Η Νύφη μου

Δημιουργός: χρηστος καραμανος, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ!!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είσαι του αδελφού μου η γυναίκα,
σαν και μένα, εσύ θέλεις δέκα,
τόσο γάτα κι έξυπνη πολύ,
δεν ξανάδα, εγώ στη ζωή.
-
Θέλεις δύο αδέρφια, τόσο αγαπημένα,
να βρεθούν να είναι, συνέχεια μαλωμένα,
βάζεις την ουρά σου, τώρα εσύ παντού,
είσαι μια παμπόνηρη, μα ωραία αλεπού.
-
Είσαι μελανούρι από τα λίγα,
και στην κόλαση για σένα πήγα,
όταν έλειπε μια μέρα, ο αδελφός μου,
έγινες εσύ, ο απόκρυφος καημός μου.
-
Μένεις κάτω, απ το δικό μου σπίτι,
έχεις όμως, μια σπουδαία μύτη,
παρακολουθείς, όλους τους καβγάδες,
και με βάζεις τώρα, σε πολλούς μπελάδες.
-
Μου εξομολογήθηκες, ότι με ακούς,
βγάζω, όταν το κάνω, ήχους δυνατούς,
σε ανάβουν τόσο, που δεν το αντέχεις,
και το παντελόνι μου, έμπροσθεν προσέχεις.
-
Μου λες, κοίτα, σου φουσκώνει κάτι,
και μου κλείνεις, πονηρά το μάτι,
ο αδελφός σου, έχει όλο προβλήματα,
που να γράψει, σαν και σένα ποιήματα.
-
Πάντοτε θα έρθεις, όταν λείπουν όλοι,
χαίρεσαι που έχω, γεμάτο πορτοφόλι,
μ έβαλες να κάτσω, μες την αγκαλιά σου,
πάντοτε προσέχεις, μην έρθουν τα παιδιά σου.
-
Γδύνεσαι μπροστά μου, γιατί το γνωρίζεις,
πως είσαι κούκλα απίστευτη και πολύ αξίζεις,
καθόλου δεν σου φαίνεται, πως πιάνεις τα σαράντα,
και μου υπόσχεσαι, μαζί μου, θα το κάνεις πάντα.
-
Κι εγώ σαν Αδάμ, τρώω όλο το μήλο,
σου το κάνω πάλι, αντί να σε στείλω,
ούτε και τον αδελφό μου, τον υπολογίζω,
γύρω απ το κορμί σου, συνεχώς γυρίζω.
-
Τα παιδιά μας είναι, πρώτα εξαδέλφια,
κι έτσι που το πάμε, θα γενούνε αδέλφια,
θυμήσου και την έκτρωση, πούκανες μαζί μου,
κι εύκολα με έπεισες, η ευθύνη είναι δική μου.
-
Μούπες δεν τραβήχτηκα, όπως σούχα πεί,
κι άφησα τον σπόρο μου, να γονιμοποιηθεί,
γι αυτό και σου πλήρωσα, όλα σου τα έξοδα,
την ζωή σου εσύ, διάγεις πάντα ανέξοδα.
-
Ο αδελφός μου δεν μπορεί, να ανταποκριθεί,
ούτε στο κρεβάτι, ούτε στην δύσκολη ζωή,
κι έτσι σας πληρώνω, τα πάντα μες το σπίτι,
γιατί είσαι πιό όμορφη, κι απ την Αφροδίτη.
-
Χαλάλι σου, καλή μου, νύφη μου ομορφούλα,
εσύ μέσα στη ζωή μου, τα έχεις πάρει ούλα,
δουλεύω για να ζήσω, δύο οικογένειες,
εσύ μπροστά στους άλλους, είσαι όλο ευγένειες.
-
Η υποκρισία μας είναι μεγάλη και στενοχωριέμαι,
ούτε μια στιγμή γλυκιά μου, όμως δεν σε αρνιέμαι,
εγώ θα σου το κάνω, μέχρι να πεθάνεις,
κάθε μου αρρώστια, μόνο εσύ μου γιάνεις.
-
Ως το τέλος της ζωής, θα είμαστε παρέα,
κι όταν γεροντάκι, θα φοράω σκελέα,
θα θυμάσαι τις καλές, στιγμές του έρωτά μας,
και θα λες στα εγγόνια σου, γι αυτή τη χαρά μας.
-
Νύφη και γυναίκα μου απέναντι στη φύση,
ποιος το γόρδιο δεσμό μας, να μπορεί να λύσει,
μήπως ο Αλέξανδρος, με το κοφτερό σπαθί του,
ή ο Καλός μας ο Θεός, με την δύναμή Του.
-
Εύχομαι συντόμως να βρεθεί, η σωστή η λύση,
κάποιος για την αγάπη μας, πρέπει να μιλήσει,
δεν πειράζει πούσαι, γυναίκα του αδελφού μου,
είσαι κι η φαντασίωση, εσύ του εαυτού μου.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-06-2009