Φυγή

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εγκυμονώ μιαν εγγαστρίμυθη φυγή
που ψάχνει τρόπο απ’ τα σπλάχνα μου να βγει
και να με πάρει.
Κάνει το σώμα μου δικό της αγωγό
ζέχνει στο αίμα μου κάθε που αιμορραγώ,
μικρό σφαχτάρι.

Μου φτιάχνει ποιήματα με πόνο ένα σωρό
«γέννα το- μάνα μου- το μέσα σου θεριό
τη μοναξιά σου…
Κι αν κουρελιάστηκε το εγώ σου, μη θαρρείς
εγωισμό έχεις κρυμμένο και θα βρεις
για αλλαξιά σου»

Δεν την αντέχουν την ηχώ της οι πολλοί
φαίνεται μάλλον, πως, πολύ τους ενοχλεί
να την ακούνε
Και πρώτοι φεύγουν πριν να πάρω εγώ ρεπό
γιατί φοβούνται που μπορώ και αποσπώ
απ’ το «λαβείν» το «δούναι».

Μα θα ‘ρθει η μέρα το χτικιό να γεννηθεί
‘κείνο που χρόνια τυραγνιέται θα λυθεί
απ’ τα δεσμά του,
Κι εγώ θα πάρω ένα δρόμο σκοτεινό
με λυχναράκι μου το μπλε αυγερινό
και χάρισμά του

Όσα δεν τέλειωνα και τ' άφηνα μισά
όσα ήταν κάρβουνα και τα ‘βλεπα χρυσά
-πια δεν με νοιάζει-
Τ’ αφήνω όλα στο πρωτότοκο παιδί
που εν τέλει μπόρεσε το βλέμμα μου να δει
πόσο μου μοιάζει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-01-2010