Χτισμένοι ψίθυροι στο τοίχο Δημιουργός: rosestar, Ελευθερία 24/7/2010 Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [color=fuchsia][B]ΧΤΙΣΜΕΝΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΟ ΤΟΙΧΟ[/B][/color]
[color=purple][B]Χτισμένος μήνες, μα που πέρασαν σταδιακά τα χρόνια σαν το νερό που κυλά και για λίγο δροσίζει με τις σταγόνες την υφή των χεριών, έτσι και ο τοίχος πέρασε δυσκολίες μα πάντοτε στεκόταν ακλόνητος, όρθιος και δυνατός. Ο άνεμος καθώς περνούσε σαρωτικά τον λέρωνε με τη σκόνη, το χιόνι τις κρύες μέρες του Χειμώνα τον πάγωνε, ο ήλιος με τις ακτίνες του έλιωνε το κάτασπρο βαμβάκι και η βροχή με τα δάκρυα της αρμύρας τον εξέπλενε. Με την πάροδο του καιρού, φύτρωσαν μικρά πράσινα χορτάρια για να δώσουν μια νότα χαρωπή στις πέτρες που τον στοίβαζαν. Μα ψίθυροι ακούγονταν κρυφοί, καθώς ο ουρανός βαφόταν πορτοκαλοκίτρινος και πέρα στο βάθος της θάλασσας υπήρχε κατακόκκινη πινελιά από τη δύση του ηλίου σαν αίμα χαραγμένη. Κανείς δε γνώριζε το μυστήριο που υπήρχε πίσω από το ερείπιο που είχε πια απομείνει. Ήταν τόσο ψηλό το εμπόδιο του τοίχου και ας ήταν ερείπιο με πέτρες άγριες και σκληρές που μόνο τα ελεύθερα πουλιά περνούσαν στο απέναντι σημείο. Φτεροκοπούσαν φοβισμένα γεμάτα καρδιοχτύπι, αγωνία συνεχή, φόβο και ταραχή. Τι άραγε να αντίκριζαν με τα αθώα τους γλυκά τους μάτια; Ψυχές φυλακισμένες θα υπήρχαν παγιδευμένες πίσω από το τείχος. Ψυχές παγωμένες και κρυσταλλωμένες από το κρύο του βοριά. Χαμόγελα μαραμένα σαν τα πέταλα μιας άτυχης μαργαρίτας και πόδια γεμάτα από γδαρσίματα και πληγές μολυσμένα και αφυδατωμένα. Πέρασα δίπλα στον στοιχειωμένο τοίχο. Ακούμπησα τον ώμο μου να αφουγκραστώ, να λύσω το μυστήριο, να βοηθήσω αν μπορώ εκείνες τις ψυχές τις ματωμένες που σαν στοιχειά ουρλιάζαν από θλίψη. Εκείνες σκυφτές ψέλλιζαν στη ευαίσθητη ακοή μου:[/B] [I]
« Εσύ που είσαι μόνη σαν και εμάς μπορείς να μας αισθανθείς; Μην αφήσεις να θαφτεί το φως το λιγοστό που απέμεινε να αχνοφέγγει. Μπορείς να μας αγγίξεις; Μπορείς να μας βγάλεις από αυτή τη φυλακή; Μπορείς να καλέσεις για κάποια βοήθεια για μας; Μπορείς να βοηθήσεις να μεταφέρουμε το βράχο και να είμαστε ελεύθεροι όπως και εσύ»;[/I]
[B]Οι φωνές τους τρέκλιζαν από τον πόνο και τη δυσφορία των αιώνων που βρίσκονταν εγκλωβισμένες. Μα ήταν όλα μια φαντασία. Ο τοίχος ήταν πελώριος και δυνατός και δεν μπορούσα να τον διαβώ, να απλώσω το χέρι μου και να τραβήξω τις ψυχές. Είμαι ένας άνθρωπος θνητός με δυνατότητες περιορισμένες. Μα εκείνες συνέχιζαν να εκλιπαρούν για ένα ανθρώπινο χάδι, για μια ζεστή κουβέντα και με όση αντοχή τους είχε απομείνει συνέχισαν να ψελλίζουν:[/B] [I]« Μη μας πεις πως δεν υπάρχει καθόλου ελπίδα…μαζί στεκόμαστε, διαχωρισμένοι πέφτουμε για πάντα».[/I]
[B]Και ήρθε ο αγέρας και σκόρπισε τα φύλλα στο έρημο δρομάκι. Το βλέμμα μου καρφώθηκε στο τσιμεντένιο δρόμο και το δάκρυ μου έβρεξε τη πεταμένη μαργαρίτα.[/B][/color]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]
[color=black][B]Pink Floyd - Hey you
The wall 1979[/B][/color]
[color=black][I]Hey you!
Out there in the cold
getting lonely, getting cold, can you feel me?
Hey you! Standing in the aisles
with itchy feet and fading smiles, can you feel me?
Hey you! Don’t help them to bury the light
don’t give in without a fight.
Hey you! Out there on your own
Sitting naked by the phone, would you touch me?
Hey you! With your ear against the wall
waiting for someone to call out, would you touch me?
Hey you! would you help me to carry the stone?
Open your heart, I’m coming home
But it was only fantasy
The Wall was too high, as you can see
No matter how he tried he could not break free
And the worms ate into his brain
Hey you! Out there on the road
doing what you're told, can you help me?
Hey you! Out there beyond the wall
breaking bottles in the hall, can you help me?
Hey you! Don’t tell me there's no hope at all
Together we stand, divided we fall[/I][/color]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-07-2010 | |