Παιδί μου

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Πάει καιρός... παιδί μου, που σε κρατούσα αγκαλιά
και μύριζα -μεταλαβιά- την άμωμη ευωδιά σου,
κι’ όνειρα χάραζα πολλά... στου νου μου τα κελιά…
όταν τα μάτια μου έντυναν την άσπιλη θωριά σου.

Τα πρώτα σου χαμόγελα και βήματα θυμάμαι
και πως πάνω στον ώμο μου σ’ άρεσε ν’ ακουμπάς,
μ’ ακόμα τώρα! είναι φορές: χωρίς καν να κοιμάμαι...
μωράκι ξαναγίνεσαι... κι' εγώ χαζομπαμπάς.

Μετέωρες -σα στάθηκες στα πόδια σου- οι κινήσεις,
άπλωνες τα χεράκια σου -κάπου για να πιαστείς-
αμέτρητές σου οι χαρές... κι εμέ οι συγκινήσεις,
τα μάτια απ’ όταν άνοιγες, μέχρι να ονειρευτείς...

Μα, κι όταν στον ύπνο γέλαγες -μ’ αγγελική μορφή-
ξάπλωνα κι εγώ δίπλα σου, κι έλεγα: Τι να βλέπει;
κι ο λογισμός μου προέτρεχε σ’ εφήβου ανατροφή:
τι να’ ναι λάθος, τι σωστό..., τι πρέπει, τι δεν πρέπει...

Και να! τα χρόνια πέρασαν... κι εχάθη η παιδικότης,
έγινες ίσα με κει δα! κι εγώ σε καμαρώνω!
έτσι ήταν πάντα η ζωή... έκανε το δικό της...
κι’ είναι στιγμές... που αιμορραγούν τα λάθη μου στο χρόνο...

Ό,τι είχα, σου το έδωσα, απ’ της ψυχής τα βάθη
και πάντα θάμαι δίπλα σου... όταν με χρειαστείς
«μαθαίνουμε καλύτερα... απ’ τα δικά μας λάθη»,
μου’ πες˙ κι εγώ σου ευχήθηκα: «μ’ αυτά να μπολιαστείς».

Παιδί μου ακριβοθώρητο... άστρο μου εωθινό:
Αγάπα! και ν’ αγαπηθείς! στη ζήση τη φθαρτή...
να ξέρεις, ό,τι ζήσαμε: θα μείνει αληθινό!!!
όταν θα έχω γίνει ευχή... κι εσύ θα’ χεις γιορτή.[/font][/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-01-2010