Διψασμένη γη

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στη γη των σκλάβων αδερφών
λαβωμένες είδα ψυχές χωρίς μαχαίρι
μνήμες μητέρες ημερών
δέσατε πίκρες θνητών χέρι με χέρι.

Κι έχω τώρα στα χέρια μια γη, μια οικουμένη
κι είναι δικιά μας στιγμή ερωτευμένη
όνειρο σ’ άλλη ζωή αλλοπαρμένη.

Τα όνειρά μας μαγεύουν τη νύχτα
τα χέρια σου δως μου να φέρω βροχή
γη κι ουρανέ μετρούσα ξενύχτια
να δω σε παλιά εποχή
φιλί που ξεχνά ν’ ανασαίνει.

Τόσες ώρες μετά όλα μένουν μισά
η ματιά δε μιλά και σωπαίνει
θα κρεμάσω στα αστέρια μια γη
σε μια μόνο ευχή ξεχασμένη..
Κι η ζητιάνα στιγμή να μας λύνει ξανά
να μας δένει
να περνά στο μετά μόνη να υποταχτεί
απεγνωσμένη.

Τα δυό μας τα χέρια εδώ να τα πλέξεις
σε θέλω κοντά σιωπηλή
αχ αλήτη βοριά θα δεθώ να μας πάρεις μαζί
να μεθάς και τους δυό μας με λέξεις
σ’ ένα στάχυ δεμένο στη γη
η ιδέα η πιο δυνατή φωνάζει ακόμα πως ζει
ζητάει νερό διψασμένη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-12-2010