Η μοναχικότητα της απέραντης κοιλάδας Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[I][B][align=center]Η μοναχικότητα της απέραντης και εύφορης κοιλάδας
~~~
κάπου βαθιά στην αστραπή, κρύβεται κάπου η αγάπη
ένα μικρό, λεπτό και ανεπαίσθητο σχοινί, έτοιμο για να σπάσει
μα είναι τόσο δυνατό, από ατσάλινη και εύπλαστη κορδέλα
ένα φωτάκι της ζωής που καθρεπτίζεται η στιγμή πάνω στα χρόνια. Μέτρα!
κι ο,τι κι αν άστραψε, ή πέρασε σα σίφουνας ή σαν αιώνιο απαλό αεράκι
ή ο,τι απόμεινε να λάμπει ακόμα σα γαλαξίας στους καιρούς που περιστρέφεται
σ’ ένα πανάρχαιο σύννεφο πιάστηκε και περιφέρεται μες τους αιώνες. Δες!
εκεί περπάτησε η αγάπη
πέρασε μέσα από λυγμούς κι από μπουντρούμι όπου μύριζε η πέτρα
λούστηκε μ’ όλους τους χυμούς, από καρπούς εξωτικούς
κι απ’ τα αιδοία των γυναικών πληθωρικά κατέφτασε στην πτέρνα
γύρναγε μέρες τα χωριά, εδώ κι εκεί να βρει φιλιά
και για παντιέρα είχε στολίσει μία σφαίρα, όπου καρφώθηκε με βία στην καρδιά
και για σημαία, μια ροδοκόκκινη για έμβλημα, καρδιά
που χρυσοκέντητα είχε ράψει όλο το αίμα
κι αυτό δε θα στο αρνηθεί κανείς!
αυτό το μένος, τούτο το πάθος, όλος ετούτος ο καημός που να χωρέσει;
αυτή η ορμή που παθιασμένα κυνηγούσε όλο δαίμονες, εκτροχιάστηκε
Άσε! περπάτησε πολλά αυτή η αγάπη ..
πόνεσε, δάκρυσε, μαύρισε, πλάνταξε κι ενώ δεν έμοιαζε καθόλου με λουλούδι
σύρθηκε στη βουνοπλαγιά να ξαποστάσει
και νότες έραψε στα εσώρουχα, τουλάχιστον να μοιάσει με τραγούδι
να μη χαθούν απ’ το πεντάγραμμο που τράβηξε
αυτή η πορεία στα τυφλά, όσο κι αν ντύθηκε στην αμαρτία
όσο μακριά κι αν τράβηξε για να χαθεί απ’ τον κόσμο
κάπου βαθιά στην αστραπή, κρύβεται κάπου η αγάπη
ΕΝΑ φιλί, ΕΝΑ κορμί, ΕΝΑ χαμόγελο βαθύ στου πρωινού το μάτι
το μίσος και η συμβουλή, στην τσέπη ο εγωισμός, ψωμί
και στα μαλλιά για κοκαλάκι ένα ανθάκι ..
που όλο του ‘φευγαν τα φύλλα απ’ τον αγέρα
πολλοί εμείς, πολλοί κι αυτοί, πάρα πολλοί οι πειρασμοί
όλα τα πρόλαβε η αγάπη!
μα όταν φτάσεις ν’ αγαπάς, τι να προλάβεις άλλο;
πόσο νομίζεις θ’ απορείς, πόσο να τρέχεις να κρυφτείς;
κι όλο τον κόσμο να γυρίσεις, θα ‘ρθεις πάλι!
ΕΝΑ χαρτί, ΕΝΑ φιλί, ΜΙΑ φωνή, ΜΙΑ ζωή
για να ξεσκίσεις ο,τι κέντησες δε φτάνει
να ξεριζώσεις την αρχή και να θερίσεις τη στιγμή
στην κάθε ανάμνηση τη βούλα σου έχεις βάλει
βλέπεις, τα λόγια της αγάπης είναι όνειρα
που αποτυπώνονται σιγά σιγά στα φύλλα σα να χτίζεις μία χώρα
πάνω στο χάρτη της ζωής που τον σχεδίαζες στα χέρια σου
προτού προλάβει να τον πάρει η κατηφόρα ..
γι’ αυτό μη σταματάς τα όνειρα, διεκδίκησε το τώρα!
κι ο,τι κι αν άστραψε, ή πέρασε σα σίφουνας ή σαν αιώνιο απαλό αεράκι
ή ο,τι απόμεινε να λάμπει ακόμα σα γαλαξίας στους καιρούς που περιστρέφεται
σ’ ένα πανάρχαιο σύννεφο πιάστηκε και περιφέρεται μες τους αιώνες. Δες!
εκεί περπάτησε η αγάπη...
γιώργος_κ[/align][/B][/I]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-02-2011 | |