Ένα μικρό παραμυθάκι / Δον Κιχώτης

Δημιουργός: Αρλεκιν

Επέστρεψα... Ίσως να θέλει δουλειά... Αλλά δε βαριέσαι... με πείσανε να το βγάλω στο κλαρί

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σκέφτομαι να γράψω μια μικρή ιστορία,
το παραμύθι κάποιου που δεν έζησε ποτέ,
κάτι για να μου διώξει λίγο την ανία
κι ίσως να του βάλω λίγο ήχο κάποτε.

Παραμύθια άκουγα, μικρός, απ' την γιαγιά μου,
παραμύθια μου έλεγαν και για να κοιμηθώ,
παραμύθια διάβασα στα περιοδικά μου
ώσπου παραμύθι, έγινα κι εγώ.

Παλεύω με το δράκο, σώζω την δεσποσύνη,
νικάω τον μάυρο ιππότη και τον κακό βαρόνο,
πήρα και το εξκάλιμπερ, απ' την κυρά της λίμνης
κι ο βασιλιάς σαν πέθανε, μου έδωσε το θρόνο.

Μα κάτι τύποι στ' άσπρα, μ' αρπάζουν ένα βράδυ,
με δένουν και με κλείνουν σ' έναν πύργο-φυλακή
μου κάνουνε ενέσεις μου δίνουν ένα χάπι,
με κλείνουν στο δωμάτιο και πάλι απ' την αρχή.

Το άλλο πρωινό, έρχετ' ο αρχηγός τους,
στα άσπρα, σαν τους άλλους, μα πιο αρχοντικός,
μου λέει -πάνω κάτω- εγώ είμ' ο γιατρός σου
αυτό είναι τρελάδικο κι εσύ 'σαι ο τρελός.

Και κάθε που ξυπνάω, μου δίνουν ένα χάπι,
στις έντεκα μια ένεση, στην μία ηλεκτροσόκ,
μετά έξω μια βόλτα κι ηρεμία στο χορτάρι,
κι ένα ακόμα ηλεκτροσόκ πριν απ' το βραδινό.

Τρία χρόνια τράβηξε, ετούτη η ιστορία,
μου δώσαν και το κίτρινο εκείνο το χαρτί,
που λέει πως βρήκα στο μυαλό μου την υγεία
κι είπα αντίο στους γιατρούς κι εις το επανειδήν.

Τώρα τραβιέμαι από 'δω και από 'κει,
με την κοπέλα μου να μ' έχει παρατήσει,
δίχως λεφτά και με το σπίτι στο σφυρί,
παρακαλώ το τζιν, τα βάσανα να σβήσει.

Κι αν είν' σε πρώτο πρόσωπο, οι παραπάνω στίχοι
γράφτηκαν για να ριζωθούν, βαθιά μες στην καρδιά σας
άλλος είναι ο ήρωας, σ' αυτό το παραμύθι
κι απλά ήτανε λίγο πιο τρελός, από εμέ κι εσάς!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-09-2009