Δώσε μου το χέρι θαρρετά

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καληνύχτα μας... - ε -

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάτι άλλαξε τη νύχτα σιωπηλά
Ένα αγέρι φύσηξε μες στην ψυχή μου
Τα αστέρια κατεβήκαν χαμηλά
Και φωτίσανε την σκοτεινή ζωή μου...

Πώς η μοίρα τους ανθρώπους δε ρωτά
Χρώμα δίνει στο πινέλο της αγάπης
Και τα όνειρα τα βάφει θαλασσιά
Και ανθίζει πια της μοναξιάς ο χάρτης...

Ποιός σε κράτησε μακριά μου μια ζωή
Σένα πού 'γινες ο άλλος εαυτός μου ;
Γι' αυτό άραγε αισθανόμουνα μισή
Και με τρόμαζε ο ίσκιος ο δικός μου ;...

Ας μην ήτανε κι αυτός ο δισταγμός
Που με τρώει σαν ανήμερο σαράκι
.. Πως εσύ δεν είσαι τάχα μοναχός
Και σε παίζω άθελά μου σαν μπαλάκι...

Σαν μιλάει η καρδιά μου μοναχή
Κατευνάζει κάθε μου μοιραία θλίψη
Και διατάζει την ψυχή μου ν' αφεθεί
Το κορμί.. στον έρωτα να υποκύψει...

Και δεν θέλω να με βλέπεις να πονώ
Κι η φωνή σου από θλίψη να ραγίζει
Ριζικό μου έταξ' η ζωή σκληρό
Κι ανελέητα.. σαν πέτρα.. με τσακίζει...

Μα η αγάπη.. βλέπεις.. όλα τα νικά
Και φτερά φορά στο κουρασμένο σώμα
Τους ορίζοντες ανοίγει στη χαρά
Και τους βάφει με μενεξεδένιο χρώμα...

Για το σήμερα η σάρκα μου μοχθεί
Ίσως αύριο κανείς να μην υπάρχει
Έχει κύματα ετούτη η ζωή
Θρυμματίζονται ακόμη και οι βράχοι...

Γι' αυτό δώσε μου το χέρι θαρρετά
Και ο δρόμος ο κοινός.. όπου μας βγάλει
Πόσα όνειρα σου έταξαν.. νεκρά
Μα εδώ είν' η ζωή.. δεν έχει άλλη !!...





16-10-2007

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-06-2010