Πατώντας στον ουρανό

Δημιουργός: Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και καμιά φορά η καρδιά ξεχνιέται στην άκρη του σκουριασμένου ονείρου. Ανοίγει τις πληγωμένες της φτερούγες για να πετάξει σ’άλλο όνειρο αλλά τα πόδια της την τραβούν πίσω στο χώμα. Με τα λασπωμένα της δάχτυλα σκουπίζει τα βρεγμένα της μάτια. Κι αν ξεμείνει και κανένα δάκρυ κάτω απ’το βλέφαρο, χαμηλώνει το βλέμμα. Κλείνει τα μάτια για να μην βλέπουν οι φιλάρεσκοι περαστικοί την αντανάκλασή τους στους καθρέφτες του πόνου.

Κι ο πόνος βαθαίνει όσο συρρικνώνονται τα φτερά κι όσο αρρωσταίνει το όνειρο. Κι αυτά που δεν έζησε η καρδιά –τα σπίτια από ζάχαρη, τις ηλιαχτίδες από χαμόγελο, την γεύση της βροχής, το μεταλλικό ήχο της αλήθειας- τα ψάχνει στις λέξεις που σιωπαίνουν γιατί φοβούνται να μην χάσουνε το νόημά τους. Αναλώνεται στο ψάξιμο, χώνει τα μούτρα της σε σκονισμένα βιβλία, στιγμές, αναμνήσεις, απογοητεύεται, επιμένει. Κι όταν οι προσπάθειές της καταδικαστούν σε σκόνη και ψίχουλα και ίχνη, σκύβει το κεφάλι κι αντιστρέφει το ύψος με το βάθος, το πάνω με το κάτω. Ο όχλος βιάζεται να της θυμίσει πως απέτυχε, πως κόντρα στο τίποτα πάλευε... με μόνο στόχο το τίποτα και μόνο προορισμό της. Μα εκείνη δεν σκοτίζεται, το πάτωμα είναι στο ταβάνι, πατάει γερά στον ουρανό και συνεχίζει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-11-2009