Η μεγάλη ερημιά μας

Δημιουργός: Ανδρομάχη, Ανδρομάχη

Αφιερωμένο

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σωπαίνω πάντα οταν νιώθω μοναξιά
αυτή η αίσθηση, στην πίκρα με σαλπάρει
Βρίσκομαι πάλι στην ανάγκης τα στενά
χάθηκ’ η αγάπη σε θεοσκότεινο αμπάρι

Κυλώ σαν βόλος τις μονάχες μου στιγμές
σ’ έρωτα λούκια , πριν με κάνουνε μαντάρα…
Ένα φιλί σου το αγοράζω με δραχμές
και το κορμί μου στο πουλάω μια πεντάρα

Μου είναι ανυπόφορο να νιώθω το κενό
με αλυσίδες να τυλίγω την καρδιά μου
αυτές οι ανάγκες είναι που δεν προσπερνώ
κι η απλοχεριά που οι πόνοι γίνανε παιδιά μου

Βαστώ πελάγη με μιας μπόρας το σκοινί
κάνοντας φάρο τη μεγάλη ερημιά μας
θα ξαναπαίξω της αγάπης τη σκηνή
χωρίς κομπάρσους…με τη λάβα απ’ τα κορμιά μας

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-12-2010