Κυνικά καύματα (α-κ)

Δημιουργός: Ιππαρχος, Δημήτρης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

α
Σ’ ένα γαλάζιο του Ιούλη σκηνικό
η ζέστη γίνεται θηλιά που σφίγγει
ο τζίτζικας με ύφος κυνικό
αιώνια κοροϊδεύει το μυρμήγκι

β
Το πέλαγος αρχαίο ελληνικό
σε λήθαργο βαθύ ο Ποσειδώνας
το κύμα στην ακτή ασθενικό
άπιαστο όνειρο φαντάζει ο χειμώνας

γ
Τα νέφη μάγισσες σε φάση πανικού
πετάνε βιαστικά προς τη σελήνη
η φήμη καύματος τα διώχνει κυνικού
ή της Αρτέμιδος τα έλκει η σαγήνη;

δ
Χαράματα ανατέλλει το αστέρι του Κυνός
το πιο λαμπρό που Σείριο αλλιώς το λένε
ο πόθος για δροσιά στα πλάσματα κοινός
καθώς τα βράχια αρπάζουνε φωτιά και καίνε

ε
Αφόρητο του Ιούλη είναι το κάμα
βράζει ο τόπος σαν τεράστιο μαγκάλι
οι πέτρες και το χώμα ένα κράμα
και πού να βρει κανείς μια σκιερή αγκάλη ;

ζ
Οι ακτίνες φωτεινή βροχή πυκνή
ασφυκτική σε κάθε ανάσα η αύρα
κάτω απ’ το βράχο αναπαύεται οκνή
παραλλαγμένη στη σκιά μια σαύρα

η
Τα πάντα ακινητούν υπό τον ήλιο
ατάραχα κοιμούνται τα παράλια
θα έδινα – αν είχα - ένα βασίλειο
να κράταγα στο χέρι μια βεντάλια

θ
Βράζει ολόκληρος τριγύρω μου ο πόντος
πανύψηλο το δέντρο δέκα μέτρα
όμως ο ίσκιος που προσφέρει ούτε πόντος
καθώς ζαρώνω καθιστός σε μία πέτρα

ι
Την ώρα που το κυνικό με λιώνει καύμα
θα είναι –το ξέρω- πιο αφόρητο το βράδυ
προσεύχομαι να γίνει κάποιο θαύμα
λίγη δροσιά στο σώμα, στην ψυχή ένα χάδι

κ
Προβάλλει στο στερέωμα ο Μέγας Κύων
και κοκκινίζει το τοπίο της αυγής
μου λείπει η δροσιά χειλιών οικείων
λίγη ανυπόκριτη αγάπη και αμιγής

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-06-2009