Λόρδος Βύρων Δημιουργός: daponte, Σταύρος Λευτεριά, για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί. / Τώρα σίμωσε και κλάψε εις του Μπάϋρον το κορμί. ( Δ. Σολωμός) Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Στις 19 Απριλίου 1924, ο Τζώρτζ Γκόρντον Νόελ , Λόρδος του Μπάϋρον , Βρετανός ποιητής , εξέχουσα μορφή του Ρομαντικού κινήματος και μέγας Φιλέλληνας, μετά από τετράμηνη παραμονή στο Μεσολόγγι στο πλευρό των επαναστατημένων Ελλήνων τους οποίους ενίσχυε οικονομικά και ηθικά, πριν προλάβει να πολεμήσει υπέκυψε σε παρατεταμένο εμπύρετο νόσημα το οποίο επιβάρυναν η αλκοολική του κίρρωση και οι – συνήθεις τότε- θεραπευτικές αφαιμάξεις. Η καρδιά του , σύμφωνα με την επιθυμία του, τάφηκε στο Μεσολόγγι δίπλα στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη.
Μια ημέρα πριν από το θάνατό του στο Μεσολόγγι, στις 18 Απριλίου 1824, ο λόρδος Βύρων (Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον) ταλαιπωρείται από υψηλό πυρετό, αλλά δεν παύει να έχει στο μυαλό και στην καρδιά του τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων, στον οποίον είχε στρατευτεί αυτοβούλως και ο ίδιος.
«Της έδωσα το χρόνο μου, τις οικονομίες μου, την υγεία μου. Και τώρα της δίνω τη ζωή μου. Τι περισσότερο θα μπορούσα να κάνω;» είχε πει σε μια στιγμιαία αναλαμπή του ο εμπνευσμένος ρομαντικός ποιητής.
Στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, λοιπόν, ανακαλύφθηκε μια επιταγή ύψους 4.000 λιρών (αντιστοιχούν σε 332.000 σημερινές λίρες) που είχε υπογράψει ο λόρδος Βύρων με αποδέκτη τον Τζιοβάνι Ορλάντο, εκπρόσωπο της προσωρινής κυβέρνησης, ο οποίος τον είχε προσεγγίσει για να αποσπάσει μια οικονομική ενίσχυση, ιδιαίτερα ανήσυχος από την τροπή των πολεμικών επιχειρήσεων.
Η 19η Απριλίου έχει ανακηρυχθεί Ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης.
Παραθέτω ένα ποίημα του Μπάϋρον στο πρωτότυπο.
[I][B]We'll go no more a-roving[/B][/I]
[I]SO, we'll go no more a-roving
So late into the night,
Though the heart be still as loving,
And the moon be still as bright.
For the sword outwears its sheath,
And the soul wears out the breast,
And the heart must pause to breathe,
And love itself have rest.
Though the night was made for loving,
And the day returns too soon,
Yet we'll go no more a-roving
By the light of the moon.[/I]
Ο Βύρων έγινε σπουδαίος ποιητής από τότε που αναζήτησε την έμπνευση πέρα από το «αποκομμένο νησί», όπως αποκαλούσε ο ίδιος την πατρίδα του. Ταξίδεψε όσο κανένας άλλος λογοτέχνης της εποχής του: διέσχισε όλη την Ευρώπη με άμαξες και άλογα, πέρασε τις Άλπεις, στην κορυφή των οποίων αισθάνθηκε αυτή την υπέροχη μοναξιά στα ύψη της φύσης που είχε συγκινήσει τον Ουερντσγουέρθ, κατηφόρισε ως τη Βενετία και μετά την Ιταλία έβαλε πλώρη για την Ελλάδα. «Αφέντη, το χωριό!», του φώναξε ένας από τους οδηγούς του όταν μπήκαν στην Αθήνα την παραμονή των Χριστουγέννων του 1809. H ετεροθαλής αδελφή του, Αυγούστα Λι, σύμφωνα με τους βιογράφους του και τα γράμματα του ιδίου, υπήρξε ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής του Βύρωνα. Πρωτοαντίκρισε την Ακρόπολη την επομένη, τη μέρα των Χριστουγέννων, σε μια ηλικία που ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι νέοι δεν έχουν βγει από τα σύνορα της πατρίδας τους.
Ήταν 21 ετών και είχε αρχίσει να συνθέτει την πρώτη ωδή του πρώτου μεγάλου του ποιήματος, το «Childe Harold Pilgrimage» που θα τον έκανε διάσημο. Έγραφε στίχους καθοδόν, σε πλαγιές, έφιππος, καθισμένος σε καφενέδες στην Αθήνα. Εν ολίγοις, αυτός ο νέος δεν ήταν ποιητής του σαλονιού, παρότι στα σαλόνια θα αναζητούσε τη μέθη, την ηδονή και την παραζάλη.
Ερωτευόταν παράφορα –και πολλές φορές εφήμερα– και οι γυναίκες του το ανταπέδιδαν. Εντυπωσίαζε τις ερωμένες του με τη χάρη, τη σβελτάδα και την ανεξάντλητη ενέργεια του Καζανόβα. Η αδυναμία του ήταν οι αργόσχολες λαίδες των σαλονιών, αρκετές εξ αυτών παντρεμένες, οι οποίες αντί να πάνε στο μεσημεριανό μάθημα του βαλς, περίμεναν τον λόρδο στο κρεβάτι. Εκείνα τα πρώτα χρόνια της ζωηρής του νιότης έκανε έρωτα πάνω από δύο και τρεις φορές τη μέρα, με διαφορετικές ερωμένες.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-04-2010 | |