Το Παιδικό μου Παραμύθι Δημιουργός: corazón rota, Νεφέλη Αυτό το παραμύθι μου το έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή και θα είναι πάντα το αγαπημένο μου, γιατί μόνο αυτό γνώριζε. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι σίγουρη αν το έχει ακούσει απο κάπου και απο που..Ελπίζω να σας αρέσει! Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Μια φορά κι ένα καιρό, πριν πολλά πολλά χρονια, σε ένα μακρυνό παλάτι ζούσε μια όμορφη πριγκίπισσα με τον πατέρα της. Ήταν η καλύτερη πριγκίπισσα, καθώς ήταν πάντα δίκαιη και καλόψυχη. Ο λαός την αγαπούσε και την σεβόταν. Η πριγκίπισσα ήταν σε ηλικεία γάμου και ο πατέρας της είχε ήδη βρει κάποιον πρίγκιπα απο ένα κοντινό παλάτι να την παντρέψει. Ο πρίγκιπας είχε όλες τις αρετές του κόσμου, μα η γλυκεία πριγκίπισσα ήταν ερωτευμένη με ένα δούλο του παλατιού.
Ο πατέρας της περίμενε να κλείσει τα δεκαοκτώ για να της ανακοινώσει την απόφαση του. Η πριγκίπισσα μόλις άκουσε πως δεν θα παντρευόταν αυτόν που αγαπούσε, αρνήθηκε πεισματικά να επιτρέψει οποιοδήποτε άλλο γάμο της πρότειναν. Ο πατέρας της έγινε έξαλος, μαθαίνοντας πως ήταν ερωτευμένη με ένα δούλο.
Μην έχοντας άλλη επιλογή, της έδωσε δύο επιλογές: ή να παντρευτεί τον πρίγκιπα ή να την θάψει πολύ βαθειά κάτω απο το χώμα, ωστέ να μην τη βρει ποτέ κανεις. Κάθησε μέρες στο δωμάτιο της κι αναρωτιόταν πως θα μπορούσε να ξεφύγει απο αυτό το μαρτύριο, αφού δεν σκόπευε να προδώσει την αληθινή της αγάπη. Μέτα απο μία βδομάδα δήλωσε στον πατέρα της πως προτοιμά να πεθάνει παρά να αρνηθεί τον αγαπημένο της.
Ο πατέρας της, με βαριά καρδιά και με ένα τεράστιο πόνο στο στήθος, έφτιαξε ένα κλουβί και έβαλε τους δούλους να ανοίξουν μια τεράστια τρύπα μέσα στα λιβάδια έξω απο το παλάτι και έθαψε την κόρη του. Ο δούλος που την αγαπούσε, μόλις το έμαθε, έτρεξε στο μέρος που ήταν θαμμένη και με γυμνά χέρια άρχισε να σκαβει. Δεν σταμάτησε ούτε στιγμή. Τα χρόνια πέρασαν και αυτός, γεμάτος απο έρωτα για την καλή του, έμεινε εκεί, να σκάβει. Μετά απο πολλά χρόνια, ενώ ήταν γερασμένος πια, βρήκε το κλουβι. Άρχισε να κλαίει απο ευτυχία. Την πήρε στην αγκαλιά του και οι δυο, ολοκληρωμένοι πια κι ελεύθεροι, πέθαναν αγκαλιά. Εκείνη τη στιγμή, γεμάτοι δάκρυα στα μάτια... ήταν ξανά επιτέλους μαζί.
Υ.Γ.: Πρόσθεσα μερικά πράγματα, γιατί όπως μου το έλεγε η μητέρα μου, δεν θα έβγαινε ούτε μία παράγραφο. Ξέρω ότι είναι λίγο μακάβριο για παιδικό παραμύθι, αλλα πάντα μου άρεσε το θλιβερό τέλος. Ίσως γιατί έχει μια δόση πραγματικοτητας έτσι... Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-12-2010 | |