Το τελευταίο churrasco

Δημιουργός: Dimitri Favvas

Μόλις τελείωσα όλη τη δουλειά του οδοιπορικού της ζωής μου. Όποιος θέλει να το διαβάσει ολόκληρο, ας μου στείλει μήνυμα και e-mail. Το κείμενο ανοίγει με open office που εγκαθίσταται εύκολα και δωρεάν εάν δεν το έχετε.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B]Σαράντα χρόνια ακριβώς που έχουμε χωρίσει[B]
και ο Φουράκης έφτασε απ' το Καταγκουάσες
κάποια ανάμνηση παλιά όπου δεν έχει σβήσει
ζωντάνεψε και περπατά σε ξεχασμένες στράτες

κλάψαμε σήμερα κι οι δυο αλλά γιατί δεν ξέρω
ήμαστε κάποτε παιδιά στην Όλγας τριάντα τρία
η πρώτη μου ανάμνηση όπου στη σκέψη φέρνω
όταν ετοιμαζόμαστε να πάμε Βραζιλία

και ο Παπούλιας φίλος μας, Άνγκρα ντους Ρέις μένει
είναι στο δρόμο κι έρχεται για να συναντηθούμε
κι ένα τραπέζι κλείσαμε όπου μας περιμένει
όλοι μαζί να κάτσουμε παρέα να τα πούμε

όλο το σόι του Ανζέλ και τρεις απ' του Φουράκη
και από το Σαν Πάολο ήρθε και ο Μπασσούκος
όλοι καμιά εικοσαριά έχουμε ήδη κάτσει
και μας σερβίρουν το ψητό με τέχνη και με γούστο

και τα γκαρσόνια φέρνουνε με τα εσπέτος** βόλτες,
και από τα εσπέτος τους κόβουν ότι ζητάμε
ψάρι ψητό, λουκάνικα, καρδιές από τις κότες
ζεστά, ψημένα μια στιγμή, λίγο προτού τα φάμε

τα χρόνια που περάσανε, όλα συμπυκνωμένα
σ' αναλαμπές. Κι η σκέψη μας μαζί τους τρεμοπαίζει
τα όνειρα που πιάσαμε και τ' άλλα τα χαμένα
μαζί μας στροβιλίζονται σε τούτο το τραπέζι

τώρα η κόρη του Ανζέλ κι η κόρη του Φουράκη
πλέκουνε το εγκώμιο για μας τους μετανάστες,
με μια βαλίτσα που 'ρθαμε σ' αυτής της γης την άκρη
πετυχημένοι σήμερα και οικογενειάρχες

Είδα το δάκρυ να κυλά στα μάτια της Πατρίσια
και κόκκινα τα μάτια της να γίνονται σε λίγο
μα κι άλλα μάτια δάκρυσαν κι εγώ μα την αλήθεια
το δάκρυ μου δεν θέλησα για να το αποφύγω

κι απάνω στην συγκίνηση είπα κι εγώ δυο λόγια
γι' αυτή τη γη που ζήσαμε κομμάτι της ζωής μας
για τους καινούριους φίλους μας απ' την πατρίδα χώρια
που τη φιλοξενία τους τη θεωρώ τιμή μας.

Ενώσαμε τα χέρια μας κι αφήσαμε τη σκέψη
να διεισδύσει λεύτερα στις σκέψεις ολωνών μας
να κάνουμε μία ευχή π' ελεύθερα θα τρέξει
και όλοι να τη νιώσουμε ίδια στο λογισμό μας

παράξενο μου φάνηκε μα ένιωσα δεμένος
με όλους μας σαν μια ψυχή, ετούτη δω την ώρα
μία στιγμή ξεχωριστή που δεν την περιμένω,
και όμοια δεν έζησα σε κάποια άλλη χώρα.

...........................................................................

Το σκέφτηκα και πιο μπροστά, το σκέφτομαι και τώρα
πως τούτο το ταξίδι μου είναι το τελευταίο
ένα αντίο δια παντός σε τούτη δω τη χώρα
δεν βλέπω άλλη διέξοδο μα μόνο το μοιραίο

κι ακόμα άλλη μια φορά στην Αραρακουάρα
τους τελευταίους φίλους μου πάω να δω για λίγο
φανέλες αναμνηστικές ανάμεσα στα άλλα
έφτιαξα και τους χάρισα λιγάκι πριν να φύγω

και μαζευόμαστε στου “Τσε” για το στερνό σουράσκο***
έχουνε οι φανέλες μας μία καρδιά σπασμένη,
στην κορυφή γράφει Μπραζίλ κι Ελλάδα από κάτω
και έχει τη φανέλα του καθένας φορεμένη.

Οι φίλοι σταματήσανε τη μουσική να παίζει,
πήρανε τα μικρόφωνα κι αρχίσανε τραγούδι,
κι αρχίσαμε ένα χορό, καθένας μας χορεύει
κι εδώ το Βραζιλιάνικο, καίγεται πελεκούδι.

Υπάρχει τέλος στη ζωή και τέλος και στο γλέντι
μα η αξία της ζωής με τις στιγμές μετριέται,
με της ψυχής το ξέσπασμα, με του φιλιού τη γεύση
με τη μανία της βροχής που πέφτει και χτυπιέται

στερνό αντίο σήμερα, χαρά μας τελευταία
και μόνο με τη σκέψη μας θα μείνουμε δεμένοι
ως που καθένας από μας στο χώμα κάποια μέρα
όλες τις όμορφες στιγμές μαζί του θα τις παίρνει.[align=center]


*Pousada=μικρό ξενοδοχείο, συνήθως οικογενειακή επιχείρηση ολίγων δωματίων
**Espeto=σούβλα που μοιάζει με σπαθί και περνούν το κρέας που ψήνεται Ύστερα την περιφέρουν στα τραπέζια και κόβουν ανάλογα με το πόσο ζητά ο πελάτης. Όσο και να φας, πληρώνεις μία τιμή.
***Churrasco=το ψητό κρέας που ψήνεται στο espeto[B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-02-2011