Μετά τη βροχή

Δημιουργός: jaxlarus, Ι. Λάζος

Πέμπτη, 29 Σεπτεμβρίου 2005.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κι ύστερα ήρθε η βροχή...

Ήρθε να ξορκίσει
το μακρύ
βασανιστικό
καλοκαίρι,
που γέμισε
το έξω
και το μέσα μας
μ' αυτή του τη σκόνη.

Ήρθε σαν εξιλέωση
για ένα σφάλμα
που ακόμη δεν ξεπλήρωσες.
Ήρθε να χτυπήσει το παράθυρό μου,
σαν φίλος
που ακόμη νοιάζεται
αν είμαι καλά.
Ήρθε σαν συμπαράσταση
από τον ουρανό,
σαν ένδειξη
πως ακόμη την αξίζω
αυτή την καλοσύνη

Ήρθε για να κλάψει στη θέση μου,
να ξεσπάσει εξ ονόματός μου

Κι ύστερα ήρθε η βροχή

Κι εσύ δεν ήσουν εδώ
να με λογικεύσεις,
που σαν παιδί βγήκα έξω
και στάθηκα να με λούζει.
Εσύ δεν ήσουν εδώ
ν' ανησυχήσεις μην αρρωστήσω,
που 'γινα μούσκεμα.
Δεν ήσουν εδώ
να με μαλώνεις τάχα
για τα παπούτσια
που τα κατέστρεψα
και το πουκάμισο
που στάζει στον καναπέ.

Κι ύστερα ήρθε η βροχή

Κι εσύ δεν ήσουν εδώ
να τη χαζεύεις απ' το τζάμι
μαζί μου.
Δεν ήσουν εδώ
να μοιραστούμε
τον πρώτο ζεστό καφέ
του φετινού χειμώνα.

Δεν ήσουν, μάτια μου,
εδώ,
να σε καθησυχάσω
που μου φοβόσουνα τους κεραυνούς
και κρυβόσουν
κάτω απ' τα σκεπάσματα θυμάσαι;

Η βροχή πια πέρασε

Μα δε θα βγούμε όπως κάποτε
να περπατήσουμε
μαζί
πάνω στη βρεγμένη άμμο.
Δε θα δούμε όπως κάποτε
μαζί
τη θάλασσα της Αμαθούντας
να χτυπιέται πάνω στα βράχια.
Δε θα νιώσουμε όπως κάποτε
μαζί
τις αρμυρές σταγόνες
των κυμάτων της
στα πρόσωπά μας.

Εσύ σφιγμένη πάνω μου,
να τρέμεις σαν πουλάκι.
Έβαζες τα χέρια σου
στις τσέπες του παλτού μου,
έψαχνες τα δικά μου χέρια
να σε ζεστάνουν

Η βροχή πια πέρασε
Κάπου μακριά
ακούγεται
ο αχός των βρυχηθμών της.

Εδώ
έμειναν μόνο
τα ξεπλυμένα φύλλα,
οι βρεγμένοι δρόμοι
και μια κούπα καφέ
που πήρε από ώρα
να κρυώνει

Εδώ
έμεινα και πάλι
εγώ

Η βροχή πια πέρασε.
Ο ήλιος γύρισε, καρδιά μου...

Η βροχή πια πέρασε.
Κι εσύ δε γύρισες, καρδιά μου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-10-2005