-kαταραμένοι ποιητές-

Δημιουργός: Adamopoulos Andreas

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οι δάσκαλοι μας χάθηκαν απο φευγάτες μέρες
σαν αεράκια που δεν τ'ακούς μα λίγο την σκέψη
σου ακουμπούν και χάδι απλόχερα προσφέρουν.

Συνήθως ζωή σαν είχαν ερημική,μονάχα κάποια
εικόνα ζωηρή τον νου τους ξεσήκωνε σαν τα πανιά
ιστιοφόρων στους καιρούς και έτσι το ταξίδι έπαιρνε
πνοή.

Και πόσο τυχεροί να είμαστε που ο δρόμος τους
είχε στάσεις και στις δικές μας υπάρξεις.
Τα μάτια μας καθώς κοιτούν τα νιάτα τους,μάθημα
ωραίο και καθηλωτικό.

Οι δάσκαλοι μας αιώνιοι σύντροφοι που η μέθη
κατακτούσε,
με κρασιά,με αγέρες ή με ποιήματα,
ακόμα μ'έρωτες,θανάτους ή με αμαρτήματα, με
θλίψεις, χαρές ή και αρετές

Στα δάση τους χιλιάδες δέντρα και χώμα έτοιμο
για τη σπορά κάθε μας κήπου.

Στη μνήμη μας για πάντα να πλαγιάζουν σίγουρη
αγάπη σα βρίσκει η ψυχή τους.
Ελεύθεροι σαν τους ωκεανούς αγκαλιασμένοι όλοι
με τα κύματα ας ταξιδεύουμε χωρίς κανόνες και
δρόμους.

Όλοι οι ποιητές αυτόχειρες σαν γίνονται κληρονομιά
αφήνουν και πάντα θέλαν να μας πούν που πάνε
για να μείνουν.
Και εκεί θα απαγγέλουν στίχους γλυκούς ή πικρα-
μένους
και εκεί θα γράφουν ποιήματα για ζωντανούς ή
πεθαμένους,
όλοι εκείνοι οι καταραμένοι που έχουν τα χρόνια
της ζωής και δώσαν λόγο στις ζωές μας.

"Είμαστε εκείνοι που χωρίς δόξα θα φύγουμε,
όμως οι ήχοι και οι εικόνες,σαν θρόϊσμα φύλλων
στο μυαλό μας κατοικούν.Τροφή στις μέρες μας.
Θεατές σαν παραμείνουμε θα χορεύουν μονάχα
οι σκιές μας.
Αργά θα σβήνουν,μα ποτέ τους δεν θα φύγουν"


Αδαμόπουλος Ανδρέας

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-07-2010