ανέκαθεν

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

περπάτησα πάνω σε πέτρες γλιστερές
διατηρώντας την ισορροπία μου
παρ’ ότι κράταγα απ’ το μπράτσο ανθρώπους
με μάτια κόκκινα, εωσφορικά
που άλλο δεν ήθελαν από το κατρακύλισμα μου,
που ήταν εκεί για να χειροκροτήσουν την πτώση μου.

Πέρασα από πολλές στοές, με δίχως φως
και με βαρύ οξυγόνο που έβγαζαν
μιαν αποφορά εγκατάλειψης,
με έχιδνες να καραδοκούν σε κάθε κόγχη τους
σε κάθε κρύπτη τους να κρύβουν κι από έναν θάνατο,
έχοντας μοναχά για εφόδιο
κάτι παμπάλαιες μνήμες απ’ τη νιότη
που μύριζαν ξύλο κυπαρισσιού και άκαυτο λιβάνι

διέσχισα θαλάσσια μονοπάτια
σπαρμένα μαύρους αχινούς, θανατηφόρες σμέρνες
και χέλια με προθέσεις ηλεκτροφόρες
με έναν θεό να με οδηγεί ασώματο,
που κράδαινε σε κάθε ευκαιρία από πάνω μου
την τρίαινα της τιμωρίας
και που καθόριζε τον ρυθμό των βημάτων μου
σαν τελετουργικά επαναλαμβάνοντας
την λέξη «πρέπει», «πρέπει», «πρέπει»…

έζησα δηλαδή.
κι έφτασα ως εδώ μονάχα επειδή
στέρεα είχα την πεποίθηση ανέκαθεν,
πως πάντα κάπου βγάζουν οι στοές, κι οι δρόμοι οι γλιστεροί
σε κάποιο ξέφωτο ,ίσως, γεμάτο απ’ ήλιο κι άνοιξη
σε κάποια πόλη με ναούς κι αγάλματα λευκά
απείραχτα απ’ το χρόνο κι απ’ τη λάβα
και πως οι θαλάσσιες οδοί ιδίως όταν σε τυραννήσουν
και σε παιδέψουν με δίνες,
τέρατα υδρόβια και Ποσειδώνες
πάντοτε σε αποζημιώνουν με νόστο ποθητό,
πάντοτε με μια Πηνελόπη σε ανταμοίβουν…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-02-2011