Αναρωτιεμαι

Δημιουργός: nioufaro, christina

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center] Τι είναι εντέλη πιο μικρό
Οι λέξεις ή οι άνθρωποι ;
Συγκρίνοντας τελευταία,
τις απουσίες και τις παρουσίες ενδός απελπίζομαι
γιατί,
Είμαι εδώ και η ζωή μου απουσιάζει...
Πιάνω τις λέξεις και τις δένω
μια-μια
Τις κάνω θηλιά και γύρω απ'τον λαιμό μου
τις κυκλώνω
σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την φέρω κοντά μου

Κάνει πως με ακούει,
για λίγο μου χαμογελά και,
ξαποσταίνω
Μα μόλις μυρίσει την ανακουφισμένη αναπνοή μου
Εκσφενδονίζεται αιώνες σκοτάδιου μακριά μου...

Είναι άραγε η ζωή που απουσιάζει
ή μήπως είμαι εγώ που απέχω;

Σαν το σκυλί που απελπισμένα την ουρά του ταλαντεύει
στους άγνωστους περαστικούς
Έτσι κι εγώ,
που
- σκύλος αν είμαι-
δεν το ξέρω
Απεγνωσμένα μια ανάγκη ξεστομίζω
σ'όποιον τυχαίνει την σκιά του να αντικρίζω.

Είναι πολλά του κόσμου
τα μικρά και τα μεγάλα
Κι είναι η ζωή περαστική
σαν την σκιά που ο ήλιος κυνηγά να ξεσκεπάσει
Κι εγώ την στέλνω σε ταξίδια νοερά
Σε τόπους μακρινούς
κι ανθρωπινά απρόσιτους...

Όπως ακριβώς οι φόνοι-φόβοι μου οι απρόσιτοι,
έτσι ακριβώς και τα όνειρα και οι προορισμοί...
Και η ζωή,
εντέλη,
απρόσιτη...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-03-2011