Φάρος

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Δεν ξέρω πως να το γράψω. Δεν ξέρω μερικές φορές πως να το σκεφτώ, αλλά νιώθω το δέος της ύπαρξης μου να γκρεμίζεται. Δεν κάνω κριτική, ούτε κινδυνολογώ, ούτε μοιρολογώ τη ζωή των άλλων, απλά θέλω να λέω τα πράγματα με το όνομα τους, όταν και αν μπορώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Koιτώ τους ανθρώπους και μουδιάζω
Μέσα σε τοίχους ζωγραφισμένους λογική και σχέδια κι όνειρα βαμμένα
κι άλλοτε πάλι μέσα σε καπνούς και σε φωνές με λόγια που βαφτίστηκαν στο αίμα
και με μάτια ραγισμένα
άδειες ψυχές
Μ' έναν ουρανό να σκεπάζει την άγνοιά μας
με μια θάλασσα να εξαγνίζει τους έρωτές μας
και με το φόβο να γεννιέται μαζί μας και να μεγαλώνει μέσα μας...
Παλέψαμε για ελευθερία κι ανθρωπιά
σκοτώσαμε για να ζήσουμε ελεύθερα
λιώσαμε το χιόνι για να ζεστάνουμε τη μοίρα μας
κλειστήκαμε σε σύνορα
κλειστήκαμε σε πόλεις
κλειστήκαμε σε γειτονιές
κλειστήκαμε στο σπίτι μας
μετά κλείσαμε και την πόρτα του δωματίου μας και την κλειδώσαμε με κλειδαριές
ασφαλείας έτσι ώστε να νιώσουμε ακόμα πιο πολύ την ερημιά μας
βαφτίσαμε τα παιδιά μας στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου
Πνεύματος
μετά τα στείλαμε σχολείο
μετά φαντάρους
μετά στο διάολο
μετά τα τρένα γίναν φίδια και μας φόβισαν
και τα χρόνια μας άγριες μέλισσες θυμωμένες
Είναι εύκολο να γράψεις σε έναν τοίχο : ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
το δύσκολο είναι να τη βρεις και να ζήσεις ελεύθερα μερικές φορές
Γέμισε η ζωή μας αγωνία
σκαλοπάτια κούρασαν τα βήματά μας προς τον ουράνιο τόπο...
Τα μάτια μας αντικρίζουν συνεχώς νεκρές εικόνες
σκοτωμένη πραγματικότητα με δείγματα αλήθειας
Κοιτώ τους ανθρώπους και μουδιάζω
Φτάνει ένα φύσημα του ανέμου και η ζωή μας μπορεί να γίνει παρελθόν κι όμως
το ανάστημά μας θα είναι πάντα εδώ
και θα πάει κόντρα σ' αυτό που λέγεται σύμπαν
ΕΝΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΤΩΝ
ΤΡΕΝΩΝ ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ
ΣΤΗΝ ΒΑΡΙΑ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΑΤΜΟΥΣ
ΝΤΙΖΕΛΟΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΛΕΕΙ : ΣΤΟΠ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-01-2004