Νεκρός ποιητής

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σφούγγισα το τελευταίο μου δάκρυ,
ήταν για σένα...
Πνιγμένος στο σκοτάδι της ησυχίας
πάλευα με τις αυταπάτες...
Σ αφήνω στην ησυχία σου,μου είπες...
Δεν είπες ψέμματα,
όμως αν ήξερες
πόσο φρικιαστική είναι η ησυχία μου,
δε θα μ άφηνες ποτέ.
Άδικα έψαχνα έναν ήχο σου
ανάμεσα στην ησυχία
και στους βρόγχους μου...
Πόσο όμορφες ήταν οι ησυχίες μου
μέχρι τώρα...
Καθόμουν,κι άκουγα
άλλοτε τους χτύπους των τακουνιών σου
καθώς ροβολούσες
σαν μυστικός καταρράκτης
μέσα στο στήθος μου,
κι άλλοτε τράνταζες,
ολάκερο το στήθος μου
καθώς χόρευες τους πιο τρελούς χορούς...
Όταν ήμουν μικρός
μου έλεγαν πως ήταν ο χτύπος της καρδιάς μου
ύστερα μεγάλωσα,και κατάλαβα πως ήσουν εσύ,
και τώρα με άφησες στην ησυχία μου...
Το στήθος μου άδειασε σα χελιδονοφωλιά
λίγο πριν τα πρωτοβρόχια
και ρήμαξε σε μια στιγμή
λες κι ο χειμώνας πέρασε
ακαριαία διαρκόντας για πάντα,
μιας κι η άνοιξη δεν ξανάρθε ποτέ.
Οι χτύποι στο στήθος μου
είχαν σταματησει για πάντα,
αυτό ήταν...
Τα μάτια μου ξαναβάφτηκαν
στα λιγοστά χρώματα της θλίψης,
πόσο καιρό είχα πάλεψει να τα ξεβάψω,χαράμι...
Ανέκφραστος,σχεδόν λιπόθυμος
κρατιέμαι απ την άκρη του τραπεζιού
για να μην σωριαστώ,
σαν τον ποιητή
που τον εγκατέλειψε η Μούσα του,
αγέλαστος-νεκρός...
Ποτέ δεν σου πα πόσο πολύ
σε...
ούτε τώρα θα στο πω...
Άλλωστε το άλφα δεν το βρήκα ποτέ,
κι όμως τώρα αφήνω πίσω μου το ωμέγα,
κρατώ την τελευταία μου ανάσα
για μένα,
και βάζω τέλος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-03-2010