Σουρικάτα

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε μουσκεμένο και πάλι λευκό μαξιλάρι
σκουριασμένο ζεσταίνω απόψε λυχνάρι,
να διαβάλω χρόνια παλεύω την κόλαση
στην ψυχή μου ψάχνω να βάλω μια όαση.

Ερημιά,χτίζει ο χρόνος με άμμο λόφους
είναι η θλίψη που τραβά χιονανθρώπους
κι ο ήλιος στη μέρα γελά,τους τυφλώνει
καυτή ερήμου ανάσα,αργά τους λιώνει.

Ένας μάρτυρας μόνο,μια μικρή σουρικάτα
θαρρεί πως οι άνθρωποι κάνουν πλάκα,
καθώς τα συναισθήματα όλα είναι γυμνά,
αυτοί ότι κι αν κάνουν,βάζουν κουμπιά.

Και μένει μονάχη να κοιτά τα καρότα
κι όλα στην έρημο ξανά όπως πρώτα
θλιμένη γοργά,γυρνά στη φωλιά της
η όαση είναι μες στην καρδιά της.

Κι εγώ την ψάχνω,στων ονείρων τη χώρα
και κάνω ευχές προσπερνόντας το τώρα
σαν ξυπνώ παγωμένος,το λυχνάρι ανάβω
πριν σβήσει,όαση να βρω,...να προλάβω!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-02-2011