δίνη

Δημιουργός: montekristo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στενά του Γιβραλταρ
ένα μπρίκι κοπανιέται στα κύματα
οι ναυτικοί προσεύχονται,
τα ποντίκια σ' επιφυλακή στο αμπάρι
για την μεγάλη έξοδο
Στις κορυφές των Άνδεων
τα λάμα αναμασούν μ' εκείνο το χαζό τους ύφος
τα λόγια των ποιητών
Αγία Πετρούπολη κι οι ολόφωτες νύχτες
γυμνώνουν την ασχήμια των ονειροπόλων
Στην γη των Μαορί
ο νέος κεντάει στο μπράτσο
τα μαύρα φίδια της οργής που τον τυλίγουν
Μασσαλία, κάποιος έμπορος
μεθυσμένος, τραγουδά
αλαφρώνοντας τον νου του
απ' τους λογαριασμούς
Καταλωνία, ένα παράθυρο φωτισμένο
Η χλωμή αγαπημένη συλλογιέται
την αγκαλιά που ποθεί
κι ο νους της σφαδάζει όπως ο ματωμένος ταύρος

Εγώ, εδώ
τόσο μακριά, τόσο κοντά απ' όλα
στην στρογγυλή αυλή του μηδέν
βιδωμένος
Με την άμμο της θάλασσας
να κυλάει αργά στις φλέβες
και να κατακάθεται στο στομάχι,
σκεπάζοντας θησαυρούς τάχα
που άφρονα κατάπια
Με την τραμοντάνα
να κατεβάζει παγωμένη
το κλάμα των πεύκων
Συνεχίζω να παίρνω κουράγιο
απ' τα σπουργίτια
που ξυπνούν τον ήλιο την αυγή
και ζωγραφίζω άτεχνα
την άθλια τροφική αλυσίδα
που ναι δεμένη στο ποδάρι μου
Και γελώ και κλαίω
που μας έμαθαν
ότι είμαστε ο τελευταίος της κρίκος
Γιατί όλο κλωθογυρίζει μέσα μου
πως κάποιος πεινασμένος Θεός
θα μας κατασπαράξει,
αδύναμες σάρκες και ρωμαλέες ψυχές
στα δόντια του θα λιανίσει
για να τις κάνει
όπως λένε πνεύμα
και θεϊκή ουσία
Κι ύστερα ικανοποιημένος
θα ρευτεί...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-04-2011