Εξόριστος

Δημιουργός: foteinos

πως να δεις... με τα μάτια στο χθες..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ενοχλεί του λεπτού, την απόλυτη τάξη
Σκιερό εκκρεμές σ’ ασυντόνιστη φάση
Κι αν ο χρόνος ψηλά τον κοιτά και του γνέφει
Την αλήθεια που ζει, ευτυχώς δεν κατέχει

Παραμένει ισχνός κι ανυπόφορα μόνος
στην αυλή του φωτός, ένας άυλος κλώνος
δεν λυγά, δεν φυσά , τρέμει μήπως και σπάσει
και τον ρου τ’ ουρανού, μια για πάντα θ’αλλάξει

Μόνο μία εκδοχή, ξέρει πια δεν του φτάνει
έχει τόσα να πει κι άλλα τόσα να κάνει
μα εκείνος μουγγός κάθε γνώση σπαράσσει
μην γυρίσει η ζωή και το δρόμο της χάσει

Με αχό μακρινό, αργοσβήνεται ο πόνος
τον καλεί τρυφερά, να ζυγώσει, ο χρόνος
Ένα βλέμμα θνητού, το ρολόι κοιτάζει
ήρθε η ώρα κι αυτός, να ναι πάλι γρανάζι

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-04-2011