στα μάτια της ψυχής μου

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Το "κόκκινο" φακελάκι αποκληρώθηκε καρφωμένο στην Δύση, αποσυνθεμένο στην υποκριτική "τέχνη"...στις ανύπαρκτες υπο-σχέσεις...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φλύαρες...

αντι-ηχήσεις λέξεων...

σύρονται στονάψυχο χρόνο...

σ' ένα σφραγισμένο δωμάτιο...

θυμάμαι...

τις αυτοκρατορικές στάσεις που πόζαραν...

μαριονέτες μιας κακόγουστης παράστασης...

ξαπλωμένες στο διπλό κρεβάτι...

ενός πολυτελούς ξενοδοχείου...

Ιστορίες που έντυναν τους τοίχους...

με ξεφτισμένα χρώματα...

εξίταραν την πλανεμένη σκέψη...

απ' τις πολιτικής τους το ταμπεραμέντο...

Κι εγώ...

σαν ψηφοφόρος αδαής αφουγκραζόμουν...

διχασμένος απ' το σώμα...

διχασμένος απ' την ψυχή...

επιχειρηματολογώντας...

συναινώντας στην απο-κόλληση...

ταξίδια ακρωτηριασμένα στην μνήμη...

ακολουθούσαν δυο παράλληλες διαδρομές...

σ' ένα λάβαρο νωπό...

που σκέπαζε με σκιές...

τ' απέραντο της θάλασσας...

χαράζοντας το όνειρο...

από πέντε λέξεις...

"στα μάτια της ψυχής μου"...

που ήταν άγνωστα...

χωρίς αντανακλάσεις στην οντότητα...

προ-καλώντας το δάκρυ...

καυτό...

πύρινο...

...

πάγωσε...

στο ελάχιστο του χρόνου...

κρυώνω...

στην πανούργα απουσία...

των ατσάλινων σιωπών...

***

Πλανεύτηκα σαν παιδί...

σε πέντε νοθευμένες λέξεις...

που αγάπησα μ' ένα φτερούγισμα...

υποκλίθηκα στο μεγαλείο τους...

χτίζοντας μια νέα όαση...

στην εκκίνηση μιας υπέρβασης...

που χόρευε άκομψα...

στο κέντρο της πίστας...

μια άγνωστη ανταύγεια...

της ανύπαρκτης "Ανατολής"...

***

Κατ-έρευσε...

στης ακροθαλασσιάς την λαιμητόμο...

που εξάντλησε την ύπαρξη...

απαγάγοντας τις έννοιες...

σαν πειρατές που λεηλάτησαν την στεριά...

τραυματίζοντας χωρίς οίκτο τα λάφυρα...

Με πρόδωσε η ακοή μου...

απο-τυπώνοντας ήχους...

από ξεφτισμένα καρμπόν...

έσβησαν οι μελωδίες...

εξανεμίστηκε το ταξίδι...

λερώνοντας το γαλάζιο...

από έναν σκούρο αποπνικτικό καπνό...

***

Τώρα...

κρατώ στα χέρια...

μια επιταγή με μηδενικό ποσόν...

τσαλακωμένη...

ακάλυπτη...

όπως οι "πέντε λέξεις"...

που γλίστρησαν αδιάφορα...

στις φωλιάς τους...

το παγωμένο κενό...

***

Τελείωσε η παράσταση...

ομολόγησε...

δραπετεύοντας ο παραγωγός...

γκρεμίζοντας το θέατρο των σκιών...

στις γυμνής ψυχής το όνειρο...

έτσι απλά...

χωρίς κόστος...

χωρίς ενοχές...

***

Ψυχή μου...

έτσι απλά...

μας εκτέλεσαν...

σ' έναν χειμωνιάτικο ουρανό...

έτσι απλά...

κι ανώδυνα...

***

Στέλιος Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-02-2010