Φωνή

Δημιουργός: azoritis, Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έτρεξες στο σπάσιμο του ήχου να κρυφτείς
σαν τα πουλιά που χάνονται το μεσημέρι
έκλαψες σαν ξέχασες το ρόλο της φωνής
και έκανες αχ τη σιωπή δικό σου ταίρι.

Σιωπηλά δακρύζεις στο τραγούδι της αυγής
τις νύχτες που χαμογελάς πικρά στ΄'αστέρι
λόγια τότε σεργιανάνε μόνο της ψυχής
που πιο πολύ πονάνε και απ'το μαχαίρι.

Δίπλα σου χτυπάνε δες τα τύμπανα της γης
ουρλιάζουνε οι ήχοι μα από το χέρι
τους δικούς σου μην πουλάς ξανά μισοτιμής
μιας άνοιξης να καρτεράς χαμπέρι.

Σε μιλάω απάντησε μου, δεν το προσπαθείς
τα σφραγισμένα χείλια στάζουν καλοκαίρι
μα ο νους χειμώνες θρέφει της καταστροφής
και τη σιωπή απλώνεις στα δικά μας μέρη.

Βλέποντας τις μέρες μας να φεύγουνε νωρίς
και τ'αύριο κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει
έλα μίλα σε παρακαλώ να ακουστείς
θα ταξιδέψουνε τα λόγια με το αγέρι.

Έλα κι'είναι όμορφη σου η φωνή
μα ομορφότερη η μάχη σου για ν'ακουστεί.........

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-09-2011