Το λευκό παλάτι

Δημιουργός: boofox, Voula

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήταν ένα παράθυρο φυγής απο τον κόσμο
και είδα τη ζωή μου κοιμησμένος να περνά.
Δεν αντίκρισα τη μέρα όταν έχασα το χρόνο,
ήταν ώρα για να πέσω στα βαθιά.

Είδα το θυμό να με φλερτάρει
και το αίμα μου να βράζει ξαφνικά.
Να βγεί ήθελε, κάπου να ξεσπάσει
και με τύλιξε μια κόκκινη σκιά.

Στέκομαι πάνω απ' το παλάτι το λευκό
και συλλαβίζω τ' όνομα σου στο μαρμάρινο σταυρό.
Δεν μπορώ να το δεχτώ πως δεν είσαι πια εδώ
κι όμως ψάχνω να σε βρώ στον ουρανό.

Έγινε ο χρόνος μια ανάμνηση κακή,
μια αφορμή να χάνομαι σ' απέραντη σιωπή.
Ότι πέρνεις κι ότι δίνεις γίνεται η αφορμή
να κερδίσεις ή να χάσεις μια ολόκληρη ζωή.

Τον κόσμο μου ανέλπιστο ν' αγγίξεις τώρα πια,
πολύ βαρύ φορτίο της ζωής την απονιά.
Τη μια στιγμή γελούσαμε μέσα στην ξεγνοιασιά
και την άλλη χωριστήκαμε για πάντα, ξαφνικά!

Κι ήρθες το βράδυ στ' όνειρο εκείνο το θολό
και είπες "Μη λυπάσαι και για 'σένα θα 'μαι εδώ"
Ύστερα πάλι έφυγες κι εγώ σ' ακολουθώ
μα δεν μ' αφήνεις στο παλάτι σου τ' ολόλευκο να μπώ.

Και να 'μαι πάλι, στέκομαι εκεί για να σε βρώ,
το όνομα σου συλλαβίζω στο μαρμάρινο σταυρό.
Κι όλο σκέφτομαι τη μέρα που και πάλι θα σε δω
πόσους μήνες, πόσα χρόνια όμως θα την καρτερώ;

Μας χωρίζουν δύο κόσμοι με το χρόνο αρχηγό,
μας χωρίζει το φεγγάρι κι ένας ήλιος φωτεινός.
Μας χωρίζουν δύο μέτρα κάτω εσύ και πάνω εγώ,
μας χωρίζει ένα παλάτι με μαρμάρινο σταυρό.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-06-2009