Τα μάτια και οι άνθρωποι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><br />
<b>Warning</b>:  session_start(): Cannot start session when headers already sent in <b>/home/stixoi/public_html/core.php</b> on line <b>23</b><br />
<html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Τα μάτια και οι άνθρωποι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Τα μάτια και οι άνθρωποι</b><p>Δημιουργός: vyzance<p><i> βασισμένο σε ένα όνειρο που έβλεπα από μικρή...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>... είχαν δύο μάτια κανονικά για να βλέπουνε κι ένα τρίτο ανάμεσα, για να κλαίνε.<br />
... και τους έλεγαν οι άλλοι: "Δεν κλαίτε ποτέ". Γιατί κοιτούσαν τα κανονικά μάτια. Κι αυτοί λυπόντουσαν βαθιά. Γιατί κάπως έτσι φοβόντουσαν ότι θα έρθουν τα πράγματα. Και τους απαντούσαν: "Όχι, κλαίμε κι εμείς. Απλά, κοιτάξτε: έχουμε ένα τρίτο μάτι". Και οι άλλοι έβλεπαν το τρίτο μάτι και απαντούσαν: "Πριν, σας λυπόμασταν. Τώρα σας φοβόμαστε κιόλας".<br />
...κατέβαιναν από τις ταράτσες μέσα στα σπίτια τους. Ήταν άνθρωποι και όχι τέρατα. Μόνο αν τους παρατηρούσες αρκετή ώρα έβλεπες το τρίτο μάτι τους. Τους πετύχαινες σε αυτοκίνητα σε ώρα αιχμής. Τις νύχτες στις πιλοτές των πολυκατοικιών. Με ένα τσιγάρο στα χείλη, με χαρτιά στα χέρια, με βρεγμένα μαλλιά από τη βροχή. Ήταν άνδρες και γυναίκες. <br />
<br />
... έτσι γεννήθηκαν άλλοι, κι άλλοι έγιναν έτσι με τον καιρό. Αγαπούσαν όπως όλοι οι άλλοι, αλλά πιο ήσυχα. Φαινόντουσαν ήρεμοι και καθαροί. Δε μιλούσαν πολύ. Δε ζήταγαν και πολλά. <br />
<br />
... δεν ήταν οι καλύτεροι, δεν ήταν όμως και κακοί. Ήταν γραφτό τους να ανήκουν στους αόρατους. Ενοχλούσαν χωρίς να φταίνε. <br />
<br />
... και μόνο που βρισκόντουσαν εκεί. Διαθέσιμοι ή μη. Πάντα μόνοι. <br />
<br />
.. μια μέρα τους φοβήθηκαν πολύ γιατί είδαν ξαφνικά τα τρίτα τους μάτια. Ήταν μια μέρα με πολλή βροχή, και στη βροχή εκείνοι δε μπορούν εύκολα να κρυφτούν. Τους πήρανε και τους σύρανε από τους αγκώνες. "Συγγνώμη", έλεγαν εκείνοι. "Συγγνώμη". Δεν ξέρανε γιατί ζητούσαν συγγνώμη, αλλά φαντάζονταν ότι θα τους ηρεμούσαν έτσι. Λάθος. Οι άλλοι εξαγριώθηκαν χειρότερα. <br />
<br />
... δεν μαθεύτηκε ποτέ αν οι άλλοι ζήλεψαν ή σιχάθηκαν το τρίτο τους μάτι. Από τότε κυκλοφορούν με δύο μάτια όπως όλοι οι άλλοι, αλλά αγαπούν πιο ήσυχα, δε ζήταγαν πολλά, φαινόντουσαν ήρεμοι και καθαροί. Ήταν ίδιοι, αλλά χωρίς το τρίτο μάτι δεν αναγνωρίζονταν πια μεταξύ τους. <br />
<br />
... και καθώς ήταν πάντα γραφτό τους να ανήκουν στους αόρατους, μια μέρα ανέβηκαν στις ταράτσες και έσπασαν τα σκαλιά για να μην ξανακατέβουν ποτέ. <br />
<br />
... τα μάτια τους έγιναν σφαίρες στις καρδιές των άλλων. <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-09-2009</td><td valign=top></td></table><br />