τον θυμάσαι.
Στέκεται εμπρός σου και σε κοιτάει
κι εσένα η καρδιά σου σφυροκοπάει.
Στα χείλη του κρέμεσαι και τον φιλάς,
μοιάζει σαν όνειρο μα δεν ξυπνάς.
Να πας στο άγαλμα με τη σκέψη προστάζει,
γυρίζει και φεύγει, στον αέρα καλπάζει.
Απ’ το κρεβάτι σηκώνεσαι και χαιρετάς,
τα μέρη αυτά που τόσο αγαπάς.
Ξέρεις ποτέ πως δεν θα γυρίσεις,
από κει που θα πας μ’ εκείνον να ζήσεις.
Η ώρα κοντεύει, τον πλησιάζεις
και λίγο πριν φτάσεις αναστενάζεις.
Τότε το άγαλμα παίρνει ζωή,
το χέρι απλώνει και σε καλεί.
Εσύ ταραγμένη τριγύρω κοιτάς,
την πρόσκληση δέχεσαι και προχωράς.
Το χέρι του αγγίζεις και ανεβαίνεις,
το ταξίδι ν’ αρχίσει περιμένεις.
Αν και δεν ξέρεις που θα πας,
τώρα πια δεν σε νοιάζει,
είσαι μ’ αυτόν που αγαπάς.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-06-2009