Το τίποτα που βαφτίσαμε αλήθεια

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήρθε η ώρα να φύγω.
Κλείσε τα μάτια.
Στιγμές θα κρατήσει η σιωπή.
Σήμερα έμαθα πως έχει δέρμα κι αυτή
όταν την έγδαραν οι λέξεις που δεν έπρεπε να πούμε.
Σ’ αγαπάω λοιπόν.
Καταπίνω μια αβέβαιη βεβαιότητα και φεύγω.
Δεν θα επιστρέψω.
Μην κάνεις τον κόπο να αφήσεις την πόρτα ανοιχτή.
Σαν αέρας θα μπαίνω κι ας λείπω.
Θα δω για λίγο το βλέμμα σου παγωμένο,
σταλακτίτες τα δάχτυλα σου
κι εγώ η σπηλιά και το κρύο.
Αντίο λοιπόν.
Δίχως συγνώμη για το τίποτα που βαφτίσαμε αλήθεια
και κρυφτήκαμε μέσα του. Αντίο.
Κι ας μη σε γνώρισα, σε γνωρίζω όπως μια αγάπη γνωρίζει το τέλος της.
Όπως μια στάλα βροχής σ’ ένα τζάμι.
"Το τζάμι του χρόνου."
Καταπίνω τα λόγια. Ένα κουφάρι πια η σιωπή. Σ’ αγαπάω.
Σ’ αγαπούσα. Αγαπάω το τέλος μας.
Του έφτιαξα ένα μικρό σπιτάκι,
τοποθέτησα προσεκτικά όσα μου είπες και κάθισα στο θρόνο του πόνου
με το στέμμα μιας αδύναμης βασίλισσας.
«Να περνάς όμορφα, να χαμογελάς»…
Η τελευταία μου ευχή, πριν σε αφήσω. Σπάσε τώρα το ρόδι.
Την τύχη μας την είδαμε πριν ακόμα φανεί. Καλημέρα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-02-2011