Αρμυραφροί 1/5

Δημιουργός: ierax, = kondor 9104

συρτάρι 31 - Θ1

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

"Υπέρ πλεόντων"

Δεν είναι λίγες οι φορές
που αρμενίζοντας πέτρα η καρδιά μου γίνεται,
προσμένοντας να δω,
γοργόνες που 'χουνε κρυφτεί σε κοραλλένια δώματα
και πια απ' τις κουπαστές δεν πιάνονται
φιλιά να στέλνουν των ψαράδων...
Μόνο θρηνούν την ερημιά του πέλαγου
και της κακιάς της μηχανής τη σκιά,
αυτή των βαποριών...
που όλου του κόσμου του βυθού τα γέλια διώχνει
και τα νερά μολεύει με το σάλιο της το μαύρο...

...μα όσα καράβια κι αν σ' οργώνουν,
κι ότι κι αν σπείρουν στη θωριά σου,
εσύ το ξέρεις... όλα το κύμα θ' αλωνίσει...
τι του έλατου το μύρο κι ο τριγμός του στην ξιπασιά του ανέμου
κοντά τη φέρνουν την ψυχή στον πλάστη,
μ' ακόμα πιο κοντά, της θάλασσας το απύθμενο το βλέμμα,
που ολότελα σε γδύνει και να πετάξεις θέλεις
στη σκια των γλάρων,
αποκαΐδι ολόϊδιο από καράβι που 'φυγε απ' τον κόσμο τούτο
και ν' ακουμπήσει θέλει στο φεγγάρι,
μήπως κι αυτό γεμάτο καθώς είναι το συμπονέσει
κι αφήσει το κουφάρι του τα πέλαγα να ορίζει,
τρόμος μεγάλος μες τα μάτια των ναυτών...

Κι εγώ θαρρώ πως πια μακριά σου δε φελάω,
ένα λιμάνι μόνο να 'βρω και το σκαρί για να χαϊδεύω τα μαλλιά σου,
θάλασσα αγαπημένη,
σε ποιό μπουκάλι σφραγιστό να 'ναι κλεισμένη
και στης ματιάς σου το λευκό να ταξιδεύει...
...η μοίρα μου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-02-2010