Γκρίζο

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

Δεν είναι τίποτα...Απλά λίγο μαύρο με άσπρο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]
Κοίταξα μια νύχτα τα μάτια σου.
Φεγγάρι ειδυλλιακό, αεράκι δροσερό.
Ρομάντζο ; Όχι, το ξέρεις δεν είναι του στυλ μου.
Όπως και να χει, το ωραίο το θαυμάζεις.
Και η φύση είχε βάλει τα καλά της .

Καθώς κοίταζα λοιπόν, να βρω εκείνα που πρωτοείδα,
-μη με ρωτήσεις τι, είναι από κείνα τα ανείπωτα-
ένιωσα να στάζει κάτι από τα δικά μου .
Δεν ήταν δάκρυα.
Λίγο αίμα με δυόσμο ανάβλυζε.
Μυροβόλος πόνος. Ανυπόφορα ευωδιαστός.
Σήκωσες τα δάχτυλα σου, να κλέψεις την ευκαιρία
από το αίμα και τον λίγο δυόσμο να αγγίξει τα χείλη μου.
Ήτανε μόνο δικά σου αυτά.
Κάποτε ήμουνα κι εγώ.

Συνέχιζα να σε κοιτάζω. Ακίνητη. Αμίλητη.
Κάρφωσα την πορφυρή χροιά μου στη ματιά σου.
Ακόμα κι αν πονούσα. Ακόμα κι αν βάφτηκα ολόκληρη
με κόκκινο χρώμα… και λίγο δυόσμο.
Προσπαθούσα να καταλάβω . Το τίποτα της στιγμής.
Τα πάντα της στιγμής.
Έψαχνα ανέλπιδα εκείνο το καστανό που είχες.
Πού πήγε;
Έψαχνα τη ψυχή που καθρεφτιζόταν σε κείνο το χωμάτινο φως.
Πώς πέθανε;

Κατέβασες το βλέμμα. Ντράπηκες.
Ντράπηκα κι εγώ που σε είδα να δειλιάζεις.
Που είδα το γκρίζο να σε πνίγει.
Γκρίζο. Άχρωμο. Μουντό.
Ήταν το αγαπημένο σου. Έγινες λοιπόν σαν κι αυτό.
Ούρλιαζες σιωπηλά.

Και σου είπα… μη πλησιάζεις τη φωτιά.
Είναι ύπουλη , θα σου πετάξει στάχτη.
Θα σε θάψει μέσα της, σπλάχνο να σε κάνει.
Κι η στάχτη θα γίνει κάρβουνο, κι ύστερα πίσσα, θάνατος.

Για ένα μονάχα λυπάμαι.
Μπόρεσα να δώσω λέξεις στα ανείπωτα.
Αυτά που κάποτε ήταν ιερά.
Σίγησε η σιωπή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-06-2009