Το δειλινό της μέρας της, το κλάμα της ψυχής

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

Θέλει πολλά ξανά να πει, θέλει να τραγουδήσει, μα κρυφοσβήνει η ζωή και η καρδιά ραγίζει....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Το δειλινό της μέρας της, το κλάμα της ψυχής της[/B]

Ακούει ήχο της βροχής που γρατζουνά το τζάμι
ακούει και το μίλημα στην πόρτα, του αέρα
δραπέτευσε απ’ τα χρόνια της, ακόμα μια ημέρα
και κύλισε βαρύθυμα στ’ ασίγαστο ποτάμι.

Ψιθύρισε τα λόγια της, κανείς δεν τα ‘χει ακούσει,
σιωπηλά τα τύλιξε της νύχτας το σεντόνι.
Μπαίνει δειλά κι’ αθόρυβα, στης μνήμης το βαγόνι
κι’ αργά – αργά βυθίζεται στης μοναξιάς το πούσι.

Μον’ άμα ακούει βήματα, σηκώνει το κεφάλι
και λαχταρά να δει παιδιά στην πόρτα της να μπαίνουν,
θαρρείς και οι κουβέντες τους, πως τις πληγές της γιαίνουν
καθώς τα κλείνει ήρεμα, σε μι’ ανοιχτή αγκάλη.

Θυμάται που φυτρώνανε στις γλάστρες της λουλούδια
προτού παγώσει ο καιρός, προτού φανεί το δείλι.
Δάκρυ θολό εκύλησε πα’ στ’ ασπρισμένο χείλι,
-γιατί μωρά μου δεν μπορώ, πια να σας πω τραγούδια;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-09-2010