Ο ήχος και η λάμψη της αστραπής

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο ήχος και η λάμψη της αστραπής</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο ήχος και η λάμψη της αστραπής</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> 1/10/09</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>              <br />
                                      [color=fuchsia][B] Ο ΗΧΟΣ ΚΑΙ Η ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΑΣΤΡΑΠΗΣ[/B][/color]<br />
<br />
[color=purple][B]Απότομα σκοτείνιασε ο ουρανός από αναρίθμητα γκριζωπά σύννεφα , που ανακατεύθηκαν με το απαλό γαλάζιο του φόντο που για λίγο υπήρξε. Η αύρα που φυσούσε τρυφερά και λίκνιζε τα φύλλα των ευκαλύπτων, μετατράπηκε σε αέρα δυνατό που ξεγύμνωσε τα κλαδιά και σκόρπισε τα φύλλα στο έδαφος. Ο απόλυτος ξεπεσμός, η εγκατάλειψη του ονείρου, που και εκείνα για λίγο βίωσαν, σαν διάλειμμα μουσικό με πρόσκαιρες νότες χαράς και αισιοδοξίας. Παρατηρούσα τις κυκλικές κινήσεις των ξεραμένων πια πράσινων φύλλων στο έδαφος. Έμοιαζαν σαν εκείνες τις σβούρες που έπαιζαν τα παιδιά δεκαετίες πριν, που σκαρφίζονταν αυτοσχέδια παιχνίδια οι πατεράδες μας, κατασκευάζοντας χαρταετούς, κυματίζοντάς τους υπερήφανα,  συνδεδεμένοι με έναν σπάγκο διακριτικό που τους ύψωνε ψηλά στους αιθέρες.<br />
 Έσταξε βροχή αθόρυβη από τους καταρράκτες του ουρανού που μούσκεψε το ξερό χώμα που κείτονταν τα φύλλα  και εκείνα πια έγιναν ένα με τη λάσπη  ώσπου κατέληξαν στο βούρκο.<br />
 Η ακατάπαυστη βροχή σταμάτησε τα μανιασμένα θυελλώδη σφυρίγματα  του αόρατου ανέμου, και μια λάμψη σπινθήρισε στο μαύρο πέπλο της νύχτας. Μια αστραπιαία μορφή, μια ηλιαχτίδα παλλόμενη και απόχρωση πορτοκαλί. Σαν τους διακόπτες που ανοιγοκλείνει κανείς και πάλι επικρατεί το σκοτάδι. Συνθήματα, σινιάλο της φύσης, αστραπές με ηχώ τιμωρίας, αυστηρότητας, απομόνωσης και μελαγχολίας. <br />
Όσο όμορφη και εντυπωσιακή και αν είναι η μορφή της αστραπής, όσο απρόοπτη και συναρπαστική και αν είναι η εμφάνισή της, σαν κεντημένη υπογραφή στο σκούρο καμβά της νύχτας  που καθρεφτίζεται στις κόρες των ματιών, άλλο τόσο ο ήχος της μοιάζει σαν δήμιος τιμωρός που θερίζει με δρεπάνι τους ψιθύρους της ψυχής και φοβίζει τους χτύπους της καρδιάς. Πυροτέχνημα αυθεντικό, ήχος εκκωφαντικός που δυναμώνει με τη κραυγή της ψυχής, κάνοντας την αναπνοή μου να παγώνει. Εκείνη σιγοκαίει ως φωτιά στο διάβα της τα δάση. <br />
Η αστραπή καραδοκεί και ως πνεύμα μοχθηρό, βέλη πυρωμένα της αυγής στο διάβα της μοιράζει.[/B][/color]<br />
<br />
<br />
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
Ελευθερία  24  ετών[/B][/color]<br />
<br />
<br />
         <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-10-2009</td><td valign=top></td></table><br />